Op zondag 3 november kwam er een einde aan het leven van Quincy Jones (91), de legendarische producer van Michael Jackson’s succesalbums Off The Wall, Thriller en Bad en de ultieme charity song We Are The World.

Foto Los Angeles Times/UCLA Library (CC)

Toen Jones eind jaren zeventig aan de slag ging met Jackson was hij al een veteraan met een enorme staat van dienst. In de jaren vijftig begon hij zijn carrière als trompettist in de band van Ray Charles. Vervolgens kwam hij terecht in de orkesten van jazzgrootheden Lionel Hampton en Dizzy Gillespie. Daarna richtte hij zijn eigen bigband op en legde hij zich toe op het schrijven en arrangeren van filmsoundtracks. Zijn bekendste compositie uit die tijd is Soul Bossa Nova uit 1962, later gebruikt als de herkenningstune van Austin Powers. Daarnaast ging hij popplaten produceren, zoals It’s My Party van Leslie Gore.

Vele jaren lang was hij een gerenommeerde en gerespecteerde gun for hire. Zo kwam hij eind jaren zeventig in beeld als producer voor de jonge Michael Jackson. Quincy Jones bleek de perfecte vakman om de intuïtieve ideeën van de autodidact Jackson vorm te geven. Het enorme succes van hun samenwerking bezorgde Jones ook productiewerk voor Frank Sinatra, Aretha Franklin, Donna Summer, Miles Davis en George Benson. Onder eigen naam had hij in 1985 veel succes met zijn soundtrack voor de film The Color Purple. In de decennia daarna concentreerde hij zich op het produceren van films (o.a. The Fresh Prince Of Bel Air) en liefdadigheidswerk.

Grand old man Quincy Jones stond er in die jaren om bekend zich in interviews nogal eens ongenuanceerd uit te laten. Bijvoorbeeld over het geringe muzikale vakmanschap van veel popmuzikanten. Zo noemde hij in 2018 The Beatles ‘the worst musicians in the world’.  Iets waar hij zich vervolgens bij Paul McCartney uitgebreid voor verontschuldigde. In een beter daglicht stond hij enkele maanden later in de Netflix-documentaire Quincy: A Life Beyond Measure, die een mooie samenvatting vormt van zijn imposante loopbaan.