In een gistende wereld is Le Guess Who? beslist een festival dat ergens over gaat. Dit is wel zo’n festival waarbij het publiek al gaat juichen als je ‘Palestine’ of zoiets roept, wat uit kan lopen op een beetje gemakzuchtig engagement (dieptepunt wat dat betreft: ‘When I say Gaza, you say Strip! Gaza! Strip!, bij Gaika – en over Soedan hoorde je weer veel minder). Maar anderzijds kwam de buitenwereld wel heel ongevraagd binnen bij de enorme problemen die het festival ondervond met visa van muzikanten.

Verslag Jacob Haagsma en Dave Coenen
Fotografie Anne-Marie van Rijn

Die problemen speelden vooral bij muzikanten uit Islamitische landen. Zelfs de vader van Grammy-winnares Arooj Aftab werd de toegang tot Nederland ontzegd. De organisatie wijdde er een woedend statement aan. Maar dit is ook zo’n soort festival dat grenzen verlegt, verbanden blootlegt, nieuwe vergezichten onthult, zorgt voor ongekende ervaringen. Juist daarin zit hem de verbinding die Le Guess Who? ook dit jaar weer bracht, en die nu noodzakelijker is dan ooit.

DONDERDAG

Kim Gordon

It’s Dark Inside. De wereld is aan gort en we voelen het allemaal. Een groot deel van ons loopt met woede, onbegrip, verdriet en wantrouwen. Bij Kim Gordon voel je in ieder geval dat je niet alleen bent in die emoties. Het noise-rock icoon vatte de waanzin in de wereld om haar heen op het dit jaar verschenen album The Collective. Vertolkt door een band bestaande uit de coolste kids van de kunstacademie die met genderbinariteit precies niets van doen hebben, dreunen de trapbeats en schuren de gitaren met impact. Als Gordon ferm ‘I’m A Man!’ scandeert, voelt het als een uitdaging van het alles overschreeuwende patriarchaat. Maar vandaag zijn Kim Gordon en band een uur lang luider. Als hier één ding duidelijk wordt, is het dat je niet de enige bent die zin heeft om een revolutie te starten. Hier komt het startschot pas echt binnen: samen branden we ons vanaf hier vier dagen vooruit in een bubbel van gelijkgestemde nerds, diy-ers, bezorgden, liefhebbenden en muzikalen. (DC)

Scientist

King Jammy, Adrian Sherwood/Creation Rebel en Scientist – toch zomaar een paar pioniers van de dub op Le Guess Who?. Alleen al bij de set van Scientist bleek hoezeer in het kleurrijke weefsel van dit festival de dub-beginselen toch een essentiële ondergrond vormen. Van achter het mengpaneel in de zaal plukt Scientist (Hopeton Everton Brown, eigenlijk) bestaande reggaeklassiekers uit elkaar om ze weer te laten herrijzen in een raamwerk van echo’s, drumklappen, wegstervende stemmen. Dub wordt zo een fysieke ervaring, en broodnodig bovendien. De peilloos diepe bassen nestelen zich in de ingewanden, de huid vertoont gaandeweg meer elektrisch geladen tintelingen en opspelend kippenvel, de benen zetten zich onontkoombaar in beweging en de ziel wordt in één moeite door opgetild naar prettig hogere sferen. De profetieën van Scientist omtrent ‘Amsterdam’ (het was weer eens zo ver) en gelijke rechten annex betaling voor vrouwen (heel sympathiek statement, toch) namen we er dan maar bij. (JH)

The Body & Dis Fig

Extremiteiten in de Ronda, verteerd als zoete koek door het uiterst ontvankelijke publiek. The Body, duo-op-leeftijd uit Little Rock, is niet op deze wereld om het de consument gemakkelijk te maken. Drummer Lee Buford slaat uiterst elastische ritmes, maar de lagen schurende noise die Chip King uit zijn kastjes trekt, die eisen wel wat van de oorschelpen en je brein. En dan hebben we Dis Fig ofwel Felicia Chen, uit Berlijn en praktisch een generatie jonger, die met nog meer elektronica èn rauwe vocalen extra lagen verontrusting toevoegt. Misschien vanwege die vrouwelijke inbreng hadden sommigen het over ‘orgasmes’ (in meervoud, nota bene), bij mij sloeg vooral menige catharsis toe. Niet dat het een het ander hoeft uit te sluiten, natuurlijk. (JH)

