De kleine Hooijer stond voor de etalage met een biljet van vijf gulden in zijn knuist, daar kon hij precies een singletje van kopen. Hij was fan van The Kinks, dus het was een duivels dilemma. Ze hadden voorjaar 1967 twee singles uit, die stonden broederlijk naast elkaar achter de winkelruit. Welke zou hij kopen?

Laat het nu juist het meest melancholieke, complexe, onheil-broeierige (Waterloo Sunset) én het semi onbezorgde niets-aan-de hand, het-leven-tegemoet lachende liedje (Mr. Pleasant) van The Kinks zijn. Ik koos – zonder veel nadenken – voor de eerste. En vraag me sindsdien altijd af…

Maar het wordt een opa-vertelt-verhaal dat nauwelijks te begrijpen valt voor een met Spotify en andere streamingdiensten opgroeiende generatie lezers. Ooit was de keuze tussen het ene en het andere liedje een belangrijke beslissing voor het leven, niet iets inwisselbaars dat je aan een algoritme overlaat.

Daarom hobbel ik nu Da-da-da, da, da, da, da, da, da, Eminem nazingend voorgoed uit jullie beeld. Without Me, denkt de oude Hooijer en hij schuift het finale gordijn alvast open, ik piep ertussenuit, deze tijdgeest knelt te veel, hij is de mijne niet meer, ik maak graag plaats. De vork in de steel. De pijp is leeg. Pijn in het hart. De eer aan mezelf. Landleven no more.

In ons jubileumboek Want More? staat dat ik deze column al maak sinds 1991 (correct, mensenheugenis) en me al sinds toen opwind. Dat laatste klopt niet. Meer dan dertig jaar heb ik juist veel lol beleefd aan het de draak te steken met dikdoeners en nepfiguren in de popmuziek. Ik heb er veel belachelijk gemaakt en ook mezelf wel eens. Binnen een beperkt aantal woorden met taal spelen en een mening formuleren, beetje poken, beetje duwen, maand na maand weer een fijn cryptogram voor mijn onderbewustzijn.

Ik dank iedereen die mijn Landlevens heeft willen lezen. Ik heb me altijd afgevraagd of mijn leven anders was gelopen – minder complex, luchtiger, vrolijker, makkelijker – als ik destijds Mr. Pleasant gekozen had. Mijn ouders wilden dat ik een gewoon beroep zou kiezen: leraar, ambtenaar of iets in de handel. Maar ik moest zo nodig journalist worden bij OOR, de eigenzinnige weg, niet het geijkte pad, muzikanten als de Ramones, The Chills, Patti Smith, Nick Cave, Rudeboy en Alex Chilton interviewen (en Ray Davies van The Kinks). Alles was heel anders gegaan als ik niet Waterloo Sunset had gekozen. Maar misschien ben ik gewoon niet zo’n Mr. Pleasant.