Meesterwerk, perfect liedje! Futiele, uitgeholde kreten zijn het zo langzamerhand. Grote woorden die vanzelf klein zijn geworden. Ooit ging je kwijlend naar de platenzaak en legde er grif – en blind – een geldbedrag ter waarde van een halve week kranten lopen voor neer, want er was je een MEESTERWERK beloofd. Nu klik je ‘m hoogstens voor een tweede luisterbeurt aan op je oneindige thuis-algoritmejukebox, die speciaal is ingericht zodat je Door-De-Bomen-Het-Bos-Niet-Meer-Ziet.
‘Perfecte liedjes’ treffen hetzelfde zwerfhondenlot, waar je de single vroeger letterlijk ‘grijs’ draaide. Nu zou ik niet eens weten hoe ik een nummer digitaal op repeat zet. Gone is the day dat een perfect nummer een universum op zich was. In veel zorgelozer tijden dan deze was ik verzeild geraakt in een Zuid-Londense hipstertent die me deed denken aan de spreuk die ik eens las op een toiletdeur: ‘The hipster can’t eat his pizza because it’s not cool enough’. Uit de speaker schalde een nummer dat de tijd stilzette en erom vroeg ingelijst te worden. De bas stuiterde imponerend dominant en soeverein door de gemalen poppenstronthipsterheaven. Het koper liet de zon schijnen. Ik beluisterde het met open mond. Wat was dit?
Ik had het nooit eerder in mijn leven gehoord, maar het klonk meteen als een perfect liedje. Alsof Al Green en Prince Lennon en McCartney een masterclass funk/soul kwamen geven. Ik richtte mijn mobiel op de speaker boven de chagrijnige barista. Shazam gaf meteen aan: Bra van Cymande. Nie von gehört. Door de zeef van mijn muzikale experience gevloeid, zonder dat de goudklomp was opgemerkt. Blijkbaar bevindt zich in mijn hersenen een dit-is-zo-goed-hoe-kan-het-dat-ik-dit-niet-ken?-knop, die was nu bruusk geactiveerd.
Onlangs hoorde ik het nummer opnieuw. Het kwam langs in de Noorse film Verdens Verste Menneske. Ook wel The Worst Person In The World genoemd, een titel die inmiddels een heel nieuwe betekenis heeft gekregen. De scène waar de dertigergezinnetjes met jonge kinderen thuis een feestje bouwen en een van hen bij het dansen haar hoofd stoot. Opnieuw trof het nummer mij als een mokerslag. Het klonk zo ontzettend opwekkend… De ontlading in het refrein: and it’s all right…
Natuurlijk ben ik gaan googlen. Cymande was een Britse soul/funkgroep. Het nummer stamt uit 1972 en de band is veel gesampled door rappers. Waarom zou het Bra heten? Daar kwam ik niet achter. Ik bedacht zelf maar iets. Bra is het Engelse woord voor beha, maar die connectie met het liedje lijkt me onwaarschijnlijk. Iedereen die op Netflix wel eens een Scandinavische serie heeft gezien weet dat bra daar ‘mooi’ of ‘goed’ betekent, vaak wordt het gebruikt in concluderende (tevreden) positieve zin. Als oké of prima. Prachtig hoe Scandinaviërs bra zeggen. Een simpel kalm woordje dat een groot voldaan onbekommerd gevoel in zich draagt.
Het past prima bij dit liedje. Een vitaminebom onbezorgdheid. Precies wat je in deze tijd zou willen horen. Bra. De puzzel past nog op een andere manier: bandnaam Cymande blijkt afgeleid van het calypso-woord voor duif, ‘wat vrede en liefde symboliseert’ (aldus Wikipedia). Ik had graag willen vermelden dat hun album Cymande, waarop Bra staat, een meesterwerk is, maar daarvoor klinkt hun eclectische mix van funk, soul, reggae, rock, Afrikaanse calypso en jazz naar hedendaagse maatstaven waarschijnlijk te stroperig en gedateerd seventies. Toch: bra.
