‘Die Blur-coverstory van afgelopen juli zou weleens m’n laatste OOR-kunstje kunnen zijn geweest’, verzuchtte hij zelf vorige maand. Helaas bleek het nog waar ook: vandaag bereikte ons het droevige nieuws dat Raymond Rotteveel, sinds 1998 onze ‘Britpop-watcher’ van dienst, op 54-jarige leeftijd is overleden aan de gevolgen van kanker.
Openingsfoto Dimitri Hakke
‘Out with a bang dan maar’, zei Raymond over zijn potentiële zwanenzang. Want mooi dat hij in zijn 25-jarige carrière álle grote Britpop-iconen voor zijn microfoon had gehad – van de Gallagher-broers tot Jarvis Cocker en van Thom Yorke tot Brett Anderson – maar uitgerekend Damon Albarn nog nooit. Het was een taai gesprek geweest, maar hij was trots op wat óók nog eens zijn allereerste (!) OOR-coverstory was geworden. Na een kwart eeuw. Cirkeltje rond.
Want eigenlijk kwam Raymundo – zoals menig OOR-redacteur ’m pleegde te noemen – eind jaren negentig ook al binnen with a bang. In onze 50 Jaar OOR-jubileumeditie van april 2021 blikte hij er zelf op terug. ‘Ik was voor mijn stage al geplaatst bij [muzikantenblad] Music Maker toen ik hoorde dat er alsnog een plekje vrij kwam bij mijn eerste keuze, OOR. Toenmalig hoofdredacteur Paul Evers had twee kandidaat-stagiaires afgewezen, waarna ik een poging mocht wagen. Het sollicitatiegesprek duurde een minuut of tien. In dit ultrakorte onderonsje had Paul, zo legde hij me later uit, eigenlijk alleen gekeken of ie me met een gerust hart naar een rock & roll-band kon sturen.’
De beoordeling die Evers ’m gaf na zijn stage (‘Nooit een betere gehad’) plaveide vervolgens de weg naar het vaste OOR-colofon én een klinkende carrière in onze kolommen.
Al kende die carrière ook ‘dieptepunten’, zoals die ene, eveneens smakelijk opgedist in eerdergenoemde jubileum-OOR. Het ging zo:
Ik: ‘Hey, ik heb slecht nieuws.’
Hoofdredacteur: ‘Raymundooo, waar zit je? Wacht ’s effe, jij ging toch naar Londen vandaag?’
Ik: ‘Eh… nou, ik heb dus slecht nieuws. Ik ben gestrand op station Leiden en heb m’n vliegtuig gemist.’
Hoofdredacteur: ‘Godverdegodver!’
Ik: ‘Tja, ik baal er echt van, ik heb nog nooit…’
Hoofdredacteur: ‘Hoho, wat ging je eigenlijk doen?’
Ik: ‘Boy George…’
Hoofdredacteur: ‘Ooooh, zeg dat dan meteen, man! Ga lekker naar huis, joh!’
We gaan ’m missen, onze goedgebekte, joviale, humorvolle, peilloos sympathieke en altijd flexibele Britpop-duider. Die natuurlijk nog veel meer was. Feyenoord-supporter bijvoorbeeld, maar dat hebben we ’m vergeven. En muzikant, niet te vergeten. Bassist in vele Rotterdamse bands (we zijn de tel een beetje kwijt), waarbij hij zich in zijn spel altijd heeft laten inspireren door zijn helden Simon Gallup (The Cure) en Derek Forbes (ex-Simple Minds). Maar voor ons was hij toch gewoon in de eerste plaats de man die in OOR 25 jaar lang op geheel eigen wijze all things Britpop in kaart bracht.
Live forever, Raymond.
Raymond in New York voor een Oasis-reportage in OOR, mei 2000. Foto Peter Pakvis
