De festivalzomer! Hij is de afgelopen jaren vaker gecanceld dan Johan Derksen, maar nu is ie dan eindelijk terug. Deze maand barst het pas echt lekker los met Best Kept Secret en Pinkpop (festivals waarvoor ik de kaarten nu al drie jaar in huis heb), maar zo lang kon ik echt niet wachten, dus was ik met Pasen op DGTL op het Amsterdamse NDSM-terrein.
Daar was ik nooit eerder geweest, maar wat voor muziek daar gedraaid wordt, weet ik al langer dan me lief is. Het terrein ligt op tweeënhalve kilometer van mijn woning, maar als de wind verkeerd staat, klinkt het alsof DGTL hier in de straat wordt gehouden. Dan duren twee dagen heel lang, kan ik je vertellen. Maar goed, onder het motto ‘If you can’t beat them, join them’ stond ik ineens in de rij voor die grote festivalpoort met die vier metalen letters. Het moment dat ik het terrein opliep, trok het kippenvel over mijn lijf. Mensen die met een plastic bekertje bier in de hand rustig rondslenterden van podium naar podium – ik weet niet wat ik hier precies zo aan gemist had, maar het missen was nog veel groter geweest dan ik dacht.
Doorgaans manifesteer ik me op festivals met lichte dwang als degene die bepaalt welke podia wanneer bezocht worden. Huiswerk gedaan, tijdschema in de hand, volgt u mij maar! Maar op de timetable van DGTL stond werkelijk niet één naam die me iets zei. Mijn interesse voor dance is dan ook pas de laatste jaren aangewakkerd. Lange tijd was ik – ik ben er niet trots op – zo iemand die niet begreep waarom een dj eigenlijk aanwezig moest zijn bij zijn optreden. Veel meer dan op play drukken hoefde er toch niet te gebeuren? Maar tijdens festival- en later clubnachten maakte mijn onbegrip plaats voor fascinatie en daarna voor liefde.
Het moet ergens op een nacht in de Bravo op Lowlands geweest zijn dat het kwartje eindelijk viel (kwartjes zijn bij house sowieso handig, maar dat is een ander verhaal). Zo ver dat ik alle namen en stijlen herken ben ik echter nog lang niet, dus als Alice In Wonderland liep ik daar over het terrein. Zeven podia, zeven totaal verschillende stijlen, sferen, technieken. Een bataljon aan muziekkunstenaars die een zaal vol mensen kunnen bespelen, opzwepen en betoveren. Meer dan ooit drong tot me door dat dance een net zo veelomvattende term is als jazz of rock. DGTL kreeg voortaan een vaste plek in mijn agenda.
Als je dit leest en denkt: waarom valt die Woe me nou lastig met een verhaal over een onderwerp waar hij zelf de ballen verstand van heeft, dan snap ik dat. Toch durf ik het me te permitteren. Waarom? Die rol van festivalgids die ik op DGTL niet op me kon nemen voor mijn groepje werd met verve vervuld door Atze de Vrieze, journalist voor 3voor12. Een chiquere gids kun je niet krijgen, dunkt me. En laat hij nou een heel lekker verslag geschreven hebben van die festivaldag! Het heet Zoeken naar de maan, je vindt het hier op hun website. Bij alles wat ie beschrijft, stond ik pal naast hem te dansen, dus ik had dat verhaal net zo goed kunnen schrijven… Als ik dus geweten had waar en bij wie we op dat moment waren. Alstublieft, twee columns voor de prijs van één!