HiTech

Wouldn’t you like to be a hoe too? Donderdagnacht omarmt iedereen z’n inner hoe bij HiTech, het ghetto tech-zooitje ongeregeld uit Detroit. Chaos en hedonisme regeren tijdens deze bloedhete eigen variant op een juke joint in de Pandora van TivoliVredenburg, maar niet dat het geheel er minder op klinkt: in een soort om-de-tafel dj set zijn MILF Melly, KING MILO en 47CHOPS bij iedere track die ze respectievelijk inmixen een slok Hennessy of wodka verder, zonder enigszins aan techniek of finesse in te boeten. Dit uur trekt je volledig mee een ongeremde draaikolk van vloeiend verweven juke, footwork, jungle, breakbeat, ghetto house en all things 150 BPM. Drank vloeit vanuit de fles op het podium de monden in op de eerste rij, de lucht wordt gedryhumped, de energie en dynamiek dalen werkelijk geen seconde onder versnelling zes. Dit is hoe je een feestje gooit en dag één met goede moed afsluit. (DC)

VRIJDAG

Wadada Leo Smith

Free jazz en improvisatie: nog zo’n bloedlijn in het soort avontuurlijke muziek waar Le Guess Who? voor staat. Vandaar dus Wadada Leo Smith (bijna 83), trompettist en veteraan in die wereld (bij de Association for the Advancement of Creative Musicians of AACM, onder andere, het legendarische collectief te Chicago). In de Jacobikerk troffen we hem met kleinzoon Lamar Smith op gitaar. Dat was ontroerend op meerdere niveaus – het doorgeven van levenslessen, wijsheden en een beetje gezonde aardbol aan navolgende generaties, en hoeveel OOR-lezers zouden er al kleinkinderen hebben? – maar als het om muziek gaat wint opa het op alle fronten met zijn fraaie, kraakheldere lijnen van Lamars trukendoos. Daarom was Smith solo in de Herz, op trompet en piano, misschien wel zo essentieel. Ook om de ruimte die hij in zijn muziek liet. Om met poëte Aja Monet, topper van de vierde dag, te spreken: silence is a noise too. Noot: grijs haar staat rasta’s zo veel beter dan rockers, en Wadada means love. (JH)

Water Damage

Drone: nog al zo’n fundament onder zo niet alles, dan wel heel veel van wat er op Le Guess Who? gebeurt. Vandaar dus Water Damage, drone-collectief uit Austin, Texas en wel met een bewust lastig te googlen naam. Zeker in tijden van klimaatverandering. In de bezetting treffen we een paar bekende gezichten: Thor Harris die ooit speelde met Swans (LGW?-curatoren in 2014) en ook het kamermuziek-achtige project Thor And Friends drijft, en als gast Ajay Saggar, toch zo ongeveer de Steve Albini van Krommenie. Twee sets (in Pandora en, diep in de nacht, in Ekko), twee nummers. Weldadig uitgerekte drone-stukken allebei, aangedreven door dubbel slagwerk, bijgestuurd met rauw aangeslagen gitaren (Ajay weerde zich uiterst kranig en doelmatig), elementaire (als in: kan haast niet simpeler) baslijnen en messcherpe uitweidingen met strijkstokken op allerlei snaren.

Waarbij er een sleutelrol was voor de microtonale aanvallen per viool van New-Yorkse Mari Maurice, die (natuurlijk niet toevallig) associaties opriep met Tony Conrad, John Cale (en hun werk bij La Monte Youngs Theatre Of Eternal Music, maar denk vooral ook Faust respectievelijk Velvet Underground) en Henry Flynt. Albumtitel In E wijst natuurlijk ook ergens heen (minimal music-pionier Terry Riley en zijn In C, natuurlijk). De primitieve kracht van drone en herhaling wordt per drumklap, gitaaraanslag en strijkstokuithaal duidelijker, essentiëler, verslavender ook. Alleen al voor zulke bands moet je dit soort festivals opzetten. Ajay Saggar schonk ons op de laatste dag ook nog eens de nodige schurende drones met Chela, zijn duo met Kohhei Matsuda, van curerende band Bo Ningen. (JH)

