Kees Smallegange is dood. Hij overleed dinsdag aan een hartstilstand, totaal onverwacht. Muzikant Tjeerd Oosterhuis, die de OOR-medewerker in de jaren negentig leerde kennen toen hij als onderdeel van Total Touch door hem werd geïnterviewd, maakte het overlijden wereldkundig. Het treft ons als een mokerslag en stemt zeer verdrietig.
Foto Ejam Maail
Kees was een stronghold, een baken, een autoriteit op het gebied van zwarte muziek – en dan vooral de soul- en funkkant daarvan, de categorieën die vroeger onder de noemer ‘dames en heren vocaal (zwart)’ in de platenbak stonden. Een veld dat door niet veel OOR-medewerkers intensief gevolgd wordt en we – dat zegt veel over Kees, zijn betrouwbaarheid en zijn expertise – met een gerust hart aan hem overlieten.
Hij recenseerde veel albums en concerten. Ironisch dat wat aangekondigd was als het afscheidsconcert van Gladys Knight afgelopen zomer ook min of meer het afscheidsconcert van Kees zou zijn. Hij sloot zijn recensie af in stijl: ‘Haar missie is volbracht, meer dan overtuigend. Tijdens de plichtmatige afsluiter Midnight Train To Georgia, haar onbetwiste evergreen, loopt ze na een paar strofen al richting exit. Het publiek is licht verbaasd en ze komt nog even naar voren. Maar The Empress is gewoon klaar. Dat Gladys dit op haar leeftijd nog vrijwel avond aan avond met zoveel passie weet op te brengen verdient eeuwige roem.’
Op dit gebied was Kees een binnen Nederland ongeëvenaard groot kenner. Een enthousiaste, toegewijde, wandelende encyclopedie. En meer dan dat. Hij werd gedreven door pure liefde voor soul en funk en de mensen/artiesten erachter. Hij hield écht van hen. Een bewaker van het fort der zwarte muziek, zo zag hij zichzelf ook. Een gedreven pleitbezorger op dat gebied, dat was zijn niche, waar hij altijd voor op kwam, loyaal als hij was aan de artiesten in dat veld.
Hij was geliefd en gerespecteerd in de soulscene. Met velen onderhield hij goede persoonlijke contacten, hij steunde ze waar hij kon, in zijn stukken en artikelen in OOR en Jazzism en ook met adviezen en inspiratie, waarbij hij zijn brede ervaring en goede, kritische smaak vol in de strijd wierp. Hij was ongelofelijk loyaal, hartelijk en warm in het contact, een lief en goed mens, die degelijk en bedachtzaam overkwam, maar ook verrassend recalcitrant en als ‘bon vivant’ uit de hoek kon komen.
Kees werkte vroeger bij de Hifi-zaak RAF en recent bij het Moco Museum aan het Museumplein te Amsterdam. Toen ik Sylvana Simons wilde interviewen voor OOR, had Kees dat in een mum van tijd voor me geregeld. Toen ik zelf in de lappenmand lag, appte Kees me: ‘…als je zin hebt de beste plaat van 2021 te beluisteren’, met een link naar An Evening With Silk Sonic (Bruno Mars en Anderson .Paak). Dat was Kees – en zijn muzieksmaak ten voeten uit. Ciao, Kees stond eronder.
Ciao, Kees, je was een supergast, je had soul.
