Deze zomer wordt het idyllische Netl-terrein in Kraggenburg niet één, maar twee keer geannexeerd door de Randstad. In het druilerige weekend vóór Wildeburg trekken zo’n drieduizend dappere millennials hun peperdure outerwear alvast aan om getuige te zijn van de allereerste Wilde Weide: het fonkelnieuwe festival uit de koker van Kultlab.
Fotografie Niels de Vries en Juri Hiensch
Je kent ze wel, die organisatie achter de boutique-dancefestivals Wildeburg en Into The Woods. Voor dit nieuwe concept pakte Kultlab het iets anders aan. Dit keer geen focus op dj’s, maar voornamelijk live-acts. Geen grote headliners, maar eerder een soort ESNS-zomerkamp met allerlei opkomende artiesten uit binnen -en buitenland, verdeeld over vijf knusse stages.
Extra leuk: de line-up kwam tot stand in samenwerking met vier gastcuratoren. Het festival schakelde de hulp in van Personal Trainer-frontman Willem Smit, dj Suze Ijo, Donald Madjid (Don Melody Club en The Mauskovic Dance Band) en Sophie ‘smartlap-is-niet-dood’ Straat. Het resultaat is een programma vol met your favourite artist’s favourite artists, besprenkeld over misschien wel het meest sprookjesachtige terrein van Nederland.
Dansvloer
De eerste noten van Wilde Weide klinken op de Baan – het tweede podium van het festival, gelegen aan een meertje. Hier warmt Max Hell de boel op met zijn rammelige, net-niet-té wonky indiepopliedjes die live net even iets stekeliger uit de verf komen dan op de plaat. Voor het eerste echte feestje van de dag moeten we nog wat dieper de bamboebossen in. Hier, in een tot podium omgetoverde broeikas, zorgt de opzwepende psych-funk van Collignon voor tropische temperaturen. Het drietal blijft het tempo van hun hypnotiserende jams opschroeven totdat de hele Kas sprongetjes staat te maken en de condens bijna op de glazen wanden staat.
Dit is een voorbode voor de rest van het festival, waar acts van dit kaliber in de smaak blijven vallen: groove georiënteerde bands met lang uitgesponnen jams en een flinke scheut elektronica. Soms meer leunend richting niet-westerse muziek (zie ook Stella & The Longo’s, LUNA MAKI en YĪN YĪN), of juist richting new wave en indie (PVA, comforter2). Livemuziek voor danceliefhebbers, eigenlijk. En dat is natuurlijk ook niet zo gek, want een aanzienlijk deel van het publiek lijkt te bestaan uit voormalig Wildeburgers die het stiekem wel lekker vinden om rond twee uur ‘s nachts onder de dekens te kunnen kruipen.
Overal Amsterdammers!
Sympathiek concept natuurlijk, vier artiesten laten meedenken over je line-up. Maar door al die artist’s picks voelt het programma af en toe wat incestueus aan. Zowat de hele Amsterdamse bandscene is van de partij. Zo staat de gitarist van Sophie Straat nog geen twee uur later alweer poedelnaakt op het podium met zijn band L.A. Sagne (ja, dat lees je goed), en speelt de bassist van artsy wavetrio Housepainters ook in Donald Madjid’s Don Melody Club.
Ook de toetsenist van Personal Trainer mag voor een tweede keer aantreden. Onder pseudoniem Abel Natürlich opent hij de Baan op dag twee, en dat doet hij met de nodige branie. Tussen zijn slimme slackerpopliedjes door staat hij uitgebreid te kuiten met het publiek. Tijdens het spelen overigens ook. ‘Nu filmen!!’ roept hij, net voor hij er een virtuoze piano-solo uitperst. Toch kunnen alle plagerijtjes, gekke stemmetjes en opzettelijk verprutste outro’s niet verhullen dat de songs stiekem heel verzorgd in elkaar zitten. Ons houd je niet voor de gek, Abel!
Dat niet alle coole bands uit Amsterdam komen, bewijst Droom Dit. Al heeft de poëtische synthpopformatie uit Enschede een beetje pech met het publiek. De band wordt last minute een tijdslot naar voren geschoven en treft een matig gevulde Kas aan. De mensen die er wél zijn, zijn getuige van een betoverende show. Met een minutieus verzorgde, theatrale set maakt de band haar snel groeiende livereputatie waar. Vette pech dus voor iedereen die nog stond te hupsen bij YĪN YĪN (ook leuk). Maar niet getreurd: Droom Dit ga je nog op genoeg plekken tegenkomen.