Still House Plants

Drums, gitaar en zang. Klinkt simpel, maar toch willen de geluidskronkels van Still House Plants maar geen liedjes worden, met kop en staart en het nodige daartussenin. Met de nadruk op ‘willen’, want dit jonge, nogal nonbinair ogende Londende trio staat toch echt iets anders voor ogen. Drummer en gitarist leggen een soort impro-decor neer, waarop het voor Jess Hickie-Kallenbach intrigerend uithalen is. Finlay Clark plukt het equivalent van een dissonant spijkerbed uit zijn gitaarsnaren, verre van welluidend maar daarom juist. De zang van Hickie-Kallenbach slingert zich in diffuse vormen over dit raamwerk. Echt, we hebben geprobeerd om mee te zingen, maar we konden het refrein niet vinden. Ook geen tel gemist, trouwens. (JH)

James Brandon Lewis

Een jazzsaxofonist met de ritmesectie van een punkband? Natuurlijk, als die saxofonist James Brandon Lewis heet en bassist Joe Lally en Brendan Canty hun sporen verdienden in Fugazi (‘post-hardcore’, zegt Wikipedia inmiddels). Gitarist Anthony Pirog maakt de boel af, en hoe. James Brandon Lewis is een van de weinige jazzcats die regelmatig de recensiekolommen van OOR halen, al viel het titelloze album van deze combi (op legendarisch freejazz-label Impulse! nota bene) net tussen wal en schip. Goed, terug naar Pirog, wiens wilde snaaroefeningen mooi in de pas lopen met de ruige uithalen van James Brandon Lewis. Ergens in het achterhoofd doemt de associatie op met het legendarische Last Exit, maar op een of andere manier sturen de punk-roots van de ritmesectie de boel toch naar een iets lichter verteerbaar plan. Jazz, heavy, hardcore, impro, pure energie: wat komt het mooi samen hier. En fijn dat Canty nog even de groeten deed aan Bo Ningen, de Japanse helden dankzij wier curatielijn deze band hier stond. (JH)

Krackfree Soundsystem

De meest direct zichtbare verbetering aan Le Guess Who? dit jaar is een aanzienlijk gegroeid nachtprogramma. Met keuze tussen drie clubs gedurende twee festivaldagen, geeft het dance-programma soms evenveel keuzestress als de reguliere timetable. Op vrijdag rolt het handgebouwde Eindhovense Krackfree Soundsystem Utrechts jongste club Kabul a GoGo binnen – hier cureert het Londense Touching Bass-collectief een programma even kernachtig als vooruitstrevend met geluiden uit de Jamaicaanse diaspora. In een prachtig samenspel tussen broektrillend goed geluid, in nevelen gehuld rood-goud-groen licht, marktkramen vol lekkernijen en handgemaakte juwelen, en een ijzersterk gecureerde line-up, verandert de grote Zohal-zaal van de Utrechtse club in een knusse block party. (DC)

Aba Shanti-I

En er staan een paar grootheden op deze bass-heavy bijeenkomst: Aba Shanti-I, in 1993 bekroond tot de nummer 1 dj van de wereld volgens DJ Magazine, heeft magie in z’n vingers. Want inmixen is overrated in sound system-cultuur. De platen zijn puur, klinken kraakhelder en de boodschap komt keihard binnen. No contamination, just inspiration. Van albumversies naar dubplates, naar weer een andere dub op een nieuwe schijf uit zijn gigantische CD-map: soms wil Shanti-I dat je alle perspectieven gewoon snapt. Hij brengt nieuwe generaties en oudere, het Europese vasteland en Groot-Brittannië, Notting Hill Carnival en Utrechts festival samen middels geluid. Voor één keer deze week voelt het weer alsof we het samen doen, hier tussen de gigantische speakers in de voormalige Central Studios in industrieel Utrecht. A true healing of the nations. (DC)

James Massiah

Dan is het de beurt aan James Massiah, die met zijn kwartier speeltijd aanvankelijk eerder als interlude dan als volwaardig act voelt. Maar na één track en zijn bijbehorende introductie valt het kwartje al: James is een brug tussen generaties, tussen oud en nieuw, tussen roots en progressie daarvan, tussen club-tracks op een USB-stick en dubplates op 7-inches. Hij laat duidelijk blijken in wiens voetsporen hij staat (die van King Jammy en Aba Shanti-I, welteverstaan), hoe groot de eer is om hen vanavond op te volgen en hoe zijn elektronisch geproduceerde, maar toch zo dubby klinkende tracks een direct voortvloeisel zijn uit de Jamaican sound. De track Heartbreak Riddim van zijn nieuwste EP True Romance voelt als het juiste puzzelstukje in de tijdlijn van de avond, Charlie wordt door de voorste rijen, die steeds meer met clubbing gemeenschappen en youngsters worden gevuld, onthaald als een culthit. (DC)

