Het kan verkeren. Een jaar of zeven geleden was Maggie Rogers ‘slechts’ een studente aan het Amerikaanse Berklee College of Music, en Pharrell Williams een producer en muzikant die z’n strepen al lang en breed had verdiend. Fast forward naar nu: de een is een gerenommeerde popmuzikante en de ander lanceerde vorige week plotsklaps zijn eerste collectie voor modehuis Louis Vuitton.
Fotografie Willem Schalekamp
Wat de een met de ander te maken heeft? Het The Neptunes-lid kwam ooit als artist-in-residence op de koffie op Berklee, óók om het werk van aspirant-muzikanten te beoordelen. Williams luisterde – samen met Rogers – naar Alaska, een liedje dat ze in een kwartier (!) schreef, was vanaf de eerste tonen compleet omvergeblazen en de rest is geschiedenis. Het betreffende filmpje ging viraal en Rogers scoorde al snel een platencontract bij Capitol.
Inmiddels is de 29-jarige zangeres twee albums en heel wat vlieguren verder, en vanavond, in de laatste van een tweetal uitverkochte shows in de Melkweg, komen die ervaring en al dat talent – eindelijk – tot uiting. Was ze in het verleden behoorlijk bescheiden, terughoudend en schuchter en bleef de interactie met het publiek tot een minimum beperkt, inmiddels is de Amerikaanse uitgegroeid tot een innemende podiumpersoonlijkheid die klaar is voor de grote(re) zalen, zo blijkt.Â
Ze danst en springt veelvuldig rond, neemt haar (veelal jonge, vrouwelijke) publiek voortdurend mee in haar liedjes en refereert zelfs aan een bordje op het balkon van een meisje dat niet ouder dan twaalf zal zijn, met de belofte dat ze gaat kijken of ze haar op het podium kan krijgen. In al dat tumult blijven haar liedjes ook structureel overeind, Rogers’ voortreffelijke stem voorop. Dankzij die vlieguren en het daarbij passende zelfvertrouwen, durft ze daadwerkelijk het volledige bereik van die stem te benutten, en schakelt ze in – bijvoorbeeld – Want Want buitengewoon eenvoudig tussen haar ‘normale’ zangstem en haar kopstem.Â
‘Normale’, want de muzikaliteit en het talent van Maggie Rogers is niet normaal. Een van haar grootste hits schreef ze in vijftien minuten: toen ze een avondje ging clubben in Berlijn, besloot ze spontaan (en succesvol) wat meer elektronische invloeden in haar folkliedjes te verwerken en een waanzinnige cover van Taylor Swifts Tim McGraw kreeg van het popicoon zelf het predikaat ‘hemels’. Alles wat Maggie Rogers aanraakt, verandert zogezegd in goud, en dat is in een snikhete The Max niet anders.
Ze onderstreept het andermaal in Be Cool, waaruit blijkt dat ze simpelweg teveel muzikaliteit in d’r lijf heeft om gelikte, strak geproduceerde popliedjes à la – zeg eens wat – Dua Lipa te maken. Ze kan het wel overigens, getuige het sterk en strak gespeelde The Knife, maar veel liever, zo lijkt het, speelt ze met de uiteenlopende aandachtsspanne tussen Gen Z en millennials, die beide deel uitmaken van haar fanbase. Een soulvolle baslijn als intro, softe, steeds meer dreunende drums, een tamboerijn, een rits warme synths, alles om langzaam maar zeker over te gaan naar de zoveelste pophook van de avond.Â
Het enige waar de zangeres op moet letten, is dat het met al die uithalen en opzichtig strooien met vocale variaties niet te erg op een talentenjacht gaat lijken. Het is vele malen beter dan een gemiddelde auditie, dat zeker, maar Rogers lijkt het if you have it, flaunt it-principe op momenten iets té erg ter harte te nemen. Terwijl: ze hoeft het er echt niet zo dik bovenop te leggen om indruk te maken, integendeel. En als het enige minpunt van je show is dat je soms misschien wat minder je best moet doen, dan heb je het niet bepaald onaardig gedaan. Next up voor Maggie Rogers: de Other Stage op Glasto. Bepaald andere koek, maar afgaand op vanavond óók een fluitje van een cent.
Gezien: 22 juni 2023 in de Melkweg, Amsterdam