Jake Bugg was pas zeventien jaar toen hij werd gekatapulteerd tot muzikale belofte. En met een debuut op zak dat werd geprezen door verschillende wereldsterren, gloorde er een veelbelovende toekomst. Wie zijn carrière zo aftrapt, verwacht je uiteindelijk in immense popzalen te zien, maar woensdagavond vormde de knusse Melkweg het decor voor een bijna twee uur durende show van het straatschoffie uit Nottingham – dat inmiddels door het leven gaat als dertiger.

Fotografie Mick de Jong

De reis van Jake Bugg is op zijn minst fascinerend te noemen. Na zijn spraakmakende debuut liet hij opvolger Shangri La produceren door the one and only Rick Rubin. In 2016 hoorden we Jake nog rappen op de track Ain’t No Rhyme, terwijl hij in 2021 koos voor dansbare grooves met het album Saturday Night, Sunday Morning. Vanavond worden we meegevoerd met de songs van zijn dit jaar uitgebrachte plaat A Modern Day Distraction, dat overduidelijk is geïnspireerd op het werk van britpop-acts als Oasis en Miles Kane.

Prijsnummer Zombieland trapt de set af en brengt de vierhonderd man in de (kleine!) zaal van de Melkweg alvast lekker in stemming. Er volgen rammelende rocksongs van het nieuwe album en een beukende versie van het geliefde Taste It. In sneltreinvaart (25 tracks in zo’n 100 minuten) ramt de Brit zijn nummers erdoorheen en helaas kost dat bij vlagen de nodige moeite. Uithalen moeten uit zijn tenen komen en ook al haalt hij ze nét wel, het is niet altijd even prettig om naar te luisteren. De liters water die hij tussendoor nuttigt, slepen hem er gelukkig doorheen en nergens vliegt hij echt uit de bocht.

Des te sportiever dat hij ook verzoeknummers aan de setlist toevoegt in de vorm van You And Me, Simple Pleasures en Simple As This. Juist doordat er in deze nummers weleens een foutje sluipt, is de vertolking geloofwaardig en voelt de implementatie oprecht en geïmproviseerd. En dat hij deze moeite neemt, wordt zichtbaar gewaardeerd: fans van jong en oud eten uit zijn hand. Ook bij Bugg zelf is zéér sporadisch een glimlach af te lezen. Met afsluiter All I Need scoort hij opnieuw punten: er wordt luidkeels meegezongen en hevig gedanst.

Het is duidelijk dat nummers als Broken, Two Fingers en, uiteraard, Lightning Bolt zijn uitgegroeid tot moderne klassiekers. Om die impact ooit nog te evenaren moet Jake Bugg een wereldwonder bewerkstelligen. Des te ongelooflijker dat hij deze liedjes schreef op een leeftijd dat barmedewerkers hem ‘nee’ moesten verkopen bij de aanschaf van een biertje. Maar om deze prijsnummers na al die jaren tot leven te zien komen, voelt als het weerzien met een vriend van vroeger – zonder dat de klik verdwenen is.

Gezien: 13 november 2024 in Melkweg, Amsterdam