De tas is nog niet uitgepakt, Biddinghuizen plakt nog onder de schoenzolen en we moeten nodig onder de douche, maar eerst nog even dit. De uitbundige comeback van Lowlands voelde razendsnel vertrouwd, dankzij de vrolijke lul-maar-raak-sfeer in het veld en hoge kwaliteit op de planken – van Alpha tot X-Ray. Als afsluiter steken we de koppen nog één keer bij elkaar voor een resumé: dit waren onze 10 hoogtepunten van Lowlands.

Fotografie Arend Jan Hermsen

Fred Again..

Heineken (za 19:40 uur) | Het duurt nog even voor je weer zult kunnen dansen, spraken virologen. Hierna komen de ‘roaring twenties’, spraken de kranten. De feesten erna, daar wil je zijn, spraken burgers. Allemaal hadden ze het over Fred Again.. op Lowlands. De hete producer deed een show die volgend festivalseizoen gedateerd is. Fred Again.. zal dat niet zijn. Lees hier de recensie. (DK)

Eefje de Visser

Heineken (vr 21.50 uur) | Minder internationale acts durven de reis naar de polder aan, dus Nederlands talent greep zijn kans. Altin Gün en Froukje lieten groei zien. En Eefje de Visser was van zeldzame klasse met haar conceptuele popshow. Ook op Pinkpop was ze al een hoogtepunt. In plaats van daarop vertrouwen, zette ze op Lowlands nog een extra stapje. Haar show markeerde een moment in de tijd. Waarvan ouders later tegen kinderen zeggen: 2022, toen zag ik Eefje de Visser. (DK, foto: Hub Dautzenberg) 

Goldband

Alpha (za 14.00 uur) | Heel eerlijk? Er is niemand in het OOR-colofon die voor zijn lol naar Goldband luistert. Je voelt je al gauw een culinair recensent in de snackbar bij de Hagenezen. Tegenover elk goed liedje (Noodgeval, De Wereld) staat een muzikale berenklauw met joppiesaus. Maar wat maakten ze hun droom waar. En wat liet het prachtige Lowlandspubliek zich van zijn beste kant zien voor deze jongens. Dansen en meezingen tot de maan en terug. ‘Loowwwlaaands!!’ Lees hier de recensie. (TS)

Shame

India (zo 19.50 uur) | Van alle bands die we in de corona-pandemie live miste, deed Shame misschien wel het meest pijn. De vlijmscherpe live-reputatie was door de jaren heen alleen maar gegroeid en tweede album Drunk Tank Pink voegde een aantal nummers aan het oeuvre toe die smeekten om live gehoord te worden. Dit was de uitzinnige Shame-show waar we lockdowns lang van droomden. En de band waar­schijnlijk ook, gezien het ongetemde enthousiasme. Lees hier de recensie. (RvdZ)

Stromae

Alpha (za 19.50 uur) | Eindelijk keerde Stromae terug naar Lowlands. Met een productie zó groot dat het leek alsof Pixar sponsorde. Natuurlijk hostte het veld euforisch toen Stromae halverwege een boeket aan hits inzette. Eindelijk alle neuzen naar het podium gericht. En toen deed de Vlaamse superster het moedigste wat je een grote artiest dit seizoen zag doen… Lees hier de recensie. (DK)

Sam Fender

Bravo (vr 21:20 uur) | ‘Hij kom, hij komt’, zong een jongen met vijf bier in twee handen op vrijdagmiddag. Tot het laatste moment hield Sam Fender Lowlands in spanning. Maar vanaf het moment dat Fender de snaren van zijn Fender aansloeg, was het duidelijk: misschien heeft hij wel het mooiste liedje van dit festival. Hij sloot er zijn optreden mee af. Seventeen Going Under startte maximaal euforisch. En toen hakte er, na het refrein, een saxofoon in. Lees hier de recensie. (DK)

The Murder Capital

Heineken (vr 17.20 uur) | Vanaf het eerste nummer sloeg deze Ierse postpunkband in als een bom. Dit is muziek die je moet voelen en dat gebeurde ook in de Heineken. Plus een van de mooiste moment van deze Lowlands. Frontman James McGovern sprong tijdens het instrumentale Slowdance II van het podium af, klom op de barrière en keek in de armen van een paar fans minutenlang toe hoe zijn eigen band het ervanaf bracht. En hij zag dat het goed was. (RvdZ) * Foto Luuk Denekamp (2019)

Arlo Parks 

Heineken (zo 15.00 uur) | Arlo Parks bewoog zo ontspannen over het podium dat ze lijnrecht uit een meditatie retraite leek gelopen. Ze vroeg of mensen wel op hun gemak zijn. Nou zeker, achterin gingen bezoekers er zelfs bij liggen. Handen op de buik, focussen op de ademhaling. De voeten tikten mee op het ritme van de liedjes. Zo werd het steeds stiller in de tent, tot band en publiek, als één ademhaling, hetzelfde ritme hadden. Lees hier de recensie. (DK)

Caribou

Bravo (zo 16.30 uur) | ‘Sun! Sun! Sun!’ Bij iedereen die getuige was van de show van Dan Snaith (onder zijn Caribou-alias) zal het nog wel even in het hoofd rondspoken: die onvergetelijke hook van Sun, het onbetwiste hoogtepunt van de set. Maar eigenlijk reeg Snaith hoogtepunt na hoogtepunt aaneen, tijdens een van de meest memorabele en dansbare shows van het weekend. Lees hier de recensie. (RvdZ)

For Those I Love

X-Ray (za 19.45 uur) | Het meest aangrijpende Lowlandsmoment dat niemand opmerkte. David Balfe stond al een half uur voor een bijna lege X-Ray met For Those I Love, het project waarmee hij zijn jeugdvriend Paul Curran eert. Net als op plaat probeerde hij zijn mate (die zelfmoord pleegde) met anekdotes, telefoonopnames en – live ook – video’s tot leven te brengen. Of beter: in leven te houden. Zijn ogen op huilen, zijn kaken op schreeuwen. Tot hij opeens de voorste hekken beklom en iemand in de armen viel. Geen knuffel, maar een intense omhelzing. Pas toen ze weer loslieten, herkenden we James McGovern, de zanger van The Murder Capital wiens debuut óók aan Curran werd opgedragen. Twee mannen uit Dublin, verenigd in rouw om een vriend die vier jaar geleden uit het leven stapte. De vijf mensen die het opmerkten keken ernaar en wreven het nat uit de ogen. (TS)

En ook: de hoosbuien!

Biddinghuizen (vr 17.00 uur) | Wat een heerlijke binnenkomer: twee flinke hoos­buien op de eerste dag. Van de gezapige sfeer (‘We mogen weer’ en gelijksoortige clichés) was meteen niets meer over. Overal rennende mensen. Overal smerige mensen. Weg met die zorgvuldig uitgekozen outfits. Iedereen metéén in festival­modus. Op een festival dat steeds meer draait om ‘gezien worden’ (zelfs Monica Geuze liep er rond) is een goede plensbui precies wat er nodig is. Iedereen verenigd en gelijkwaardig in de blubber. De plenzende voorbode van een mooie Lowlands. (TS)

Door Daan Krahmer, Thomas Snoeijs, Sophie Westhiner en Reinier van der Zouw.