Richard Akingbehin

Ten slotte aan zet: de in Berlijn woonachtige dj Richard Akingbehin, om de zaal met elektronische dub en minimal techno met golvende low ends de laatste uren in te slepen. Akinghbehin wordt prachtig gecountered en aangevuld door de ruige gebroken ritmes van Mia Koden en de funk flavours van derde back-to-back partner livwutang. Gezamenlijk klinken ze in improvisatiemodus alsof ze dit altijd al samen deden. Een mooie parallel aan het publiek en de geest van soundsystem-cultuur die uit de fles komt vanavond. We trillen de nacht lekker in. Het gros van de honderden bezoekers vertrekt gelijktijdig met de reggae legends, maar wie blijft, wordt getrakteerd op een toekomstperspectief op dub. Allemaal uitgewaaierd door het bezielde Touching Bass. (DC)

ZATERDAG

KRM & KMRU

KRM, dat is Kevin Richard Martin, regelmatige gast op Le Guess Who? (en Roadburn, nog zo’n uiterst relevant festival). Meestal als The Bug, met bijbehorende, loodzwaar zuigende, op de apocalyps vooruitlopende beats. Hier dus onder zijn eigen initialen, die zo mooi rijmen met die van KMRU ofwel Joseph Kamaru uit Kenia. Maar ook zonder beats dreunden hun elektronische klanklagen door de Jacobikerk, aangevuld met Kamaru’s declamaties. Dat zuigende, dat donkere, die aangekondigde eindtijd, dat zit er allemaal wel degelijk in. De climax is onontkoombaar, steeds dichter drukken de geluiden op elkaar, steeds dieper. Tot alles wat los en vast zit in die prachtkerk aan het rammelen slaat. Inclusief de laatste resten sluimerend godsbesef van de bezoekers. (JH)

Tropical Fuck Storm

Ooit hadden we The Drones, band met de beste bandnaam sinds tijden, die vanuit Australië ook deze kusten onveilig maakten. Tropical Fuck Storm is de doorstart, nog steeds vanuit Melbourne en wel zo vrolijk. Drones-overlevenden Gareth Liddiard en Fiona Kitschin houden de Drones-esthetiek hoog, terwijl vooral Erica Dunn op gitaar, keyboard en zangmicrofoon de nodige slingers ophangt. Wat begint als een vrolijk liedje kan net zo goed ontaarden in dionysische chaos – om dan weer doodleuk terug te keren naar dat liedje. Ja, of niet natuurlijk. Hoe dan ook: er valt wat te vieren, lijkt de onderliggende boodschap. Zelfs in deze tijden. (JH)

Chromesthesia

Vandaag volgen stemmen, geluiden, kleuren en bewegingen uit allerlei windstreken, maar van dezelfde bron, elkaar ondoorbroken (maar omkaderd door negen hoofdstukken) op in de Grote Zaal van TivoliVredenburg en later in club Kabul a GoGo. Allemaal onder de noemer Chromesthesia, het project van historica Hannah Elsisi dat de Afrikaanse diaspora over de hele wereld uitlicht. Op verschillende podiumdelen, op plateaus, gebruikmakend van de hele zaal, volgen artiesten uit Miami, Egypte, Venezuela, de VS, Zuid-Afrika en nog veel meer landen elkaar in hoog tempo op. Zo zie je het ene moment interpretatieve dans, dan weer een exploderende dj-set vol raptor house (van DJ Babatr), trekt een bezwerende rituele performance dwars door de zaal – letterlijk, als PÖ over banken en bezoekers klimt.

