De Teddy Widder staat halfvol als Sleaford Mods het podium betreedt. ‘Ah yeah’, klinkt het droogjes, waarna het eerste bandje wordt gestart. Wat volgt is een rauw, bij vlagen vrij absurd aandoend schouwspel van de twee Britten die op hun eigenzinnige wijze er wonderwel in slagen een vermakelijke show neer te zetten, zonder daarbij enige concessie te doen aan het zomerse festivalpubliek.
Fotografie Hub Dautzenberg
Sleaford Mods treedt aan als de inmiddels bekende tweemansact, waarin de rol van muzikant Andrew Fearn welbeschouwd beperkt blijft tot het aanzetten van het volgende nummer op de laptop. Trok hij voorheen elk nummer een nieuw biertje open, tegenwoordig geeft hij zijn aanwezigheid invulling door ongeacht het nummer als een malle in het rond te springen en wild met zijn armen te zwaaien. Dit werkt aanstekelijk op het publiek, dat al snel meegaat in de vrolijke danspasjes op de plaats.
Vocalist Jason Williamson, die het overigens ook bij water houdt vanmiddag, heeft ondertussen zijn handen vol aan de microfoonstandaard waarmee hij lustig over het podium paradeert, terwijl hij al kraaienkreetjes uitstotend afwisselend zijn achterhoofd afklopt of aan zijn duim zuigt. De hoogte van de standaard past hij voortdurend aan op de buiging van zijn knieën en eindigt vaak op een komisch standje lilliputter. Hij gebruikt het podium als een catwalk en elke sexy bedoelde pose – hand demonstratief in de zij – wordt beloond wordt met gejoel uit het publiek. Het is verleidelijk om afgeleid te raken door de malligheden van het eigenaardige gezelschap op de planken, maar dat zou de act tekortdoen.
Er is namelijk meer dan genoeg te genieten van de muziek die de mannen (mee)brengen. Williamson spit zijn teksten overtuigend met rood aangelopen hoofd en tijdens opener UK Grim horen we hem zelfs een stukje zingen – brede grijns. De elektronische postpunkbeats hebben na al te veel herhalingen de neiging wat gaan te vervelen, maar Fearn is dit voor door menig nummer voortijdig, soms zelfs veel te vroeg, af te breken. Ook blijkt dat het nieuwste werk zich moeiteloos meet met de gevestigde hoekstenen van de setlist. Naast de set-opener levert laatste worp UK Grim (2023) vroeg in de set ook On The Ground, Force 10 From Navarone – Dry Cleaning’s Florence Shaw is helaas thuisgebleven – en Tilldipper.
Tijdens dit laatste nummer – waarin de bezitter van de spreekwoordelijke strijkstok fel wordt gehekeld – gaat het gelijkmatige energieniveau eindelijk wat omhoog. De lichten gaan op rood en ook het publiek laat meer beweging zien. De opleving lijkt van korte duur. Hierna gaat het duo stug door met wat ze al deden en zonder verdere spanningsopbouw in de setlist wordt op vrij natuurlijke wijze toch een climax bereikt, bestaande uit Mork ’n Mindy met Billy Nomates, Nudge It met Amy Taylor en uitsmijter Job Seeker.
‘We were Sleaford Mods, thank you for watching’, geeft Williamson ons nog mee voordat hij een mic drop met standaard en al doet, om hem vervolgens eenmaal op te rapen voor een laatste kreet. Gekeken naar de gekke Britten hebben we, met verbazing, bewondering en een constante glimlach op ons gezicht. Leuker wordt het niet dit weekend.
Gezien: Down The Rabbit Hole, 2 juli 2023 (16.30 uur) in de Teddy Widder. Lees hier al onze verslagen van Down The Rabbit Hole.
Zomeractie!
Speciale zomeractie! Als je nu een jaarÂabonnement op OOR neemt betaal je geen 66,95 maar slechts 50 euro. En je maakt tevens kans op een originele Epiphone ES-335 gitaar! Meld je hier aan.
