Raye heeft alles in zich om een heel grote ster te worden. Dat heeft ze allang bewezen, getuige (onder andere) een weergaloze show op Lowlands. Daar wond ze de volledige Heineken – en alle rijen erbuiten – moeiteloos om haar vinger. Dat belooft veel voor haar festival-rendez-vous op Down The Rabbit Hole, zou je zeggen.

Fotografie Mick de Jong

Wat blijkt echter: Rachel Keen heeft de intimiteit van een tent (of een zaal) ook simpelweg nodig om te kunnen overtuigen en te beklijven. Ze is het type popster dat tussen haar liedjes door graag verhalen vertelt, de toehoorder voortdurend meeneemt in wat ze aan het doen is en met liefde haar publiek onderdeel maakt van de processen die ze doormaakt. Dat is aandoenlijk en mooi, maar op het grote veld van de Hotot legt het ook gelijk haar zwaktes verrassend eenvoudig bloot.

Een groene vlakte vol festivalgangers zit – zo blijkt vanavond – helemaal niet te wachten op de inleidende verhalen die de Britse soulzangeres te vertellen heeft. De tienduizend konijnen die voor de Hotot vol verlangen staan opgelijnd, willen simpelweg vermaakt worden.

En laat Raye nou een artieste zijn die niet per se bereid is concessies te doen: ze moet en zal haar verhaal vertellen – en dat is haar goed recht ook. Sterker nog: de inleiding van het emotionele en hartverscheurende Ice Cream Man, over seksueel misbruik, is er een die zelfs de meest gevoelloze festivalganger niet in de koude kleren gaat zitten.

Toch lijkt het bar weinig te doen. Het voortdurende gekakel, zowel op ‘Hotot Hill’ als op het veld voor het hoofdpodium zelf, doet vermoeden dat Down The Rabbit Hole zo vlak na etenstijd vooral een set vol dansbaar en levendig materiaal wil, in plaats van introspectieve praatjes over wat de 26-jarige Londense is overkomen. Het mag dan ook geen verrassing heten dat Raye’s show grotendeels in het water valt.

Pas in het laatste kwartier slaat – eindelijk – de vlam in de pan, en merk je ook hoezeer het veld voor de Hotot hierop heeft zitten wachten. Want ja, je kan veel over deze popster in de dop zeggen, maar zingen kan ze. De uithalen in Prada, die ze precies volgens de Cassö-versie zingt, van hoog naar laag, in alle toonsoorten, zijn waanzinnig. En dat mag dan allemaal wel veel te laat zijn, indrukwekkend is het wel.

In een show die gedragen wordt door praatjes die niemand écht lijken te kunnen boeien, ligt de tegenstrijdigheid voortdurend op de loer. Op het moment dat je doodverveeld naar een monoloog over de muziekwereld staat te luisteren en langzaam afhaakt, knalt Raye erin met een – ja, daar is ie toch – Amy Winehouse-achtige uithaal.

De twintiger vertrouwt deze avond echter net iets te veel op haar muzikale talenten, en overschat daarbij bovendien de aandachtsspanne van haar publiek om het tot een succesvol geheel te maken. De volgende keer weer in een tent, graag.

Gezien: Down The Rabbit Hole 2024, vrijdag (19.00 uur) op de Hotot. Lees hier al onze verslagen.