‘I’m a woman, I’m a very fucking brave, strong woman.’ Rachel Agatha Keen, alias Raye zingt het refrein van Ice Cream Man en haar voorheen zo sterke stem beeft. Ze wendt haar blik af van het publiek, tranen blinken in haar ogen. Honesty – eerlijkheid en kwetsbaarheid in veelvoud – heeft de 26-jarige Britse aan haar publiek beloofd, en dat krijgt de Melkweg zondagavond tijdens een twee uur durende set.

Fotografie Mick de Jong

‘I feel like a lot has happened since February’, merkt Raye ergens in de set terloops op – en gelijk heeft ze. Afgelopen februari stond ze in dezelfde zaal in de Melkweg, met haar toen net verschenen debuutalbum 21st Century Blues. Fast forward naar negen maanden later en de Britse stond deze zomer in het voorprogramma van R&B-ster SZA, debuteerde op alle grote festivals in Europa en daarbuiten en mocht een aantal hits én een live-album opgenomen in de Royal Albert Hall op haar naam bijschrijven.

En waarom dan de kleinere zalen Melkweg (zondag) en Paradiso (dinsdag), als ze met gemak een AFAS Live kan uitverkopen? Die stonden al geboekt – en Raye zou Raye niet zijn als ze deze niet zou spelen. Het levert een fanatiek publiek op, dat wéét dat dit de laatste keer is dat ze Raye in een kleine zaal als de Melkweg zullen zien.

Ze begint haar set als een souldiva, geflankeerd door een uitstekende vijfkoppige band gekleed in wit. Met bijna meteen een emotionele interlude in de vorm van Body Dysmorphia, over haar door de samenleving verpeste zelfbeeld. En hoe treffend ook: ze zingt het gekleed in een prachtig, strak ingesnoerd koninklijk blauw korset. ‘I always get emotional during this song’, zegt ze eerlijk.

Honesty blijkt vanavond de rode draad in alles dat Raye doet. Het publiek, dat net nog uitzinnig reageerde op elke vocale uithaal, luistert aandachtig. De mobieltjes die telkens de lucht ingingen om te filmen of foto’s te maken, blijven nu in de broekzakken, alsof ze Raye niet willen storen tijdens haar kwetsbare moment op het podium.

De nog jonge Britse zingt en praat alsof ze al meerdere levens heeft doorgemaakt, iets wat zomaar zou kunnen als je haar biografie leest. Raye begon als componist en gastzangeres op gelikte dj-liedjes, brak los van een wurgcontract bij platenlabel Polydor en nu is ze de enige baas over haar carrière. Het lijkt alsof ze inderdaad jaren heeft gewacht op dit moment: Raye vertelt honderduit over werkelijk álles.

Van haar inmiddels genezen codeïneverslaving tot hoe ze het heeft bijgelegd met haar ex. En het heftigste: het verhaal achter Ice Cream Man, dat over seksueel misbruik gaat. Maar Raye blijft niet hangen in zware emoties. De Britse is witty en dirigeert het publiek in de Melkweg met gemak: de sfeer gaat in een oogwenk van zwoel jazzcafé naar een comedy club om te eindigen in een nachtclub.

Het sterke Flip A Switch wordt ingezet als de titelsong van een James Bond-film, de opmaat naar het akoestische middenstuk van de set. En ook alleen achter de piano blijkt Raye een geboren frontvrouw. Ze zet meerdere liedjes in, vergeet giechelend de akkoorden, maar áls ze eenmaal alles goed heeft, zingt ze met de allure van een diva uit vervlogen jaren. Zelfs een spontaan Happy Birthday, gezongen voor Albert uit het publiek die zijn zestigste verjaardag viert, klinkt sterk en oprecht.

Je zou er bijna de mindere stukken in de set van vergeten; radiohit Secrets met DJ Regard op tape komt niet echt goed uit de verf met een liveband, maar TikTok-hits Escapism en het nieuwe Prada wel. Duister én kwetsbaar. Raye is al zo vaak vergeleken met Adele en Amy Winehouse maar vooruit, laten we dat nog één keertje doen. Gewoon om te tonen hoe getalenteerd ze is, want het zal een kwestie van tijd zijn voordat ze een household name wordt.

Gezien: 19 november 2023 in de Melkweg, Amsterdam. Raye staat 21 november in een uitverkocht Paradiso.