In de trein van Down The Rabbit Hole terug naar huis las ik, om nog even na te genieten, de reportages die de dagbladen over het festival hadden gemaakt. Het AD sloot af met de volgende woorden: ‘Er is waarschijnlijk geen festival in Nederland met een zo goedwillend publiek als Down The Rabbit Hole. Iedereen zegt sorry als hij per ongeluk tegen je aan botst, er ligt geen peuk op de grond en niemand plast wild. (…) Misschien heeft het ook wel te maken met de soort mensen die op alternatieve popmuziek af komt.’
Ik kreeg een ongemakkelijk gevoel van deze passage. ‘De’ soort mensen stond er, alsof het over het dierenrijk ging. Kijk, ik doe mijn behoefte altijd op de daarvoor bestemde plekken en ik vind het de normaalste zaak van de wereld om me te verontschuldigen als ik per ongeluk iemand omver loop. Maar blijkbaar behoor ik daarmee tot een bijzondere mensensoort.
Ik moest denken aan de donderdag ervoor, de dag dat de eerste Rabbits hun tenten al op stonden te zetten. Diezelfde dag vond in Den Haag het eerste Kamerdebat plaats met Dick Schoof als minister-president. Het was, zoals je nog wel weet, een verontrustende wanvertoning, deze kennismaking met een kabinet vol types waarvan het me inderdaad niets zou verbazen als ze direct na de vergadering midden op het Binnenhof hun zojuist op de grond geflikkerde peuk uit stonden te pissen.
Ik besefte meer dan ooit dat dit zootje ongeregeld gewoon democratisch gekozen was. Dat mijn mensensoort dus in de minderheid is. En we weten allemaal dat dit kabinet een bloedhekel heeft aan minderheden. De gevolgen van deze situatie zullen we de komende vier jaar (of waarschijnlijker: een klein deel daarvan) behoorlijk gaan merken, vrees ik. De BTW op ons konijnenhol is alvast fors omhoog gegooid.
Maar er is ook hoop. Want dat wij de mensensoort zijn met enige mate van fatsoen hangt kennelijk samen met onze liefde voor ‘alternatieve’ muziek. Dus Rabbits, OORnuiten en andere liefhebbers van kwaliteitspop, aan ons een edele missie: wij gaan onze muziek opdringen aan de pestkoppen en bullebakken van dit land! Iedereen kent er wel een. Misschien loopt er wel een rond op je werk of kom je er een tegen op een feestje. Ik heb er zelfs een in mijn familie.
Dus niet getalmd en aan de slag, geen tijd te verliezen: een betere wereld begint bij muziek! Geef je kortzichtige tante de debuutplaat van Jungle voor d’r verjaardag (‘U houdt toch van Earth, Wind & Fire? Dan is dit echt iets voor u!’). Zie je iemand tegen een boom plassen, spreek hem dan vriendelijk aan en suggereer High Violet van The National.
Word je op straat opzij gebeukt, tik diegene dan op de schouder en zeg: weet je waar jij eens naar moet luisteren? Eefje de Visser! Gooi een cd van Khruangbin in de bus bij je lompe buren, app je seksistische baas een link naar The Last Dinner Party, enfin, je begrijpt het. Als ieder van ons dit een tijdje volhoudt, verwacht ik nog dit jaar peuk- en pisvrije straten, welgemeende excuses bij elke botsing en uiteindelijk een lievere wereld.
Soortgenoten: spread the music, maak van Nederland één groot konijnenhol!