Het meest memorabel is de sprankelende performance van de uit Limpopo afkomstige Sho Madjozi en haar crew bestaande uit twee dansers en een dj. Een glimlach uit duizenden, dansmoves inclusief dead drops van wereldniveau en gqom-annex amapiano-tracks met hoge hitgevoeligheid zorgen ervoor dat Madjozi zelfs het meest stijve publiek nog meekrijgt – want eerlijk, de aanwezigen in deze zaal staan zeldzaam hard de week door te nemen voor Le Guess Who?-begrippen. Blij dat deze emmer ijswater in ieder geval wat verdwaalde zielen wakkerschudt. Madjozi for president, Wakanda Forever. (DC)

Yaya Bey

Deze week voelt als een wereldwijd zwaartepunt van destructie en conflict. Iedere artiest en bezoeker van Le Guess Who? gaat daar anders mee om. Bij de een is een hele zaal in collectieve rouw, bij de ander is er eindelijk dat grote moment van woede-ontlading, bij nog een ander ervaar je de transformatieve, helende krachten van geluid. Yaya Bey dealt op een heel andere manier met machtsverhoudingen, racisme en de staat van de wereld: met afkeer, een rechte rug, en een grote onverschilligheid naar haar Europese fanbase. De uit New York afkomstige zangeres en mc postte het al op Instagram: ‘I’m really really fucking tired of white people in the music industry highlighting my trauma as a marketing tactic.‘ In haar touraankondiging schrijft ze: ‘‘Bout to be on that continent again.‘

Vanavond is Utrecht geen uitzondering op de regel: Bey heeft er écht geen zin in vandaag. Met een beker thee in de hand staat ze vooral met haar rug of haar zij naar het publiek toe. Het zorgt voor een komisch effect in de zaal: de Grote Zaal staat aan de linkerkant gevuld, en is rechts – de kant die tegen Yaya Bey’s rug aan kijkt – bijna helemaal leeg. Slechts kort en sporadisch richt ze zich tot de aanwezigen, zonder überhaupt de zaal in te kijken. ‘I’m not here to educate you all. All popular music comes from black culture.’ Dan volgt er nog applaus, maar het wordt akelig stil na haar volgende uitspraken. ‘Your Sam Smith, your Adele, they come from gospel, R&B, soul – all black music.’ En dan de uitsmijter die hier op Le Guess Who? voor het gros van het publiek ongetwijfeld blasfemie is: ‘Radiohead is a product of slavery.’ Je kan een speld horen vallen.

Als Bey expliciet vraagt aan haar bassiste om haar te vertellen hoe lang ze nog exact heeft, en tijdens slotnummer meet me in brooklyn tijdens haar enige publieksinteractie – een kleine call & response – ook nog de muzikale timing van Europeanen bespot, is het ongemak in de zaal zo groot dat het bijna gênant wordt. Veel mensen zullen nu zeggen: waarom tour je dan? Je kon toch op z’n minst je best doen? Ik zou daarop willen zeggen: dat is ergens te begrijpen, maar laten we voornamelijk lessen trekken uit dit ongemak, en niet meteen de artieste van alles de schuld geven. Dit is geen nutteloze provocatie, dit is het concrete resultaat van jarenlange ongelijkheid en onderdrukking. Dit is een oproep om het beter te doen, een oproep tot reflectie. Als Yaya Beys performance je één ding meegaf, laat het dan meer meedenken, handelen naar solidariteit en gelijkheid, meer zelfbewustzijn zijn. Als dat gevoel en die gedragsverandering ergens effect kunnen hebben, is dat wel Le Guess Who?. (DC)

Aja Monet

Of aja monet, zoals ze het zelf graag schrijft – altijd een beetje valse bescheidenheid, al die onderkasten. Maar intussen bleek ze wel een kroonjuweel in de curatielijn van Arooj Aftab. Vanachter een schitterend met bloemenweelde versierde microfoon en lessenaar liet ze de mooiste woordenstromen op de Grote Zaal van TivoliVredenburg los, in een diepe, ritmisch vloeiende, donkere cadans. Het werd als vanzelf jazz, juist door die cadans en ook door haar prachtige band, met een fantastische drummer en een wat kleurloos blazende saxofoniste. Maar bij zo veel woorden gaat het ook om de inhoud. Palestina, uiteraard, maar wel in de vorm van een gedicht geïnspireerd op de zwarte poëet Langston Hughes, over en voor de levende kinderen. Ook de ervaringen van de zwarte diaspora in Amerika en de wereld van vandaag de dag krijgen een welluidende, magnetiserende vertolking van een wel heel bijzondere performer. Zo krachtig ook, dat menigeen het niet droog hield. Zo iemand mag haar naam voortaan best in kapitalen schrijven. (JH)

