Het kon mijn vader geen reet schelen wat we zouden draaien op zijn uitvaart. Hij geloofde niet dat je van de muziek ook maar iets mee zou krijgen als je in de kist lag. Ik neem aan dat hij daarin gelijk had. Mijn vader was arts. Ik denk dat hij er ook gewoon op vertrouwde dat we geen gekkigheid uit zouden halen. Aan een ander gezin had hij het vast niet uit handen durven geven.
Mijn moeder houdt van de natuur, dus zij regelde de bloemen. Omdat mijn broer het mooiste handschrift heeft mocht hij de adressen op de enveloppen schrijven. Ik kreeg de verantwoordelijkheid over de muziek.
Als de helft van het illustere dj-duo Danskaput leerde ik omgaan met de tegenstelling tussen publieke verlangens en de eigen waardigheid. Daar kwam nu een derde factor bij: ik moest een playlist samenstellen in de geest van een ander.
Mijn vader was iets minder veeleisend dan ik, maar had evengoed een vrij uitgesproken smaak. De pest was dat onze voorkeuren nergens overlapten. Hij hield van Schumann, Mozart en Händel. Met popmuziek had hij weinig. In mijn herinnering waren we maar eenmaal over hetzelfde liedje enthousiast. Dat was toen we eind jaren negentig elke week samen met de auto naar de sportschool in Hoogeveen reden en ze op Radio 2 voortdurend een hitje van Henk Westbroek draaiden.
Welke foto op de rouwkaart moest wist ik meteen, maar over Zelfs Je Naam Is Mooi kon ik alleen maar twijfelen. Allereerst heette mijn vader Willem. Dat is geen mooie naam. Het liedje gaat bovendien over iemand die er nog is. Voor ‘ga nooit bij me weg’ was het te laat. En dan die ‘omgekeerde striptease’. Er zaten nette mensen in de zaal.
Maar het was wel óns nummer. Wat te doen?
Het bleek dat je niet goed na kunt denken als je net je vader hebt verloren. Je hoofd zit vol watten die het helder redeneren in de weg zitten. In het licht der dingen leek het totaal irrelevant wat we zouden draaien, en op hetzelfde moment voelde ik dat niets zo belangrijk was als dat.
Toen de begrafenisondernemer kwam was ik zelfs niet in de buurt van een antwoord. Mijn moeder had tussen het bloemen uitzoeken door gelukkig niet stilgezeten. Ze schudde zo vijf muziekstukken uit haar mouw. Henk Westbroek kwam niet eens ter sprake.
Achteraf ben ik blij dat het zo gelopen is. Mijn vader vond het helemaal niet zo’n bijzonder liedje. Als ik het me goed herinner zei hij dat hij het ‘wel mooi’ vond. Toen ik hem er jaren later eens naar vroeg kon hij zich het hele voorval niet meer voor de geest halen.
Misschien kwam dat door de ziekte. Misschien heb ik het nooit gevraagd. Je maakt jezelf van alles wijs. Dat moet. Anders red je het niet.
