Als ik goed heb geteld – en dat mag u wel van me verwachten – zijn we inmiddels aanbeland bij OOR-editie nummer 1072. Uitgebracht in de 54ste jaargang, welgeteld 643 maanden na de eerste editie van deze voormalige ‘Muziekkrant’ in 1971. Allemaal geen reden voor taart en slingers, dit rijtje nogal alledaagse cijfers, maar soms is het goed ons te realiseren waar we ergens staan op de tijdlijn. Even stilstaan, uitzoomen en het geheel van het popjournalistieke instituut genaamd OOR overzien.
Het verleden is immers rijk, reusachtig en door velen gedeeld. Vertel een willekeurige muziekliefhebber op leeftijd dat je voor dit blad werkt en de verhalen komen vanzelf: die eerste zelf gekochte editie, de platenzaak waar de krant steevast op de toonbank lag, dat ene interview, die ene (‘onterechte!’) kraakrecensie, vaak krijg je ook nog een stevige mansplain over waar OOR nou eigenlijk voor stáát, jongeman, en altijd worden er schrijvers bij naam genoemd. Oudgedienden die met hun stukken een ongekend bereik hadden en zo voor een aanzienlijk deel de muzieksmaak van Nederland bepaalden.
Velen zijn inmiddels uit het colofon verdwenen, soms stilletjes, soms met slaande deuren, maar in dit vakgebied geldt: popjournalist is niet iets wat je doet, maar wat je bent. Dus duiken De Namen regelmatig weer op in onze kolommen. Constant Meijers bijvoorbeeld, die heel wat jaren na zijn glory days bij OOR nu weer het coververhaal verzorgt – als vanouds vanuit de Verenigde Staten, waar hij oude banden aanhaalt en vanuit een diepgeworteld perspectief schrijft over zijn vroegere ‘music buddy’ Bruce Springsteen.
Ondertussen duidt senior OOR-schrijver Jan van der Plas de Nebraska-periode en zet Tom Engelshoven een ferme, vetgedrukte punt achter zijn decennialange redacteurschap met Bruce Springsteen In OOR – een nieuw boek waarmee hij, via The Boss, ook ons verhaal vertelt.
Een verhaal dat nog altijd doorgaat. En voor zover ik kan overzien nog vele jaren. Tot op het punt dat ik zelf ‘op leeftijd’ ben en iedereen eens ongegeneerd mijn eerste herinnering als OOR-lezer ga opdringen. Over dat ene verhaal van diezelfde Tom Engelshoven uit 2002. In gesprek met Tom Waits, ergens in Californië. Ik kan hele alinea’s uit het stuk nog reproduceren. Evenals de gedachte die toen in mij opkwam en zich nog vaak zou herhalen: wat een mooi vak eigenlijk, popjournalist.
De nieuwe OOR!
Bestel ‘m hier.
