‘Hij kan ieder klein kutbandje er doen uitzien alsof ze in de Ziggo Dome spelen’, zei ik ooit tegen 3voor12 in een serie over popfotografie in 2015. ‘Hij’ was Bart Heemskerk, beeldmaker met een neus voor spektakel en destijds een opkomend talent. Een reus in de fotopit. Zijn carrière nam bijna net zo’n vlucht als die van de band van wie hij huisfotograaf werd: Kensington.
Fotografie Bart Heemskerk
Vijf jaar eerder, oktober 2010, maakte hij zijn eerste foto’s van een hardwerkend rockbandje uit Utrecht. De band verzorgde het voorprogramma van My Chemical Romance in de Melkweg, Bart was er toch. De foto’s stemden drummer Niles Vandenberg zog tevreden dat het leidde tot een publicatie in de Slagwerkkrant: het begin van een jarenlange samenwerking die voerde langs honderden clubs, festivals, megahallen, oefenruimtes, studio’s, hotelkamers, kleedkamers, portacabins en alle andere plekken die een band op stoom zoal aandoet.
Gedurende twaalf jaar was Bart Heemskerk van dichtbij getuige van de transformatie van 3FM Serious Talent naar grootste rockband van Nederland; van doordeweeks voorprogramma in The Max naar zes avonden op rij in de Ziggo Dome, de knal waarmee het Kensington-verhaal volgende week in stijl ten einde komt (althans voor zanger Eloi Youssef, wat zijn vertrek voor de rest van de band betekent is nog onduidelijk). Waarna we kunnen zeggen: gelukkig hebben we de foto’s nog.
Want die zijn hier verzameld, in het fotoboek dat Heemskerk al vaker aangekondigd had maar nu toch echt heeft samengesteld uit een dwarsdoorsnede van de ‘half miljoen foto’s’ die hij gedurende de rit maakte, vooraan het podium en achter de coulissen. Dat betekent vuurwerk, letterlijk en figuurlijk. Extatische shots van band en publiek, waar de energie vanaf spat. Eloi en Casper springend, knielend, liggend, zwevend, verlicht door fakkels, losgezongen van de werkelijkheid in een helikopter, racend van Bevrijdingsfestival naar Bevrijdingsfestival. Zoals gezegd: spektakel is de specialiteit van het huis.
Niet dat Heemskerk geen intieme portretten schiet of breekbare momenten vangt – zie de backstage shots van Paaspop dit jaar, waar het besef van ‘het begin van het einde’ bijna van de gezichten te lezen valt, of het portret van de in de leegte starende Eloi in Lille, december 2013 – maar dat is de stilte voor de storm. Het zijn zeldzame momenten van rust in een bombastische aaneenschakeling van climaxen, misschien wel reden waarom band en fotograaf zo goed klikten. Ze voelen elkaar aan; werden vrienden, collega’s, onderdeel van dezelfde droom.
Beide deden het de old school way. Kilometers maken. Jarenlang, zonder duidelijk perspectief, omdat dit nou eenmaal was wat ze wilden. Totdat er langzaam een stip op de horizon verscheen, een plan opdoemde, iets wat op een carrière leek: een ambitie verwezenlijkt door gewoon onverstoorbaar door te gaan. Dat maakt dit beeldverhaal, dat ook nog enkele OOR-shoots omvat en via allerlei omwegen en (half geslaagde) buitenlandse avonturen steeds weer naar Pinkpop, Ziggo Dome, Arena en/of Tivoli lijkt te leiden, er een van de volhouder die wint. En dat is een fijne gedachte in deze cynische wereld. Niet alle OOR-lezers zullen Kensington straks missen, gelukkig zijn we van Bart nog lang niet af.
KENSINGTON BY BART HEEMSKERK is een uitgave van Kensington & Bart Heemskerk met dank aan Universal Music. Bestel het boek hier.