ZONDAG

Brian Jackson

Vandaag hercontextualiseert Brian Jackson geschiedenis in de Grote Zaal. Daar hoeft hij zelf niet eens zo veel voor te doen; de grootste gruwelen uit de feitelijke historie van onze soort herhalen zich voor onze neus. Voor Jackson meer dan voldoende reden om een van de belangrijkste signaleringen uit de geschiedenis van de soulmuziek, The Revolution Will Not Be Televised, van stal te halen – een zeldzame gebeurtenis in zijn live-carrière na het overlijden van creatief kameraad Gil Scott-Heron. Met de tekst op een iPad en de kwiekheid en passie van een tiener (Jacksons bouwjaar is 1952) schrijft Brian Jackson geschiedenis door het opnieuw in context plaatsen ervan. In 1973 uitgebracht, maar vandaag net zo goed toepasbaar is het prachtige Winter In America. ‘We have been taken over by the season of ice’, zingt Jackson, zichtbaar geroerd, vanachter zijn toetsen. De zijdezachte jazzfunk – fenomenaal gespeeld – is de enige warme deken die we hier met z’n allen hebben. De saamhorigheid is nodig, een stem als die van Brian Jackson onmisbaar in het verenigen van gelijkgestemden en hen die bereid zijn te luisteren. Een optreden van eenzame klasse, op de piek van benodigdheid. (DC)

Pakistaans-Amerikaanse zangeres Arooj Aftab schitterde een jaar of drie geleden al op deze zelfde Le Guess Who?, en haar zegetocht langs de festivals is zeer beslist nog niet ten einde. Naast een memorabele programmalijn als curator gaf ze in de staart van het festival nog een prachtig concert. In de manier waarop zij haar Pakistaanse wortels verklankt in een meer kosmopolitisch geluid schuilen beslist wijze lessen over manieren om de wereld van vandaag tegemoet te treden. Dat ‘kosmopolitisch’ kun je af en toe ook vertalen als ‘kitscherig’, zeker in de soms iets te muzikanteske fratsen van de gitarist van dienst. Maar o o, wat heeft Arooj Aftab een prachtige stem, donker en warm en alles verklankend. Als haar stem zich kronkelt in Oosterse klankkleuren en toonladders, maar net zo goed als ze zich uit in een soort Engelstalig singer-songwriter-idioom. Los daarvan is ze tussen de nummers door ook nog eens erg grappig, èn ze gunde Aja Monet een glanzend mooie gastrol. Waarbij Arooj Aftab het zelf niet droog hield, althans, haar zonnebril kwam voor even van het hoofd. Wat een verheffende slotzet (voor de delegatie uit het Noorden tenminste) van een dito festival. (JH)

Als er één ding is dat Meshell Ndegeocello goed kan, is het transformeren. Deze muzikale shapeshifter is in gelijke delen neo-soul icoon, avant-garde rockmuzikant en versterker van poëtische, kritische stemmen. In een kleurrijke, kaleidoscopische show brengt de artieste, met haar basgitaar in de hand, een breed gezelschap aan getalenteerde muzikanten samen in een ceremoniale show dat het gospel van schrijver en activist James Baldwin predikt, net als het gelijknamige album dat multi-talent Ndegeocello dit jaar uitbracht. Een meditatieve, helende, introspectieve ervaring die ook het publiek in de Ronda-zaal transformeert.

Hatred, which could destroy so much
Never failed to destroy the one who hated
And this is an immutable law
I imagine one of the reasons people cling to their hates
So stubbornly is because they sense that once hate is gone
They will be forced to deal with pain

Bij het scanderen van deze openende woorden uit Hatred rollen tranen, kruisen betekenisvolle blikken elkaar in de zaal en voel je echt alsof je anders naar de wereld kijkt. In deze puinhoop voelen dat je met hoop naar buiten kan stappen uit een weekend Le Guess Who?. Het enige wat je hoeft te doen, is duiken in het werk van de namen die Ndegeocello noemt en uitlicht. Onderdrukte artiesten die opstonden tegen het dagelijks (micro-)geweld tegen hen, en een weg baanden richting het licht. Met de kennis en de voetsporen van toen is het nog mogelijk om vooruit te gaan, en Ndegeocello plant dat zaadje. Net als velen anderen met haar in een totaalwerk van vier dagen bezinning, verontwaardiging, boosheid, verdriet, blijdschap, ontlading, verbinding, inspiratie, en vooral hoop, dat je met zo veel gelijkgestemden niet alleen bent, en samen naar een gelijkere wereld kan werken. (DC)

Gezien: 7 t/m 10 november in Utrecht