Het was voor mij – en ik denk voor velen met mij – toch wel even vloeken toen het laatste grote festival vorige maand haar line-up bekendmaakte. Na Best Kept Secret en Down The Rabbit Hole was alle hoop gevestigd op Lowlands. Razendsnel las ik alle namen, maar hoe vaak ik mijn ogen ook door het lijstje liet gaan, nergens zag ik de naam Charli XCX… Bruh.

Lowlands-eindbaas Eric van Eerdenburg gaf in zijn podcast toe dat hij er ook van baalde. Maar ja, Charli wil het rustiger aan doen, Europa komt er deze festivalzomer met drie weekendjes sowieso bekaaid vanaf. Nederland zal het de komende jaren zonder haar moeten stellen, mevrouw steekt haar tijd verder voorlopig in haar acteercarrière en haar trouwerij. Het is, kortom, om met een andere artiest die we voorlopig niet meer zullen zien optreden te spreken, even slikken en weer doorgaan.

Nog maar eens rustig naar het hallucinant bewegende Lowlands-affiche kijken dan, er valt ongetwijfeld nog meer dan genoeg te genieten. Ik bleef hangen bij de naam Lola Young. Een tijdje terug liet een vriend van me haar hitje Messy horen, een lied dat sindsdien standaard in m’n hoofd zit. Niet lang daarna kocht ik haar album, een aangename verzameling van rauwe, maar toch radiovriendelijke songs.

This Wasn’t Meant For You Anyway is de bitse titel, vanaf de hoes kijkt Lola ons aan met een blik zó doorleefd dat we het cellofaan bijna niet van haar gezicht durven te peuteren. Ze is pas 24 jaar oud, maar deze Londense klinkt alsof ze elke hoek van de kamer al tien keer heeft gezien. Misschien laat zich dat verklaren door haar aandoening, Young kampt met een schizoaffectieve stoornis. Wanen, psychoses, depressies – je gunt het niemand.

Toen ze 18 was, werd Lola onder de vleugels genomen door manager Nick Shymansky. Veelzeggend als je bedenkt dat hij gezworen had de muziekindustrie voorgoed te verlaten, hij had immers een behoorlijk trauma overgehouden aan het bij elkaar houden van zijn vorige protégée, Amy Winehouse. In de jaren die volgden, waren er EP’s, tv-optredens en een Brit Award-nominatie, en nu dus ook een monsterhit in de vorm van Messy.

Allemaal indrukwekkende feiten, maar de schellen vielen bij mij pas van de ogen toen ik haar onlangs zag optreden bij Jimmy Fallon. Het contrast kon niet groter zijn tussen de aalgladde aankondiging van de Amerikaanse host en het diep doorleefde strijdlied van de met mentale klachten worstelende Britse zangeres. Met haar suikerspinkapsel doet ze inderdaad een beetje aan Amy Winehouse denken, maar dan een die alle naïviteit is kwijtgeraakt. Haar stem diep en breed, haar voordracht intens en krachtig. Kippenvel trok over mijn hele lijf, in één klap was duidelijk dat hier niet de zoveelste meisjespopsensatie stond, maar een door de ziel snijdende songwriter met een talent voor performance waar Jacques Brel goedkeurend naar zou knikken.

En wat denk je? Ze komt naar Nederland! Naar Lowlands, om precies te zijn! Ik kan niet wachten tot we in augustus weer welkom zijn in Biddinghuizen. En tot die tijd wens ik Mevrouw XCX heel veel plezier met haar filmcarrière en haar huwelijksfeest.