Elf jaar geleden stond My Chemical Romance voor het laatst op Nederlandse bodem. Vierde album Danger Days: The True Lives Of The Fabulous Killjoys was net uit, een plaat waarop de Amerikaanse band de donkerte van rockopera en succesalbum The Black Parade achter zich liet en het leven leek te vieren. Twee jaar later viel de groep uiteen, frontman Gerard Way en gitarist Frank Iero gingen solo (met wisselend succes) en ondertussen groeide de legacy van de emoband gestaag. Na eindeloze teasers kwam de groep in 2019 weer bijeen en een wereldwijde epidemie later is nu eindelijk Europa aan de beurt. My Chemical Romance is back!

Fotografie Paul Barendregt

Vlak voor de Europese tour verschijnt zelfs een nieuw nummer: The Foundations of Decay, waarmee het concert in een gezellig druk, maar net niet uitverkocht, Ahoy wordt afgetrapt. Het is een valse start, laten we eerlijk zijn. De trage opbouw, het ontbreken van een goed refrein en de hoge noten doen dit nummer vanavond geen goed. Meteen valt op dat we geen visueel spektakel hoeven te verwachten. Twee schermen aan weerszijden van het podium, een backdrop en that’s it.

Wat ook meteen duidelijk is: My Chemical Romance is niet per se een betere band geworden. Dat hoeft helemaal niet erg te zijn. Dat Gerard Way geen groots zanger is, compenseerde hij altijd met enthousiasme en theater. My Chemical Romance wist vroeger, opa vertelt, als geen ander een ‘wij met z’n allen tegen de wereld’-gevoel te creëren. We zijn allemaal outcasts maar hier kun je jezelf zijn. Dat gevoel ontbreekt vanavond en dat komt omdat de heren een uitgebluste indruk maken.

Hoe kan het dat je een reünietour doet, die net twee weken onderweg is, en dat het eruit ziet alsof hier een band staat te spelen die al een jaar on the road is. ‘It’s been a long week for us too’, verzucht Way na een paar nummers bij wijze van welkomstwoord. Dat is te zien beste Gerard. En te horen, want zeker het eerste half uur is het geluid dramatisch. Gitaristen Frank Iero en Ray Toro zijn niet te horen, terwijl livedrummer Jarrod Alexander klinkt alsof ie in een put zit te spelen. Daardoor valt een hit als Give ‘Em Hell, Kid volledig in het water en het duurt ook even voordat we een andere fan favourite als Helena herkennen. Aan het publiek ligt het niet: de eerste rijen zingen hartstochtelijk mee. Sterker nog, het komt door het enthousiasme van Ahoy dat Na Na Na (Na Na Na Na Na Na) en Teenagers genietbaar zijn.  

Je zult maar een jonge fan zijn – en daarvan zijn er veel vanavond – die jaren heeft uitgekeken naar een concert van My Chemical Romance. Voel je je toch een beetje bekocht. Er zit geen vaart in de show, de pauze tussen de nummers is tenenkrommend lang, en het enthousiasme spat er nou niet bepaald van af. En toch, als we na afloop de zaal uitlopen horen we het ene na het ander superlatief. Zou het kunnen dat deze generatie simpelweg nog niet zoveel van dit soort ‘grote’ concerten heeft gezien en daardoor minder vergelijkingsmateriaal heeft?

Want, en ik zeg dit met de grootst mogelijke liefde voor wat My Chemical Romance heeft neergezet, het is vanavond gewoon niet al te best. En dat komt niet eens door het matige geluid of door het ontbreken van een grootse show. Nee, het komt door het plichtmatig afdraaien van een setlist door een band die geen enkele moeite doet een connectie te maken met zijn fans. Met een zucht feliciteert Way een fan met haar verjaardag, hij mompelt nog iets over z’n sweetheart die hij zo mist en als er een boa op het podium belandt zegt ie meteen dat het echt veel te warm is om dat ding om te hangen.

Is er dan helemaal niets leuk vanavond? Jawel, maar – en ik zeg het nog een keer – dat komt vooral door het publiek. Welcome To The Black Parade wordt zo hard meegezongen dat het zestal op het podium eigenlijk niks hoeft te doen. Voor de oude emokids komt als verrassing in de encore Skylines And Turnstiles van debuut I Brought You My Bullets, You Brought Me Your Love voorbij (leuk voor opa) en natuurlijk staat de tent op z’n kop bij absolute hit I’m Not Okay. My Chemical Romance was hard op weg legendarisch te worden, juist ook in de jaren dat de band niet bestond. Vanavond is het allesbehalve legendarisch, als de laatste tonen van Sleep wegebben zijn we deze show, waar we stiekem best naar uitkeken, alweer vergeten.

Gezien: 2 juni 2022 in Ahoy, Rotterdam