Op het bord bij de ingang van de zaal staat, naast de bandnaam van The Slow Show, in kapitalen SUBTLE LOVE. Toch is het niet dit gloednieuwe album van de indiefolkband uit Manchester waarop vanavond de nadruk ligt. Die eer gaat naar debuut White Water uit 2015. De zaal is afgeladen met een grotendeels ouder publiek. Op de tribune treffen we een stel van dik in de zeventig, hand in hand, dat The Slow Show door Spotify kent. ‘Dat algoritme, he? We luisteren veel naar The National.’ Er vallen vanavond geen T-shirts van bandjes te spotten. Wel bodywarmers, tweetjasjes en zelfs een enkele buikbuidel.
Fotografie Arend Jan Hermsen
Dat de Ierse singer-songwriter Joshua Burnside de avond opent is geen toeval. Hij produceerde de track Builder Boy van The Slow Show, een van de hoogtepunten op Subtle Love. Hij was sowieso nauw betrokken bij de plaat, die volledig is opgenomen in zijn woonplaats Belfast. Ook duikt de celliste uit zijn set later op bij The Slow Show, net als Burnside zelf overigens. De zanger bedankt de zaal voor het aandachtige luisteren. En verdomd, het is waar: er wordt niet door de muziek heen getetterd. En ook geen eindeloos heen en weer gesjouw met bier, for that matter. Zelfs telefoons blijven goeddeels opgeborgen in de handtasjes.
Slow Show-zanger Rob Goodwin lijkt weggelopen van de set van Peaky Blinders. Petje, wijde blouse, iets te korte broek en had hij nou bretels? Zijn blote voeten plant hij op een Perzisch kleed en hij hangt een semi-akoestische Guild-gitaar om. Wie eraan twijfelde of zijn diepe, krakende bariton live wel overkomt, kan opgelucht ademhalen. Als een verbale gigolo bespeelt Goodwin met zijn gouden strot de aanwezigen. En met onvervalste Mancunian-tongval paait hij: ‘You look amazing.’ Ondanks dat de setlist al weken niet verandert, geeft hij de zaal het idee dat deze avond een volstrekt unieke is. En als we hem moeten geloven, is Utrecht hun tweede thuis. Yeah, right.
Opperste concentratie bij de bandleden, met volledige focus op hun instrumenten. Geen showtjes bij The Slow Show. Uit Goodwins lichaamstaal spreekt een grote betrokkenheid bij de nummers. Hij duikt in elkaar, de handen het ene moment gebald en het volgende bijna bezwerend, met gespreide vingers voor zich uitreikend. Veel nummers beginnen met piano, gevolgd voor koorgezang en/of violen (beiden op band), subtiel gitaartje erbij, een dosis cello en ingetogen drums door het gebruik van zowel brushes als pauken mallets.
Dit alles is rijkelijk overgoten door het onbetwiste hoofdingrediënt: de volstrekt unieke zang van Goodwin. Alsof hij dit beseft, en de band af en toe even de ruimte wil geven, maakt hij zich soms bijna letterlijk onzichtbaar door gehurkt in een schaduwplek te verdwijnen of door ergens aan de zijlijn neer te strijken.
Mooi als Burnside terugkomt naar het podium en met Goodwin het ontroerende Builder Boy zingt, over ‘loving someone through a depression’. Deels tweestemming brengen ze overtuigend de indringende songtekst. ‘Tell me what to do, tell me how I can reach you’’ Klein minpuntje van het verder voorbeeldige publiek is hun drang om massaal te klappen. Goodwin weet dat bij Bloodline subtiel om te buigen: ‘If you sing with us, that would make us very happy.’ Dat die vraag resoneert, blijkt ook uit het laatste nummer Learning To Dance, waarbij Goodwin de microfoon naar de zaal draait: ‘I can see you getting better, I can feel it getting better, I can see you getting better, can you?’
De band is het podium nog niet af of Sam Cooke schalt door de luidsprekers. Op weg naar buiten murmelen wat mensen met hem mee dat het een wonderful world is. Ook legt iemand uit hoe je het beste draadjesvlees kunt maken.
Gezien: 18 oktober 2023 in TivoliVredenburg, Utrecht
Ons nieuwe boek!
Bestel ‘m hier.
