Letter To Self, het debuutalbum van de Ierse postpunkband Sprints, verpletterde. Met rauwe zang en dito instrumentatie stortte frontvrouw Karla Chubb een kliko vol gistende woede, frustratie, angst en depressie over ons uit. In een ‘brief aan zichzelf’ illustreert ze de eenzame zoektocht naar authenticiteit en schopt tegelijk tegen de maatschappelijke normen van haar thuisland.

Het computerscherm licht letterlijk op als Karla Chubb in beeld verschijnt. Laatst, tijdens een optreden, zei ze het zelf al: ‘I’m Irish, ginger… and pale.’ Na hun Europese tour met de Britse band English Teacher heeft Sprints inmiddels de VS doorkruist. En als deze OOR verschijnt, zijn ze alweer op tournee in Ierland en het Verenigd Koninkrijk.

De band is tussendoor ook nog even ingeroosterd als support van IDLES. We spreken Chubb tijdens een zeldzame time-out. De zangeres oogt relaxt en zegt alle tijd te hebben. Het antwoord op de eerste vraag blijkt het startschot van een niet aflatende tsunami van woorden. Maar raaskallen doet de Ierse allerminst. Dit is een vrouw met een boodschap.

Ik heb zelden een album gehoord met zoveel boosheid. Waar komt al die woede vandaan?

‘Je kunt beter vragen waar de woede níet vandaan komt! Waarschijnlijk vanuit de behoefte om bepaalde persoonlijke trauma’s te verwerken. Maar net zo goed vanuit alledaagse frustraties, want jonge Ieren hebben te maken met allerlei problemen. Zo kunnen ze geen huisvesting betalen en maken weinig kans op een baan. Mede daardoor is er ook een enorme mental health-crisis gaande. Ik verpak al die sores in mijn muziek en hoop dat anderen zich daardoor gesteund voelen.’

Dus het album is niet alleen een brief aan jezelf?

‘Nee, ook aan anderen. Het dealen met mentale problemen is doorgaans een geïsoleerde en eenzame reis. Dat was het voor mij lange tijd ook. Daarom heb ik alles heel eerlijk op papier gezet, hopend daarmee het taboe open te gooien. Destijds heb ik een safe space voor mezelf weten te creëren, met een zelfgekozen familie. Ik kon daarbinnen over alles praten en dat heeft me enorm geholpen. Ik gun dat anderen ook.’

IS HET lastig om als queer op te groeien in katholiek Dublin?

‘Nogal. En juist in zo’n intolerante omgeving moeten queers mensen om zich heen verzamelen door wie ze onvoorwaardelijk worden geaccepteerd. Ik denk overigens dat vorige generaties het nog een stuk lastiger hadden dan wij nu. Politiek gezien zijn er in Ierland inmiddels namelijk al wel wat stappen in de goede richting gezet, bijvoorbeeld wat abortus en het homohuwelijk betreft. Maar er zijn nog steeds veel struikelblokken, met name voor transgenders. Er is een groeiende rechtse retoriek gaande, die het voorzien heeft op deze kwetsbare groep en ze doorlopend aanvalt.’

Als ik naar je luister is alles kommer en kwel, terwijl je bij optredens een explosie van positieve energie bent. Breng je je boodschap met opzet zo opgewekt?

‘Absoluut. Naast alle ellende is er namelijk ook veel blijdschap en creativiteit. De muziekwereld bruist, is liefdevol en tolerant. Onze optredens draaien om collectief plezier, positive rage en loslaten. We willen dat je bij ons al je ellende eruit zweet en je daarna beter voelt.’

Waarom brengt woede toch vaak zulke goeie muziek voort?

‘Woede is eerlijk, ontlaadt en is een recht-door-zee-emotie. Je kunt je nergens achter verschuilen.’

