Toen de heerlijke band met de achterlijke naam Pete & The Pirates er na twee albums de brui aan gaf, huilde ik uit bij toenmalig hoofdredacteur en mede-piraat Erik van den Berg. Die haalde zijn schouders op. Het was met die band toch alleen maar bergafwaarts gegaan.
In dit specifieke geval had hij ongelijk. Onder de al even achterlijke naam Teleman leveren de overgebleven pietjes tot op heden prima platen af. Maar in de basis is het waar: na een of twee albums hebben de meeste muzikanten alles wel gezegd. De keuze is dan aanmodderen of ophouden. Dat tweede is voor iedereen het beste.
Afscheidsconcerten zijn zeldzaam. Gelukkig maar. Het is nooit leuk om te moeten kijken naar een band die zelf al geconcludeerd heeft dat de fut eruit is. De meeste artiesten geven dan ook geen afscheidsconcert. Pas achteraf, na maanden of jaren, weten ze dat die ene show hun laatste was. Ik moet talloze van die laatste shows gezien hebben zonder het te weten. Bij Osdorp Posse wist ik het wel en bij Chinup ook. Dat waren gedenkwaardige avonden. Het kan dus wel.
Sommige bands nemen afscheid met een dankwoord op de socials. De reden om te stoppen houden ze vaag. Het is tijd voor andere plannen, voor een volgende stap, dat soort onzin. De werkelijkheid is dat ze elkaar spuugzat zijn, dat ze het niet eens kunnen worden over de koers of dat ze gewoon geen zin meer hebben in weer die halflege zalen, die doorgehaalde nachten, het ongezonde eten, het slapen op vloeren, de ellenlange ritten in gehuurde wrakken en de dieprode cijfers onder de streep.
Dit is mijn afscheidscolumn, daarom begon ik erover. Op mijn telefoon hield ik een lijstje met onderwerpen bij. Ik wilde nog betogen dat talloze muzikanten dankzij streaming van hun muziek kunnen leven en dat de liefdevolle programmering van Left Of The Dial een beter festival oplevert dan de alles-op-een-hoopmethode van London Calling. Dat muzikanten hun nieuwe album niet hun meest persoonlijke ooit moeten noemen als die precies zo (on)persoonlijk is als alles wat ze ervoor hebben gemaakt. Dat The Last Dinner Party de vervelendste nieuwe band is en Oasis de meest overschatte band aller tijden. Dat rappers moeten stoppen om Nederpopklassiekers te reanimeren, maar daar zijn ze geloof ik uit zichzelf al mee gestopt.
Ik wilde onderzoeken waarom duizenden bands als Led Zeppelin willen klinken en geen enkele rapper als Kurtis Blow. Ik wilde de Foute 1500 fileren, de Shepardtoon analyseren, het succes van Mitski bespreken, de leegheid van Nederlandse muziekdocumentaires aan de kaak stellen en mezelf dwingen om die rouwplaat van Mount Eerie te beluisteren zonder na een halve minuut jankend af te haken.
Ik wilde een ode brengen aan het algoritme van Spotify en ook aan de bassist van Coldplay en aan al die andere anonieme muzikanten in megabands die morgen vervangen kunnen worden zonder dat het iemand opvalt. Heeft Coldplay überhaupt een bassist? We zullen het nooit weten. Het is tijd voor andere plannen, voor een volgende stap, dat soort onzin. Ik vond het een gedenkwaardig tijd.
