Afgelopen jaar vierde het iconische hiphopalbum The Miseducation Of Lauryn Hill haar 25e verjaardag. Een goed excuus voor de auteur om de zalen weer langs te gaan en groots uit te pakken. En hoe, want hoewel Ms. Lauryn Hill haar reputatie van te laat komen eer aandoet – we klokken precies één uur – zijn we in Amsterdam getuige van haar beste show in jaren. Met dank aan een fantastische band en één speciale gast.
DJ Reborn heeft haar set nog maar net afgebroken als de band klassieker Everything Is Everything start. Hill komt op in een gigantische jas met franje, heeft haar haren prachtig laten inzetten met kralen en beweegt zich voort op torenhoge plateauzolen. Hier staat een hiphopdiva, misschien wel de grootste in haar soort. Ze is een van de eerste artiesten die in de jaren negentig het begrip hiphopfeminisme breed verspreidde met haar muziek. Het resultaat weegt ruim twintig jaar later nog steeds door: zelden telde een hiphopconcert zoveel vrouwelijke bezoekers als vanavond in Ziggo Dome.
En die horen we massaal meezingen bij het krachtig gezongen Ex-Factor. De eerste akte wordt even later afgesloten met To Zion, waarvan vooral het outro beklijft. Het blijkt een voorzetje voor een intermezzo van Hills oudste zoon Zion Marley. Gehuld in een Ajax-shirt kan hij weinig meer fout doen, maar na het tot clublied omgedoopte Three Little Birds – origineel van zijn opa – weet hij met zijn eigen materiaal geen potten te breken. Wie dat evenmin doet is Fatoumata Diawara. De Malinese zangeres werkte eerder met namen zoals Disclosure en Gorillaz, maar weet haar status van rijzende ster hier helaas niet te bevestigen. Zonde, want tijdens duet Black Woman halen zowel Hill als Diawara hun niveau niet.
Met Zion zagen we de oudste van Hills vijf kinderen, ook YG Marley, de jongste mag een duit in het zakje doen. Hij heeft met Praise Jah In The Moonlight zijn eerste grote hit te pakken en dat wil zijn moeder ons laten weten ook. Zichtbaar trots roept ze hem als hij net klaar is zelfs even terug om het slotakkoord nog een keer te laten horen. Toch haalt het daaropvolgende applaus het niet bij de reactie die Doo Wop (That Thing) teweegbrengt. Het zijn grote schoenen die de Marley-broers van beide familiekanten hebben te vullen.
Dan is het eindelijk tijd voor de grootste gast van de avond: Wyclef Jean verschijnt in lange gele jas en omhangen met zijn Louis Vuitton-Fender op het podium. Zijn performance blijkt de ontbrekende schakel om The Celebration Continues Tour écht memorabel te maken. The Fugees bestaan normaliter uit drie personen, maar derde lid Pras haakte af nadat het Noord-Amerikaanse deel van de tour onlangs gecanceld werd. Hij diende om die reden een aanklacht in tegen Hill, vanwege vermeende fraude en contractbreuk. Gelukkig klinken How Many Mics en No Woman, No Cry er zonder hem niet minder om.
Jean krijgt vervolgens ook een soloblok en weet vooral met zijn hit 911 te imponeren. Hij klinkt energiek en verrast iedereen als hij aan het einde zijn gitaar achter zijn rug en vervolgens met zijn tanden bespeelt. De covers die volgen doen het iets minder, maar iedereen weet wat er nog gaat komen. Met drieluik Killing Me Softly With His Song, Ready Or Not en Fu-Gee-La krijgen generaties Fugee-fans waar ze voor komen. Het publiek heeft de bij vlagen vervelende hypeman die de hele avond als een Duracell-konijn rondspringt niet meer nodig om opgezweept te worden. Wie Lauryn Hill en Wyclef Jean zo in vorm ziet, vraagt zich af waarom Hills kinderen niet als voorprogramma konden fungeren. Het had meer speeltijd overgelaten voor het echte werk en ooh la-la-la, wat was dat goed.
Gezien: 22 oktober 2024 in Ziggo Dome, Amsterdam
Fotografie: Mick de Jong