Dertig jaar geleden beroofde Kurt Cobain zich van het leven. Nirvana en Sprints vertegenwoordigen beide de stem van een generatie, met thema’s als depressie, de zoektocht naar authenticiteit, woede naar het systeem, desillusie…

‘Dat is bij ons inderdaad ook allemaal aan de hand. De desillusie van mijn bestaan speelde me lang parten. Ik dacht altijd: dit kan het toch niet zijn? ’s Morgens naar je werk en daarna weer naar huis en dat is het dan? Die stress neemt inmiddels wel wat af, omdat ik er steeds meer van overtuigd raak dat muziek de reden is van mijn bestaan. Hier ben ik voor geboren. En het voelt belangrijker dan simpelweg wat liedjes op een plaat zetten.’

‘Trouwens, in 2024 is het ook dertig jaar geleden dat Hole’s album Live Through This verscheen. Ik ben daarom gevraagd voor een Courtney Love-special op BBC6 en mag een uur lang muziek cureren waarin ik praat over haar invloed. Lastig voor te stellen wat een jaar 1994 voor Courtney was.’

SPRINTS HEEFT een heel herkenbaar geluid. Kun je dat verklaren?

‘Dat zit ‘m vooral in het specifieke gebruik van de bas. Vanaf het moment dat Sam [McCann] bij ons aanschoof, viel alles op zijn plaats. Daarvoor zaten we meer in de indie-singer-songwriterhoek, terwijl heavy muziek eigenlijk altijd onze eerste liefde was. En toen kwam Sam ineens aanzetten met zijn semi-hollow bas, plus een Big Muff-stompbox [een voetpedaal waarmee je het geluid van een bassdrum nabootst]. Daardoor ontstond die kenmerkende diepe brom en dát is uiteindelijk onze defining sound geworden. Een combinatie van gitaar- en basgedreven noise.’

Jullie songs bouwen doorgaans langzaam – soms zelfs tergend langzaam – op naar een climax.

‘Ik hou inderdaad van slowburners, alsof je een heel lang lont aansteekt. Daar schrijf ik ook naartoe. We noemen dat binnen de band de klassieke Sprints-opbouw, of de Sprints-brug, zo je wil. Ik denk dat ik in dit opzicht sterk ben beïnvloed door PJ Harvey, Steve Albini en Pixies. Net als Nirvana spelen die ook met stiltes voor een climax.’

‘Je moet weten dat alle songs gecomponeerd zijn met liveoptredens voor ogen. Ik wil het publiek iets geven waar ze zich aan kunnen vastklampen: cues voor in de moshpit. Alles is vormgegeven in dienst van die livebeleving, want we willen dat de betrokkenheid van het publiek verder gaat dan enkel een luisterervaring.’

BEN JE gelovig opgevoed?

‘Niet direct, maar religie sijpelt in Ierland door tot in de haarvaten van de samenleving. Het is echt overal. Queer zijn wordt nog steeds gezien als zondig en onwettig.’

Stond dat zelfacceptatie in de weg?

‘Ik worstelde al op jonge leeftijd met mijn seksuele geaardheid en accepteerde mezelf inderdaad heel lang niet. Al die tijd had ik het idee dat er iets mis met me was. Ik wilde helemaal niet gay zijn en prevelde gebeden in de hoop hetero te worden, hoewel ik niet religieus ben.’

Het nummer Shadow Of A Doubt is overduidelijk een noodkreet: ‘There’s an urgent crying in my head, I am lost / Can’t you hear me calling?’ Kom je nog wel eens op die donkere plek?

‘Minder, maar ik kan er zo naar terug. Een depressie is cyclisch: het komt en gaat, met golven. Ik kan er nog steeds volledig door worden verzwolgen. Depressiviteit hangt nu eenmaal samen met een chemisch proces in je brein en daar kom ik dus nooit vanaf. Het is genetisch, net als mijn ADHD.’

Wat die ADHD betreft: met de juiste tourmanager is elke dag een soort copy-paste-ervaring en wordt er heel veel voor je geregeld. Is toeren daardoor een blessing in disguise?

