In de hoogtijdagen stond The Jesus And Mary Chain bekend om zijn nogal ontvlambare live-reputatie. Concerten duurden op zijn hoogst een half uur, bestonden vaak volledig uit noise en eindigden soms in knallende ruzie, want de broers Reid konden het niet altijd goed met elkaar vinden. Inmiddels zijn we bijna veertig jaar verder sinds het legendarische debuutalbum Psychocandy en hebben de Schotse broers die streken wel afgeleerd. Op Roadburn zijn ze zondagavond de laatste grote publiekstrekker.

Fotografie Niels Vinck

De band staat hier vanwege zijn grote invloed op het muzikale spectrum waarin het Tilburgse festival zich begeeft, aldus de website van het festival. Als een van de grondleggers van zowel shoegaze als noise-pop mogen Jim en William Reid inderdaad best op een voetstuk geplaatst worden, maar de dagen dat ze zo invloedrijk waren liggen wel al enige tijd achter ons. Is The Jesus And Mary Chain nog spannend genoeg voor Roadburn?

Ja en nee. Aan het songmateriaal ligt het absoluut niet, zeker niet het oudere werk. Een nummer als Some Candy Talking, met die dikke stofzuiger-sound, live nog wat extra hard aangezet, is nog steeds hartstikke spannend. Zo ook het heerlijke Sidewalking, een van de beste nummers uit het repertoire. Wanneer zulke parels voorbijkomen valt de hele show op zijn plaats en merk je dat de ongeveer driekwart gevulde Main Stage van 013 weer even oplet.

Dat de aandacht toch af en toe verslapt, ligt niet eens aan het nieuwe werk van het vorige maand verschenen Glasgow Eyes, want ook dat is allemaal meer dan in orde. Nee, dat ligt vooral aan dat The Jesus And Mary Chain hier doet wat The Jesus And Mary Chain tegenwoordig altijd doet op het podium: een vakkundige dwarsdoorsnede van het oeuvre spelen, zonder enige poespas, maar ook zonder al te veel invoelbare passie. Dat slaat een kleine anderhalf uur lang toch een beetje dood, ook al is er technisch weinig op aan te merken.

Behalve dat William Reid er halverwege een paar keer naast lijkt te zitten bij de start van de nummers. Dat levert dan weer een klein beetje broederlijke irritatie bij Jim op (‘Let’s do it!’ – even later – ‘we’re not doing it?’), dus dan voelt het heel even alsof het 1985 is. Uiteindelijk gaat ook alles op dat vlak weer goed en bouwt de show op naar een climax die toch weer de aandacht van de zaal, die inmiddels enigszins leegloopt, opeist. Natuurlijk is vooral Just Like Honey heerlijk, maar ook de venijnige uitsmijter Reverence komt goed binnen.

Laten we het zo zeggen: over een paar dagen geeft The Jesus And Mary Chain een clubshow in Den Haag. Als dat optreden van eenzelfde niveau is, zal niemand ontevreden naar huis gaan. Maar als climax van de laatste dag van een festival waarop we verder veel jonge, avontuurlijke bands zagen die echt nog wat te bewijzen hebben, was deze vakkundige routineklus van een groep veteranen misschien niet helemaal op zijn plaats.

Gezien: Roadburn, zondag 20.50 uur in 013.

De nieuwe OOR is uit!

Bestel ‘m hier.