We zijn nog maar amper bijgekomen van de twee (2!) prachtplaten waarop The National ons vorig jaar trakteerde of we mogen ons alweer opmaken voor een soloalbum van frontman Matt Berninger. Volgende maand verschijnt ie, maar we kregen vast een fijn voorproefje in de vorm van single Bonnet Of Pins.

Een track die met zijn pulserende drive aanvankelijk doet denken aan The War On Drugs, maar die eindigt met een pathos dat haast doet denken aan, tja, wat zal ik zeggen, The National? Toch? Of is er iemand hier die durft te beweren dat hij bij het solowerk van Berninger geen moment aan The National denkt?

Als het boegbeeld van een band een solouitstapje maakt, vind ik het altijd erg moeilijk om die muziek niet meteen te vergelijken met die van de tijdelijk opzij gezette band. En natuurlijk, op zich zou het niet moeten uitmaken welke naam er op een album staat, mooie muziek is mooie muziek, maar toch ga ik bij dit soort platen haast ongewild op zoek naar het ‘waarom’. Wat maakt deze songs zó onderscheidend dat ze niet onder de vlag van de band hadden kunnen verschijnen?

Soms is het antwoord op die vraag helder, zoals bij de ingetogen, akoestische pareltjes op Grian Chattens Chaos For The Fly, duidelijk een compleet ander verhaal dan de postpunk die hij met zijn Fontaines D.C. uitbrengt. Maar vaak ook is het lastiger en vraag je je af waar dit allemaal in godsnaam voor nodig was. De soloplaten van Martin Courtney bijvoorbeeld, mooi zijn ze hoor, daar niet van, maar ze klinken gewoon precies als een plaat van zijn band. Zonde, want door een gebrek aan naamsbekendheid vinden de platen van Courtney maar een zeer beperkt publiek. Van welke band hij is? Precies, dat bedoel ik.

Het kan ook andersom, dat een artiest die solo al een serieus publiek heeft opgebouwd bij wijze van uitstapje ineens een band om zich heen formeert. Mijn lievelingsvoorbeeld daarvan is Junip, de band van de Zweed José González. Met zijn warme zang, subtiele gitaarspel en wondermooie melodieën had hij al een stevige carrière, toen hij in 2010 ineens met een bandplaat kwam.

Nu moet ik bekennen dat ik, hoezeer ik González ook bewonder, niet naar een heel album van hem kan luisteren zonder af te dwalen, mijn aandacht te verliezen. Maar met die band achter hem viel voor mij alles op z’n plek. Kreeg zijn breekbaarheid een bodem, werd wat langdradig was bezwerend, bleef alles van de eerste tot de laatste seconde spannend. In 2013 verscheen er nog een ijzersterk tweede album, daarna werd het stil. Althans, rond Junip. González ging weer vrolijk door met het maken van soloplaten. Mooie soloplaten, absoluut, maar als ik ze beluister, krijg ik toch altijd zin om weer even Junip op te zetten.

En dat is grappig, meestal is het andersom. Doet het uitstapje je vooral verlangen naar het echte werk. Guy Garvey? Mooi, maar doe mij maar gewoon weer Elbow. Mick Jagger? Leuk, maar doe mij alsjeblieft weer de Stones. WiWa? Vjèze? Yayo? Grappig hoor, maar zet ze nou maar snel weer sámen in de studio.

En er zijn natuurlijk uitzonderingen, soloprojecten van een schoonheid zo groot dat je al je twijfels meteen laat varen, zoals van Brittany Howard of Adrianne Lenker. En hopelijk dus straks van Matt Berninger. Ik ga in elk geval maar eens proberen me niet af te laten leiden door zijn tijdelijk opzij gezette band. Weg met die ruis, mooie muziek is mooie muziek.