‘She’s nice but not very professional.’ Het zijn de woorden waarmee Melody Gardot met gevoel voor humor alvast een reactie op haar eigen performance voorspelt. Een vol Carré zit op dat moment al een krap uur te luisteren en kijken naar de zangeres, die vanavond een zevenkoppige band bij zich heeft. Gedurende het optreden treedt ze steeds meer uit haar schulp en ontpopt de diva zich tot sublieme verhalenverteller met gevoel voor timing. Een formule die zijn uitwerking in gewone poppodia snel zou missen, maar in het knusse theater het gedroomde decor vindt.
Fotografie Daniël de Borger
Zelfverzekerd en nonchalant beweegt Gardot op naaldhakken over het podium. Ze kan het eindelijk weer, een heel optreden staand doorbrengen. Het leven van de geboren Amerikaanse veranderde permanent na een fietsongeluk op haar negentiende levensjaar. Serieuze verwondingen kluisterden de jonge vrouw een jaar aan bed, een lang revalidatieproces volgde. Plat op je rug zijn er maar zoveel dingen die je kunt doen. Omdat het voor haar vertrouwde pianospelen niet ging probeerde ze een nieuw instrument: de gitaar. Met een opnameapparaat werkte ze aan haar zang en gitaarspel en nam haar debuut-ep Some Lessons: The Bedroom Sessions op. Aan het fietsongeluk hield ze buiten fysieke klachten een overgevoeligheid voor licht en geluid over. Om laatstgenoemde redenen zie je haar zelden zonder zonnebril en maakt ze vooral ingetogen muziek. Het optreden in Carré voert helaas niet langs alle hoogtepunten van de muzikante, maar dat smetje poetst ze met haar veelzijdigheid vakkundig weg.
Met haar prachtige stem slaat ze bruggen tussen genres, talen en continenten. En hoewel er vooral op haar bekendere werk zoals Love Song en C’est Magnifique gelijk response vanuit de zaal volgt, verdient haar nieuwere werk wel degelijk erkenning. Tijdens de coronaperiode had ze het net als veel mensen lastig en kreeg ze oog voor het onderliggende lijden dat tijdens isolatie plaatsvindt. Ze sprak met familie, vrienden en volgde zoals de meeste mensen het nieuws op de voet. Zelf zat ze op dat moment in Parijs en ontmoette daar pianist Philippe Powell. Er was een muzikale klik en het duo omarmde het ambitieuze idee om in twee weken een album op te nemen. Met yoga, wijn en de stad van de liefde als aanjager moest het lukken. Al viel het volgens spring-in-‘t-veld Gardot niet mee voor de kalende toetsenist om zoveel met haar opgescheept te zitten: ‘He still had hair when we met.’ Eindproduct Entre Eux Deux mag naar mening van de zangeres een belabberde promotie hebben gekregen, het is een intiem kunststuk zonder poespas geworden.
Tijdens het door Powells vader gecomponeerde Samba Em Préludio demonstreren de twee hoe klein een nummer kan zijn zonder aan kracht in te boeten. Onder begeleiding van het meegereisde Armeense strijkkwartet wanen we ons op een broeierige Braziliaanse zomeravond vol liefde. Net als tijdens Gardots hit Les Étoiles, een Franstalig nummer over de sterren met heerlijke bossanova-vibes. De drummer van dienst krijgt zijn minutes of fame later in het optreden. Tijdens een minutenlange solo worden een bak water, belletjes en speciale fluitjes ingezet voor extra geluidseffecten. Later zal zelfs een piepknuffel van Gardots hond een hoofdrol voor een intermezzo opeisen. De zaal wordt onderverdeeld in vakken om afzonderlijke ritmes te klappen, die in de juiste volgorde de akoestiek van Carré optimaal benutten. Weer later mogen we hetzelfde doen met onze stemmen. Zoals de zangeres aangeeft: ‘Come on this is what this place was made for!’
De lichtknop wordt een stukje opengedraaid, jassen worden aangetrokken. Voor een deel van het publiek teken om het pand te verlaten. Te vroeg, zo blijkt. Een krukje en microfoon op standaard worden tevoorschijn getoverd. Zittend, eindelijk kan het, pakt Gardot voor het eerst vanavond haar gitaar aan. Hoewel het optreden bij vlagen plichtmatig aanvoelt en de anekdotes deels ingestudeerd zijn, voelen de liefde en het enthousiasme oprecht. Voor het laatste nummer vertelt ze hoe de reflecterende lichtjes in de Amsterdamse grachten haar doen denken aan die in de Seine van Parijs. Hoe ze schitteren, hoe ze op sterren lijken. Met Baby I’m A Fool reikt ze een warme, liefdevolle deken aan waarmee ze ons dan echt de nacht instuurt.
Gezien: 7 november 2022 in Carré, Amsterdam