Speeltuin
Sophie Straat voorspelde het al: iedereen wil zaterdag bij Lambrini Girls zijn. En inderdaad, de Baan staat afgeladen vol voor de Britse protestpunkers. En het drietal stelt niet teleur. Binnen een klein uur ragt de band er een compleet partijprogramma doorheen. Transfoben, racisten, en zelfs onze ‘eigen’ Geert Wilders – ze krijgen allemaal de volle laag. Als een soort schooljuf dicteert zangeres/gitarist Phoebe Lunny: ‘Do you like terfs?’ Waarop het publiek gedwee roept: ‘Noooo’. ‘Do you HATE terfs??’ vervolgt ze, ‘Yeeeeeah!’ reageert de Baan. Oké, braaf, moshen maar! Deze formule blijft de band herhalen totdat het bierbekertjes regent en de kluiten modder je om de oren vliegen.
Als iedereen weer een beetje op adem is gekomen, is het de beurt aan Sophie Straat zelf. De curator gaat vrolijk verder met het afbranden van het patriarchaat. Met de nadruk op vrolijk. Want het smartlappen-activisme van de Amsterdamse is net zo zoet als de Salmari waar ze op het podium van nipt. Na afloop van haar luchtige meezingshow heeft Sophie er nog volop zin in, en ontpopt ze zich tot koningin van het feest.
Even later fladdert ze over het podium bij de Amsterdamse punks van L.A. Sagne – peukie in de mondhoek, vlag met bandlogo om de schouders – om vervolgens met een bende vrienden de dj-booth in te duiken. Hier laat ze de Baan nog even drie kwartier stuiteren met een set vol breaks en snoeiharde electro.
Dat dat niet altijd even soepel gaat, maakt op dit uur niemand meer uit. Als Sophie ergens mid-set uit de bocht vliegt – en de muziek plotsklaps stilvalt – zet ze gewoon even a cappella Ciske de Rat in. Opgelost! Is dit allemaal een tikkeltje té lollig naar je smaak? Jouw probleem. Neem nog maar een shotje Salmari.
Bamboebossen
Heb je niet zo’n zin om Fatima Yamaha voor de tweehonderdste keer precies hetzelfde te zien doen? Dan valt er op Wilde Weide nog genoeg anders te ontdekken. Met al z’n spelonken en verborgen bospaadjes is het Netl-terrein namelijk de ideale plek voor een sidequest. Zo is er een Bamboe-bieb om even tot rust te komen met een (al snel kletsnatte) kaarslichtroman, en een bos vol oude orgels, om… tja, waarom eigenlijk?
En dan is er nog de absurdistische kerstmarkt van Radio de Koperen Hond, het collectief dat op grote broer Wildeburg al jaren garant staat voor vreemde capriolen. Ook op Wilde Weide hebben ze een eigen podium, waar ze je weer drie dagen laten dansen op je verkeerde been, tussen de yogasessies en potjes live-Tinder door. Met Wildeburg en Into The Woods toonde Kultlab zich al meester van de festivalbeleving, en ook op Wilde Weide is het weer heerlijk verdwalen.
Nattigheid
Oef. Wilde Weide wordt al een weekend lang geplaagd door buitjes, maar tijdens het optreden van Igor krijgt de mainstage echt de volle laag. Mensen schieten alle kanten op, op zoek naar de spaarzame schuilplekken die het terrein telt. Een gedeelte van de bezoekers begint z‘n tent zelfs in te pakken. Even dreigt het festival dan als een nachtkaars uit te doven, maar gelukkig is daar good old Jungle By Night om het vege lijf te redden. Vooraf misschien niet de meest sexy naam op het affiche, maar op dit moment komt de doorgewinterde festivalmachine als geroepen. Routineus blazen de zeven ideale schoonzoons de Weide nieuw leven in met hun retestrakke Afro-grooves, alsof ze het al vijftien jaar zo doen. Een dansje hier, een collectief vingerknipje daar, en hop! We zijn weer warm.
De diehards die de regen en de wind getrotseerd zijn, worden beloond met een van de beste shows van het weekend. Lander & Adriaan zijn met hun nerdy dancefusion namelijk de perfecte afsluiter voor Wilde Weide. Vanaf hun geïmproviseerde podium midden in het publiek slaan de twee Vlaamse virtuozen ons om de oren met breakbeats, wilde drumsolo’s en samples. Knap hoe ze ons zo hard laten dansen op ritmes waar we helemaal niks van begrijpen.
Nog een laatste epileptische uitbarsting van het tweetal, en de eerste Wilde Weide zit erop. Een onverdeeld succes? Dat gaat misschien wat ver. Niet alles zat mee: het weer kon uiteraard beter, en ook de opkomst viel misschien een beetje tegen – het festival was verre van uitverkocht, en oplettende Ticketswappers konden een kaartje scoren voor vijf tientjes.
Toch overheerst er positief gemoed. Bij het publiek, dat met een aantal mooie ontdekkingen op zak voor het laatst richting tent klotst, én bij de organisatie, die uit ervaring weet dat Rome niet in één weekend gebouwd is. Dat de fundering stevig staat, is nu wel zeker. Daar kan een beetje regen niks aan veranderen.
Gezien: 5, 6 en 7 juli in recreatiegebied Netl, Kraggenburg