Amsterdam staat deze week in het teken van Amsterdam Dance Event en dat is te merken. Op het Centraal Station draait een dj, vlaggen wapperen op bruggen en opgedofte bezoekers kleuren het straatbeeld. Voor de achtste keer verzorgt het Metropole Orkest het openingsconcert van het grootse evenement en dit keer met een bijzondere dirigent: Miguel Atwood-Ferguson. Hiphopgrootheid J Dilla zou 50 zijn geworden dit jaar en heeft met zijn kenmerkende producties ook de wereld van de elektronische muziek beïnvloed. Onder toeziend oog van zijn moeder trapt ADE in de Rabozaal af met Suite For Ma Dukes.

Het past maar net, de tientallen muzikanten op het podium. Atwood-Ferguson neemt zijn plek in als leider van het stel en gebruikt zijn stem en handen om 50 Years Of Dilla in goede banen te leiden. We zullen hem vooral op de rug kijken, behalve als hij zijn viool ter hand neemt of een spaarzaam moment aangrijpt om het woord of een gebaar tot het publiek te richten. De belichting is fel maar warm, soms aangevuld met subtiele effecten. De bijna muisstille zaal is gevuld met een eclectisch gezelschap dat niet alleen uit Dilla-adepten bestaat, maar ook doorgewinterde orkestbezoekers en danceliefhebbers telt.

Atwood-Ferguson is een fenomeen in de muziekwereld, die voor grote artiesten, tv en film heeft gewerkt, toch kwam afgelopen jaar pas zijn eerste soloalbum uit: het prachtige Les Jardins Mystiques, Vol. 1. Daarop wordt hij bijgestaan door onder meer Domi & JD Beck, Thundercat en Kamasi Washington. Namen die net als hij een brug slaan tussen hiphop, jazz, funk en alles wat er bij in de buurt komt. Die brug is tegenwoordig een vanzelfsprekend gegeven, maar werd gebouwd door muzikanten zoals Atwood-Ferguson en Carlos Niño. Zij besloten jaren geleden om vier Dilla-beats over te hevelen naar de orkestvloer, wat in 2009 resulteerde tot een complete voorstelling.

Zo komt het dat we nu getuige zijn van wonderschone vertolkingen van Welcome 2 Detroit, Gobstopper en Fall In Love. In de geest van die laatste spreekt Ma Dukes ons toe in het enige echte intermezzo halverwege de set. Ze drukt ons op het hart om creatieve geesten te koesteren, omdat zij het talent bezitten ons samen te brengen en liefde voor muziek te laten voelen. Met tranen in haar ogen kijkt ze de zaal rond, trots op wat haar zoon zoveel jaren na zijn heengaan weet te bereiken. Misschien ziet ze hem wel op het podium zitten – Dilla speelde zelf ooit in een orkest – in een hoekje met zijn cello. Door het applaus heen volgt een welgemeend dankwoord naar ons, de muziekliefhebbers, de muzikanten die haar omringen en de dirigent van dienst.

Het is vaak billenknijpen voor het Metropole Orkest als er nieuwe subsidiekortingen aangekondigd worden door de politiek. Onbegrijpelijk, gezien de staat van dienst en de kwaliteit die ze bij hun aanwezigheid voorschotelen. Ook vanavond werken de drums, strijkers, blazers, toetsen en al het andere bezwerend. Het beste compliment is misschien wel dat er weinig telefoons in de lucht gestoken worden, dit is muziek voor in het moment.

Als Ma Dukes na anderhalf uur haar slotwoorden uitgesproken heeft is het niet voor niets dat Atwood-Ferguson onder minutenlang applaus uitvoerig de tijd neemt elk onderdeel van het orkest een moment van roem te gunnen. En hoewel het aan echt dansen nog ontbrak, kan ADE rekenen op een geweldige festivalopener. We lopen op een Dilla-droom de zaal uit, terwijl slierten nachtdieren pas net beginnen met hun territorium af te bakenen.

Gezien: 16 oktober 2024 in Melkweg, Amsterdam
Fotografie: Reinout Bos