Ongeveer een jaar geleden zette Olivia Rodrigo de online wereld op z’n kop met haar debuutalbum Sour. Of je nou fan bent of niet, het was onmogelijk om te ontkomen aan megahits als Good 4 U en Drivers License. Woensdagavond stond ze in een afgeladen AFAS Live waar zich, pak ‘m beet, alle tienermeisjes van Nederland zich hadden verzameld.
Fotografie Marc Prodanovic
95 procent van het publiek is vrouwelijk, en zo’n beetje allemaal tussen de 10 en 18 jaar oud. Hier en daar loopt een vader, of een vriendje dat is meegesleurd door zijn pastelpaars geklede vriendin, maar daarmee houdt het wel op. Meestal vind ik – hypocriet dat ik ben, aangezien ik zelf ook een jonge vrouw ben – de sfeer bij concerten waar alleen maar jonge vrouwen heengaan een living hell. Het geschreeuw, geduw en gekat onderling (zie het publiek bij de show van Lorde twee weken terug) is nogal energiezuigend. Vanavond is de sfeer heel anders: de meiden lopen rond met hartjes op hun wangen, prinsessenkroontjes in hun haar en zingen vrolijk mee met de playlist die voor de show wordt afgespeeld. Het enthousiasme is ongeëvenaard: de meiden gillen als een malle naar de roadies die over het podium lopen, alsof Olivia haar eigen stage aan het opbouwen is.
Even lijkt het alsof de hele zaal een paars lichtarmbandje heeft gekregen, zoals je weleens bij grote stadiontours ziet, maar nee; het zijn de telefoonschermen die allemaal tegelijk het podium filmen wanneer de eerste akkoorden van Brutal door de zaal klinken. Het gordijn gaat open en Olivia huppelt het podium op in een cheerleaderoutfit. Het decor ziet eruit als een soort Amerikaanse prom night, inclusief glitterstroken als achtergrond en een discobal-spotlight. Het publiek is wild, zelfs de mensen die op de tribune zitten gaan los. Op de tribune zitten een moeder en dochter die op vakantie zijn vanuit L.A. De dochter begint vrolijk tegen me aan te kleppen dat Olivia haar door haar jongensproblemen heeft gesleept, en haar moeder voegt er knikkend aan toe dat haar dochter elke ochtend Olivia’s nummers voor de spiegel zingt. Het lijkt erop dat ze niet de enige is: de hele zaal schreeuwt alle liedjes mee, zelfs de slim gekozen cover van Avril Lavigne’s Complicated bevalt goed.
Helaas wordt de pret snel bedorven: tijdens een intiem gitaarnummer stopt de muziek opeens. Olivia gaat nog even door, hoewel ze niet te verstaan is, maar wordt een minuut later toch van het podium gehaald. Het gordijn sluit, de spots gaan aan en de zaal is stil. Minuten kruipen traag voorbij, en met de seconde worden de fans zenuwachtiger. Even lijkt het alsof de hele show in het water valt, maar na een minuut of vijf verschijnt Olivia vanachter het gordijn. ‘Sorry about that guys!’, zegt ze glimlachend, alsof ze niet net een hele zaal vol tienermeiden een kleine hartverzakking heeft bezorgd. Vervolgens pakt ze haar gitaar en gaat ze lekker akoestisch verder (waarschijnlijk omdat de techniek het nog even laat afweten). Gelukkig is alles aan het einde van het nummer gefixt en kan de show weer verder.
Hoewel de hele avond een enorm hoog Disney-gehalte heeft, is het door en door professioneel. Olivia zingt met een melancholische stem, waardoor ze haar ietwat oppervlakkige liedjes toch gevoel meegeeft. Ik ben geen Olivia Rodrigo-fan, maar weet vrij zeker dat als ik nu veertien was geweest, ik daar ook stond te gillen in een lavendelkleurig jurkje met glitters op mijn wangen. Olivia is het meisje dat we allemaal ooit stiekem hadden willen zijn: een echte American prom queen. Ze huppelt gedurende de hele show, zelfs bij tranentrekkers als Favorite Crime. Alles aan de Sour-tour bubbelt en bruist.
Op het treinstation is het na afloop een drama, de optredens in AFAS Live en Ziggo Dome zijn tegelijk klaar. Op het perron staat een mix van tienermeiden en 60-plussers. Ik vraag aan het meisje naast me wat voor show er in de Ziggo Dome heeft plaatsgevonden. ‘Een of ander afscheidsconcert voor bejaarden’, antwoordt ze. Hoe heet hij ook al weer? O ja, ze weet het al: Rob de Nijs.
Gezien: 23 juni 2022 in AFAS Live