‘Soms. Ik ben zeker gebaat bij routine en voorspelbaarheid, maar ik heb er ook nog eens die angsten en depressies bij. Al die uren in een tourbus, waarbij ik zit vastgepind op één plaats… Daar word ik letterlijk knettergek van. Sociaal gezien ben ik vaak ook compleet uitgewrongen. Het kost me veel energie om met fans te praten en het gesprek gaande te houden. Als ik vijf dagen op rij bij de merchandise-stand sociaal bezig ben geweest, albums heb gesigneerd en ieders verhaal heb aangehoord is mijn batterij vol-le-dig leeg.’

ZOU JE niet liever rustig in een vaste studio werken aan je muziek?

‘Nee, want dan zou ik de liveoptredens te veel missen. Er is niets vergelijkbaar met het gevoel dat je hebt als je een podium betreedt. Daar komen we tot leven, daar zijn we goed in. En de catharsis van een optreden blijft verbluffend. We kunnen nog zo’n klotedag hebben gehad, alles wordt met die helende energie vanuit de zaal weer goedgemaakt. We zijn op de eerste plaats een liveband en dat zullen we altijd blijven.’

‘Of ik dit op mijn 45^ste fysiek nog trek is een tweede. Na elk optreden zit ik onder de blauwe plekken omdat ik weer zonodig die moshpit in moest duiken. Ik heb ongetwijfeld een houdbaarheidsdatum, maar voorlopig willen we zoveel mogelijk spelen in zoveel mogelijk steden, op steeds grotere festivals en op nog grotere podia. We willen het allemaal.’

Is er verwantschap tussen al die jonge bands uit Ierland, zoals Fontaines D.C., Just Mustard, The Clockworks, Chalk, The Murder Capital en NewDad?

‘Absoluut.  Op festivals zoeken we elkaar altijd op en gaan kijken bij ieders optreden. Zeker op internationaal niveau trekken we naar elkaar toe. Het heeft iets vertrouwds, like a familiar voice in the crowd. Vaak kennen we elkaar nog uit de tijd dat we in kleine achterafzaaltjes in Dublin speelden. Het is te gek om die bands nu te zien optreden voor duizenden mensen. We zijn op een bepaalde manier allemaal onderdeel van elkaars reis.’

HEB JE al je frustraties op Letter To Self gekwakt of resteert er genoeg boosheid voor de toekomst?

‘Het is eigenlijk wel een beetje wat je zegt: ik heb alles er in één keer uitgegooid. Er waren heel veel emotionele blokkades en verhalen die ik kwijt moest, in de hoop ze vervolgens achter me te kunnen laten. En door zo onomwonden en eerlijk over die lastige onderwerpen te zijn is die blokkade nu weg en kunnen we daar onbelemmerd mee doorgaan.’

‘De weg naar de toekomst ligt open. Mogelijk is er inmiddels zelfs plaats voor wat meer luchtigheid. Op Letter To Self was die ruimte er overigens ook al wel een beetje, met tracks als Literary Mind en A Wreck (A Mess). Maar nog even terug naar die woede: er gebeurt in mijn leven altijd wel iets waar ik me kwaad over maak. Still lots of shit to go through.’

Het album eindigt positief: ‘Any habit can be broken / Any night can become day.’ Is jouw nacht inmiddels een dag geworden?

‘Volgens mij wel. Weet je, tijdens de Amerikaanse tour zaten we eens in een bar in Los Angeles. We dronken Bud Light, kloven hele smerige kippenvleugeltjes en keken elkaar aan, zo van: dit flikken we toch maar mooi. Niet veel bands komen überhaupt ooit Ierland uit om zelfs maar in het Verenigd Koninkrijk op te treden. En wij trekken volle zalen in de hele VS.’

‘Een overweldigend gevoel van positiviteit, hoop en eindeloze mogelijkheden overviel ons, daar in die bar. Een bevestiging, if you wish, dat we de juiste weg zijn ingeslagen. Nu hebben we de kans om alles te doen wat we willen. En niemand die ons kan stoppen.’

LETTER TO SELF is in januari verschenen.

SPRINTS: 9 jun Best Kept Secret, Hilvarenbeek | 5 jul Rock Werchter, Werchter (B)