Mag een concert schaamteloos leuk zijn? Natuurlijk mag het dat. Niet iedere artiest hoeft een wereldvisie te etaleren om toch te overtuigen. De boel volslagen ongedwongen genadeloos op stelten zetten: de Britse band Jungle bleek er in AFAS Live donderdagavond meester in.

Fotografie Mick de Jong

Bizar hoe dat gaat, tegenwoordig. Aanvankelijk zou de Britse modern soul-band Jungle de kroon op hun eigen succes in Nederland in ons zo geliefde Paradiso komen zetten. Met drie shows op rij, maar liefst. Een drieluik om naar uit te kijken voor band en publiek. Maar coronamaatregelen gooiden roet in het eten, en toen er weer meer mocht bleken de agenda’s van Jungle en Paradiso zo vol dat die drie avonden op rij er niet meer in zaten. De oplossing was snel bedacht: dan maar één avond in AFAS Live, met entree voor iedereen die een kaartje voor de clubshows kocht.

De tekst op de site van Paradiso leek alleen wel enigszins verontschuldigend. Want een avondje in dampend Paradiso is net even andere koek dan een avond in AFAS Live, wist de schrijver van dat stukje ook wel. OOR is daar zelfs ook een beetje bevreesd voor, helemaal als een dag voor de show op Ticketswap opeens kaartjes rond de twintig euro-grens opduiken. Is de glans er dan af? Heeft corona de populariteit van Jungle, pas negen jaar en drie platen onderweg, alweer genekt?

Eenmaal binnen blijkt daar geen sprake van. De vloer staat al een half uur voor aanvang stampensvol en de muziek gaat dan al op standje keihard. Dat is hier weleens anders. Wij worden dus vakkundig opgewarmd, dat is duidelijk te horen, en de missie slaagt. We dansen al voor we gemaand worden te dansen. En als Jungle, ooit een tweemansgroep, nu een zevenkoppige soulband, zelf de planken opstapt is het gejuich op z’n zachtst gezegd gretig.Al kijken we tegelijkertijd onze ogen ook uit. Op het podium staan grote digitale schermen, met in enorme letters Jungle daarboven: er is zichtbaar bepaald niet bezuinigd. Dit is dus helemaal geen veredelde clubshow, dit is een show voor de grotere zaal en sporthal – opeens maakt die hele verhuizing niet eens meer zo uit.

Hoe Jungle vervolgens van de op plaat nog redelijk bescheiden klinkende soulhits op het podium daverende stampers maakt is ronduit geweldig. Tekstueel hebben die liedjes vaak bar weinig om het lijf, soms klinkt Jungle muzikaal teveel als een Curtis Mayfield-tributeband, maar wat deert het? Een paar duizend man worden hier al dansend een avond lang heel gelukkig. Het heeft na zoveel corona-ellende iets ontroerends hoe de massa’s stelletjes songs als Dry Your Tears en Keep Moving al knuffelend woord voor woord meezingen. Onbezorgd plezier en lekker dansen zonder zorgen: kom daar nog maar eens om, tegenwoordig. Zelfs de tribunes achterin, hier vaak toch een plek waar alleen zwijgend wordt toegekeken, deinen genadeloos mee.

En dat allemaal dus in een geweldig digitaal decor. Ieder nummer lijkt wel een nieuwe videoclip, met de band als figuranten in het grotere plaatje: door het ontbreken van podiumlicht van voren staan de bandleden continu half in de schaduw, spelend voor hun eigen digitale wereld.

Ondertussen zwepen de oprichters Josh Lloyd-Watson en Tom McFarland ons continu op. ‘Amsterdam, are you with me?’, en ‘I wanna see you dancing’. Je zou een podiumcliché-bingo met die teksten kunnen doen, en iets zinnigers komt er ook niet uit, maar goed uitgevoerd is het wel –  Jungle heeft een gunfactor die zelfs vanavond nog groeit. Het is veelzeggend dat de twee nieuwe nummers die volgende week gaan uitkomen in Amsterdam de dansvloer nog het meest in vuur en vlam zetten.

Die twee nummers mikken nog schaamtelozer dan ooit op onze heupen. Drie avonden Paradiso lijken voor Jungle verder weg dan ooit. Na vanavond in AFAS Live is die zaal echt te klein. Wie van deze enorme zaal een avond lang een broeierige dansvloer weet te maken, komt van goeden huize.

Gezien: 26 mei 2022 in AFAS Live, Amsterdam.