Het is ontiegelijk druk bij de Alpha, zo rond zonsondergang. De mensenmassa reikt tot aan het randje van Lake Lowlands. En de menigte is uitzinnig. Dichterbij het podium proberen mensen om de haverklap over het hek naar de frontstage te klimmen. Een pittige dame van de beveiliging, zelf nog geen 1.70 meter lang, trekt sprintjes om gasten drie koppen groter dan zij terug over het hek te duwen. Een enkeling maakt na haar gooi een harde smakkerd terug tegen het asfalt. Gelukkig moet iedere boef erom lachen. Waarschijnlijk ook, omdat iedereen een minuut later toch over dat hek weet te klimmen, wanneer de beveiligster net met haar rug naar ze toe staat gedraaid.

fotografie Arend Jan Hermsen

Het bijzondere van deze mensen die frontstage willen staan, is dat ze daar helemaal niet willen staan om een show van dichtbij te zien. De meeste ontsnappers draaien na een succesvolle klim zelfs hun rug naar het podium toe. Het is ze te doen om ruimte. Het frontstagegebied is de enige plek in en rond de Alpha waar je nog echt goed met de voetjes van de vloer kunt. Waar je ook kunt two-steppen terwijl je, zoals de auteur Miranda July dat zo leuk in haar laatste boek verwoordt, de lucht neukt met je vuisten. Waar je kortom kunt dansen op de muziek van Peggy Gou.

Dat de Koreaanse dj in de Alpha staat, was gezien haar populariteit noodzakelijk. Ze is een genre-overstijgende superster die house en pop blend, heeft met die sound dé zomerhit van vorig jaar gemaakt en oogt met haar coole aura ook gewoon als iemand bij wie je in de buurt moet zijn. Maar ja, zoals dat vaak gaat met supersterren, is Gou verre van een supermuzikant.

Ze is een middelmatige dj die Lowlands een soepel gedraaide set zonder verrassingen serveert. Drie kwartier lang staat ze achter haar turntable middels voorspelbare housenummertjes toe te werken naar (It Goes Like) NaNaNa. Die megahit wordt vervolgens ook gewoon gedraaid, want Gou zingt alleen op plaat. Live waagt ze zich er niet aan.

Het Lowlands-programmaboekje beloofde ‘niet zomaar een dj-set’, maar dat is het kortom dus wel. Gou’s set is een doorn in het oog voor de mensen die het festival nog bezoeken om bandjes te zien. Maar zijn die mensen er überhaupt nog? Wanneer je om je heen kijkt, lijkt dat niet in het geval.

Het barst hier van de mooie, jonge mensen in zorgvuldig samengestelde outfits, die niets liever doen dan jumpen en zwieren in het betoverende licht van een ondergaande zon. Iedere aanleiding om dat te kunnen doen, wordt gretig aangegrepen.

Het is een mooi gezicht. Maar het gemak waarmee dit publiek zich laat verleiden tot uitzinnigheid, zet de festivalpoorten wagenwijd open voor een gemakzuchtige generatie pop-en danceartiesten, waar Peggy Gou helaas toebehoort. Laten we hopen dat dit ‘optreden’ geen glimp van de toekomst van het festival is.

Gezien: Peggy Gou, (vrijdag) 20.20 uur in de Alpha. Lees hier al onze verslagen van Lowlands.