‘OOR? Vreemde naam voor een muziekblad. Je noemt een voetbalblad toch ook geen Been?’ Verlegen lachend maakt de zeer begenadigde Amerikaanse singer-songwriter Elliott Smith een grap.
Het is eind 1998 de tijd waarin Nederlandse critici in OOR zijn vierde album ‘XO’ verkiezen tot de beste plaat van het jaar. De in Texas geboren Smith is in Nederland voor een optreden en zegt in het OOR-interview dat hij geleefd wordt. De tol van de roem. ‘Op dit moment laat ik me meevoeren met de stroom en heb ik die controle (over mijn werk) even niet nee. Mede omdat ik nog niet precies begrijp waarom zoveel mensen mijn werk waarderen. Maar zodra ik daarachter ben trek ik mijn conclusies. En misschien hoor je mijn naam dan wel nooit meer.’
Smith laat daarna nog wel wat van zich horen onder meer middels ‘Figure 8 ‘ het tweede album dat hij voor een majorlabel maakt en dat de nodige Beatles-invloeden kent. En op 21 oktober jongstleden blijkt dat Smith op 34-jarige leeftijd de ultieme conclusie heeft getrokken. In Los Angeles overlijdt Smith een uur nadat hij een ziekenhuis is binnengebracht aan de verwondingen in zijn borst die hij zichzelf met een mes heeft toegebracht.
Insiders melden dat het al lange tijd niet goed ging met de zanger die sinds 2001 bezig is geweest met het opnemen van zijn zesde album (werktitel: ‘From A Basement On The Hill’). Harddrugsproblemen zouden hem parten hebben gespeeld en in de liedjes van die cd zou Smith meerdere malen refereren aan drugsgebruik en zelfmoord. ‘Give me one reason not to do it’ zingt Smith volgens ingewijden in ‘King’s Crossing ‘ een van zijn nieuwe composities.
Smith maakt aan het begin van zijn carrière drie platen met de als middelmatig gekwalificeerde band Heatmiser. Eenmaal op het solopad beleeft hij zijn doorbraak als een van zijn liedjes ‘Miss Misery ‘ onderdeel van de soundtrack van de film Good Will Hunting van Gus van Sant in 1997 een Oscar-nominatie krijgt. Smith heeft dan al drie albums op zijn naam staan platen met verlegen maar knappe liedjes. Het referentiekader: Lou Barlow Paul Simon en Simon Joyner.
Vrolijk word je niet van zijn intieme miniaturen. Dit eerste werk levert hem de bijnaam ‘Nick Drake van de indierock’ op. Niemand kon destijds bevroeden dat Smith die kwalificatie zo ver zou doordrijven door evenals Drake de hand aan zichzelf te slaan. (RM)