Paradiso is woensdagavond uitverkocht en zit tot de nok vol. Op het podium liggen wat Perzische kleden. Een roadie zet zorgvuldig hier en daar biertjes en flessen wijn neer. Het geheel heeft bijna iets huiselijks. Maar liefst zeven mannen komen tevoorschijn. Frontman Anton Newcombe, in een wijde witte outfit, gaat schuil onder een grote hoed. Het optreden trapt aarzelend af met een lange, onduidelijke stilte waarin de bandleden wat ongemakkelijk pulken aan hun instrument. Niet veelbelovend. Maar, zoals altijd bij The Brian Jonestown Massacre, is niets wat het lijkt.

Fotografie Arend Jan Hermsen

Na een bijzonder mooie uitvoering van We Never Had A Chance blijkt dat tussen vrijwel alle nummers dergelijke interrupties zitten. Iedereen lijkt in afwachting van… iets. Bassist Collin Hegna zet een fles wijn aan zijn mond, de drummer doet wat stretches en Joel Gion bestudeert zijn tamboerijn. Newcombe krijgt elk intermezzo een andere gitaar omgehangen, wat gehannes is door die hoed. Pas als hij weer een sigaret heeft opgestoken en een paar ferme halen heeft genomen, gooit een onzichtbare hand de verlossende munt in de jukebox en wordt het volgende nummer ingezet.

Zo loszanderig als de band tussen de nummers door lijkt, zo wonderbaarlijk mooi valt alles samen tijdens de vele tracks waarop we 2,5 uur lang worden getrakteerd. Newcombe maakt heel veel muziek – alleen al tijdens Corona rolden er een slordige zestig tracks uit zijn koker – en graait vanavond gulzig uit zijn rijke repertoire.

Naast succesnummers als Anemone en Fudge tellen we ook vijf tracks van Fire Doesn’t Grow On Trees, het bejubelde nieuwste album dat afgelopen zomer uitkwam. Als we aan de FOH-engineer de setlist vragen begint deze hard te lachen: ‘Setlist? Daar doen ze helemaal niet aan joh! Ze beginnen gewoon met spelen en doen maar wat!’

Bijna ongemerkt worden de pauzes korter en de nummers langer, sneller en repetitiever. Zowel de band als de zaal glijden gradueel in een gezamenlijke flow. Ook zijn we getuige van een memorabele improvisatie waarbij Newcombe en Hegna tegen elkaar op lijken te spelen, wat ontaardt in een wonderlijke spaghetti western-apotheose.

Tegen het eind van de avond staan ook de beide gitaartechs plots mee te spelen. Het is al over half twaalf als de – inmiddels negen – bandleden het podium verlaten. Abandon Ship. Als een ware kapitein blijft Newcombe nog een tijdje alleen achter, verscholen in de rook, rommelend aan een amp en omringd door een ellenlange feedback. Als ook hij uiteindelijk weg is resoneert de avond nog lang na.

Gezien: 12 oktober 2o22 in Paradiso, Amsterdam

De nieuwe OOR is uit!

Bestel ‘m hier (6,50 euro, gratis verzending).