Toeristen die vanavond na een actief coffeeshopbezoekje uit de tram stappen bij het Leidseplein, zullen zich een paar keer op het hoofd moeten krabben. Op de advertentieborden naast de haltes en tussen de zogenaamd traditioneel oud-Hollandsche zoetigheidskraampjes prijkt een desoriënterende boodschap. ‘WELKOM IN IJSLAND.’ Gevolgd door een plaatje van twee schorpioenen.

Fotografie Marc Prodanovic

Het is nog steeds zomers warm in Nederland en de Amsterdamse stroepwaffels smaken zoet als altijd. Toch is het merendeel van de mensen dat hier woont het er vermoedelijk wel over eens dat dit land ijskoud is en zelfs nog kouder zal gaan worden, gezien een politiek klimaat waarin zelfs geen ruimte meer is voor een beetje bed, bad en brood.

We leven kortom niet meer in Holland, maar in IJsland: een koud en kil kikkerlandje waar iedereen alleen nog maar aan zichzelf denkt, niet te verwarren met het land dat Reykjavik als hoofdstad heeft. Abel en Sef maakten er samen een plaat over. Voor wie z’n albums actueel, urgent en maatschappelijk relevant vreet, is het de lekkerste plaat van het jaar.

Tijdens zegetochten op Down The Rabbit Hole en Lowlands merkten we al dat Abel en Sef hun muzikale protest doodserieus nemen. En ook zondagavond, tijdens de eerste van twee uitverkochte shows in de Melkweg, maakt het duo geen grappen. ‘Hebben jullie het godverdomme een beetje gezellig?’ schreeuwt Abel halverwege de set, die naast een uitgesponnen, explosieve, integrale uitvoering van het IJsland-album, ook nog wat solomateriaal van beide heren bevat om de totale speeltijd tot een krap uur op te rekken. ‘Als jullie het Godverdomme niet gezellig hebben, mogen jullie opkankeren!’ vervolgt hij, duidelijk knipogend naar alle idioten die dagelijks soortgelijke diarree over ‘allochtonen’ uitademen.

Gezellig is in ieder geval niet het juiste woord. IJsland is live, en al helemaal in de kleine, compacte setting van een clubzaal, een intense beleving, vol beats hard en scherp als ijspegels en vulkanisch gespuwde rapvocalen. Abel en Sef vullen elkaar perfect aan. Pal tegenover de gepassioneerde woede en het cynisme van blonde punknerd, staat de ijzige kalmte en indrukwekkende bedachtzaamheid van de kale rapveteraan. Zijn slagzinnen komen hard binnen en blijven je bij.

Het kippenvelmoment van de avond is het slot van Vrucht Van Het Geloof, waarin hij Dostojevski citeert. ‘Bij de realist is het geloof niet de vrucht van het wonder, maar het wonder de vrucht van het geloof.’ Na alle party en protest, na alle bonkende bassen en na vier keer stuiteren op 2 Schorpioenen, klinkt deze zin ineens rustig en kraakhelder door de zaal.

Ondanks dat IJsland nog geen drie maanden oud is, wordt werkelijk ieder woord van de plaat al luidkeels meegebruld door het voltallige publiek in de Melkweg. Met z’n allen zullen we vanavond ‘een kankerracist’ gaan ‘doodmeppen’, zoals de tekst in Prada Stelen luidt. Ook de beats van Faisal worden collectief omarmd. Tijdens M/V/X beweegt de kolkende mensenmassa als op een danceproductie die meermaals van vorm en tempo verandert.

Als laatste truc transformeert de muziek in de beat van Ik Haat Hem Voor Jou van Froukje en S10, waarbij Abel en Sef elkaar vluchtig maar warm omhelzen. Heel eventjes leggen ze de megafoons neer en zijn ze gewoon dikke maten van elkaar. Prachtig.

Gezien: 8 september 2024 in Melkweg, Amsterdam.