Voor Mitski beklimmen we maandagavond nu eens niet de trappen naar Ronda of Pandora, de Japans-Amerikaanse zangeres claimt haar plekje op het podium van de Grote Zaal in TivoliVredenburg. In de prachtige theaterzaal speelt ze integraal haar laatste album The Land Is Inhospitable And So Are We, met als enige instrumentale begeleiding een gitaar en contrabas. Ons is een ‘intieme avond’ beloofd, en die krijgen we.
Fotografie Marc Prodanovic
Het is een mooi gezicht, de vooral jonge tieners met hun felgekleurde haren en platformschoenen in deze chique theaterzaal. Een zitconcert voor een artiest binnen dit genre maak je niet elke dag mee, en al helemaal niet op zo’n mooie locatie. Dat de sfeer net even anders is dan normaal, schrikt gelukkig niemand af, de zaal is tot op het balkon goedgevuld.
Met een strenge blik stapt Mitski het podium op. Niks goedenavond, wat fijn dat jullie er zijn, etcetera. Meteen wordt de zaal gevuld met de openingsakkoorden van Bug Like An Angel, de eerste single en tevens eerste track van het album. Vanaf dat moment houdt het publiek de adem in. De zachte, satijnen stem, de prachtige eenvoud, tederheid en kwetsbaarheid van de muziek zorgen dat de zaal binnen een paar seconden muisstil is.
Vorig jaar in Paradiso ging het er nog heel anders aan toe. Er werd meegezongen en uitvoerig gedanst. Mitski zelf was een jaar geleden ook een heel stuk bewegelijker. Haar gehuppel in een witte wapperjurk is ingewisseld voor een strak zwart jurkje, waarin ze ingetogen over het podium beweegt. Het haar strak naar achter, toneelschoentjes aan de voeten. Ze heeft wat weg van een directrice. Het zou ook misplaatst zijn om tijdens dit optreden op blote voeten pirouettes te draaien, The Land Is Inhospitable And So Are We is net een tikkie kalmer dan Laurel Hell.
Na de grote hit van het nieuwe album, My Love Mine All Mine, spreekt Mitski haar publiek toch nog aan. Even zwijmelt ze over de omvang van de zaal. ‘Wauw, jullie zitten zelfs helemaal achter me, dan kunnen jullie naar mijn kont kijken!’ grapt de zangeres, met een zoete zachte stem waar de gemiddelde sprookjesprinses jaloers op zou zijn. ‘Mother!’ roept iemand uit het publiek. Mitski reageert er niet op, maar de genegeerde fan heeft wel een punt.
Hoewel het een trend is om een favoriete (vaak vrouwelijke) artiest ‘mother’ te noemen, doet Mitski deze aanduiding eer aan. Ze is de wijze moeder in deze zaal. Iedereen luistert en niemand durft haar te onderbreken. Ze straalt een bepaalde volwassenheid uit, dezelfde volwassenheid die terug te vinden is in teksten van Sylvia Plath en Louisa May Alcott. Niet door leeftijd, maar door zacht en kwetsbaar te blijven, ongeacht welke tegenslagen ze tegenkomen.
The Land zit vol met dramatische instrumentale outro’s, zoals in When Memories Snow en albumafsluiter I Love Me After You. Bij de eerste van de twee bovengenoemde tracks laat ze het outro zitten, dat waarschijnlijk niet uit te voeren is met twee snaarinstrumenten. Gelukkig krijgen we wel een prachtig outro bij het laatste nummer van de plaat, alleen dan de ingetogen versie.
Na het half uur durende album is de show nog niet afgelopen, we krijgen van Moeder Mitski nog een paar hitjes na. Wél de akoestische versie, wat waarschijnlijk niemand erg vindt. Van (bijna) alle albums speelt ze de fanfavoriet, met als encore een uitgeklede versie van A Burning Hill. Alleen Mitski en een gitaar, achter haar een leeg podium en voor haar een dankbare zaal. Een staande ovatie is op zijn plaats, maar een paraderondje doet ze niet. Een kleine buiging voor een klein concert van enorme kwaliteit.
Gezien: 16 oktober 2023 in TivoliVredenburg, Utrecht
