Ik ben een beetje klaar met Neil Young. Ik schrijf dat op een plek waar ooit door Constant Meijers een paar keer per jaar werd geschreven over zijn vriendschap met Neil. Dat waren vermakelijke teksten. Meijers aan de afwas met Neil. Droog jij of droog ik? Gerommel op een boerderij, gesprekken in een schommelstoel vlak voor Neil zijn huis. Je zou het bemoedigend kunnen noemen dat Neil Young nog steeds duizenden mensen naar een weiland lokt. 1 juli treedt hij op in Groningen.
Op een experimentele droneplaat na vind ik Neil zijn muziek niet meer te harden. Een voorlopig dieptepunt bereikte hij recent met zijn gezongen politieke pamflet Let’s Roll Again, waarin hij de liefhebbers van oppergekkie Elon Musk toezingt. ‘If you’re a fascist, buy a Tesla, as long as it’s electric, it’s fine.’ Mijn bezwaar: geen poëzie, geen vervoering, geen brandende hartstocht en geen wanhoop.
Wat ook niet helpt: een kaartje voor Neil Young zijn concert kost €151,20. Dan heb je wel een Golden Circle-staanplaats. Dat voelt wat vreemd. Met het hele gezin – papa trakteert – naar Neil Young omdat papa tijdens zijn derde bruiloft het liedje Heart Of Gold zong voor de vrouw die er later met de halve erfenis vandoor is gegaan. Met je rechterarm gestrekt omhoog je Golden Ticket laten wapperen als hij het woord ‘Musk’ zingt.
Het is allemaal zo vreselijk letterlijk wat hij zingt. Het zou flauw zijn als ik nu mijn kaarten niet op tafel leg. Welke teksten bliezen mij het afgelopen jaar omver? Daar gaan we. Robert Smith van The Cure zingt in het liedje And Nothing Is Forever de volgende zinnen: ‘If you promise you’ll be with me in the end / Promise you’ll be with me in the end / Slide down close beside me / In the silence of a heartbeat.’ Sterven, al je moed bij elkaar sprokkelen en hopen dat er iemand naast je ligt. Dat vind ik mooier dan iemand in een geruit hemd die zich voor een ton per avond boos maakt op een geflipte autohandelaar.
Op de plaat Heavy Metal van Cameron Winter worden zinnen gezongen waar ik helemaal niets van begrijp en toch zit ik met een dikke keel te luisteren. Prachtige zinnetjes hoor ik, zoals in het mooiste liedje van de laatste tien jaar, Nausicaä. ‘I am blind / And you are ugly / It’s so easy to want you.’
Lana Del Rey, volgens mij een van de grootste schrijvers van de laatste honderd jaar, veegt achteloos de niet te harden New Country-beweging van de kaart. Al haar teksten op Chemtrails Over The Country Club blijven uitgeprint op een paar A4’tjes overeind. Een huiveringwekkend meesterwerk over gestrande levens ergens in de Amerikaanse woestijn. ‘Wearing our jewels in the swimming pool / Me and my sister just playing it cool / Under the chemtrails over the country club.’
Neil kon dat ook. Hij zong in 1970: ‘I have a friend / I’ve never seen / He hides his head inside a dream.’ Als ik Neil was, zou ik eens met die vriend gaan praten.
