Er zijn best veel nummers die ik heel mooi vind zonder dat ik weet waar ze precies over gaan. De muziek heeft me geraakt nog voor de woorden tot me zijn doorgedrongen en de flarden tekst die ik wel meekreeg, spraken me aan. Verder nooit meer over nagedacht en domweg van het lied gaan houden.
En ja, dan kan het gebeuren dat ik raar sta te kijken wanneer ik ontdek wat het lied eigenlijk betekent… Enter Rafael van Beatenberg. Het Kaapstadse trio Beatenberg maakt zonnige doch melancholische pop, ergens tussen Paul Simon en Vampire Weekend, maar dan met Afrika écht in de vezels. Hun plaat The Hanging Gardens uit 2014 vind ik de mooiste, met nummers als Pluto en Ithaca.
Maar het allermooist is wat mij betreft dus opener Rafael. Het refrein: ‘Sometimes it feels like heaven and sometimes it feels like hell / But you just keep on going until it gets hard to tell.’ Prachtig vind ik die zin, zeker in combinatie met de wonderschone melodie houdt hij me bij tijd en wijle op de been. Hij gaat over liefde, over werk, over leven. Over dat als je ergens met hart en ziel voor gaat, dat het moeilijke dan door elkaar gaat lopen met het mooie, dat je alles aankunt als je maar passie hebt. Nou goed, ik kan het veel minder mooi opschrijven dan zij, maar daar gaat het over. Dacht ik.
Nu ben ik al vaak genoeg teleurgesteld geweest als ik opzocht waar een liedtekst precies vandaan kwam; het kan de kracht van een nummer behoorlijk onderuithalen. Zo moest ik even slikken toen ik ontdekte dat de ‘you’ uit Twenty One Pilots’ intense Holding On To You God bleek te zijn, en is mijn liefde voor McCartney’s romantische Martha My Dear toch iets bekoeld toen ik leerde dat Martha niet een meisje is, maar een herdershond. Maar Beatenberg kwam deze zomer naar Lowlands, dus hun plaat stond in het kader van de voorpret veel aan in de auto naar Italië. Opnieuw was ik ontroerd door het wondermooie, allesomvattende Rafael en ineens realiseerde ik me dat ik nooit helemaal had begrepen waar het precies over ging. Dus ik googelen.
Niet moeten doen. De Rafael uit de titel is Rafael Nadal. Het internet omschrijft het lied als een tennisanthem. Ik kon het eerst niet geloven, maar toen ik de tekst er nog eens bij pakte, was het niet te missen. Er wordt gezongen over de vijfde set, stand is 9-7, dan wint Nadal, juichend publiek, het gaat zelfs over zijn Rolex. Het is vrijwel onmogelijk om het als metafoor te zien. ‘The sweat upon your forehead / It did not fall in vain.’ Niet het hele leven, maar één zweterige Spanjaard.
Vorige maand op Lowlands zag ik ze eindelijk live, die drie bescheiden maar hondsmuzikale jongens uit Kaapstad. En toen en daar herinnerde ik me gelukkig weer dat het mooie van muziek is dat het alles mag zijn wat jij wil dat het is. Beatenberg sloot af met Rafael en de hele Lima was in een gelukzalige vervoering. En volgens mij dacht niemand aan tennis.
