Taylor Swift begon ooit als een weinig tot de verbeelding sprekende countryzangeres, maar groeide uit tot de grootste popster van vandaag. OOR-recensent Randy Timmers is Swiftie van het eerste uur en rangschikte naar aanleiding van het nieuwe album The Tortured Poets Department haar oeuvre. Van slecht naar goed, welteverstaan.

10. Taylor Swift

(2006)

Tijdens haar Eras Tour speelt Taylor Swift liedjes van al haar albums behalve deze. Alleen het dertien-in-een-dozijn-countryradiohitje Tim McGraw komt soms als korte flashback in de show voorbij. Swift is zestien als ze dit nietszeggende debuut uitbrengt.

9. Reputation

(2017)

Na het succesvolle 1989 wordt Swift mikpunt van spot en kritiek in de roddelbladen, die gretig schrijven over haar stukgelopen relaties en conflicten met sterren als Katy Perry en Kanye West. Swift verdwijnt een poosje uit de spotlights en maakt vervolgens haar comeback met Reputation, het antwoord op alle heisa rond haar persoon. De plaat is haar enige echte misbaksel, omdat ze het uiten van haar frustraties en boosheid belangrijker vindt dan het maken van leuke muziek.

8. Fearless

(2008)

Fearless maakt van de nog piepjonge Swift een ster en bevat de hits Love Story en You Belong With Me, twee songs die tot op de dag van vandaag als blauwdruk dienen voor haar beste werk. In deze liedjes schetst Swift zichzelf op meeslepende, verhalende wijze als de underdog in het spel dat liefde heet. In het laatste refrein komt alles altijd goed.

7. Evermore

(2020)

Evermore is in de markt gezet als aanvulling en vervolg op meesterwerk Folklore, maar zowel stilistisch als gevoelsmatig dient deze plaat eigenlijk meer als een brug vanaf Lover of als een tussenhalte voor Midnights. Met uitzondering van het hartverscheurende hoogtepunt Tolerate It, waarin Swift een traag stervende romance bezingt, zijn de songs van Evermore namelijk muzikaal en thematisch minder zwaar en meer pop dan op Folklore. Met hulp van Bon Iver, The National en HAIM hoor je Swift hier vooral spelen met het idee om volwassener muziek te gaan maken.

6. Speak Now

(2010)

Speak Now is de plaat waarmee Swift haar countrypopperiode perfectioneert en afsluit. You Belong With Me en Love Story krijgen leukere varianten in de vorm van Mine en de verrassend jolige titelsong. In het meisjesachtige beeld dat Swift van de liefde had, beginnen nu langzaam scheuren te ontstaan. In Dear John fakkelt ze haar veel oudere ex-minnaar John Mayer op genadeloze wijze af en Back To December is ook nu nog een prachtig gezongen, melancholische song waarin Swift vol spijt terugblikt op een relatie die ze zelf stuk maakte: ‘It turns out that freedom is nothing but missing you.’

5. Red

(2012)

Haar eerste pure popplaat, waarmee Swift meteen een held wordt voor leeftijdsgenoten die, net als zij, vastzitten tussen volwassen willen worden en kind willen blijven. Waarom dat zo’n strijd is, maakt Swift duidelijk aan de hand van haar beschrijvingen van de liefde. Die heeft niet langer de kleur van suikerspinnen, maar is nu rood. Bloedrood. In het machtige All Too Well, stilistisch een verdieping van de eerdere juweel Back To December, blikt Swift terug op haar eerste ervaring met iets wat klinkt als huiselijk geweld. Haar geliefde was ‘so casually cruel in the name of being honest’. Maar bij die rode, volwassen liefde horen ook leuke dingen, zoals seks, een onderwerp dat Swift hier voor het eerst aansnijdt.

4. Lover

(2019)

Lover is de rommeligste, meest ondoordachte plaat die Swift tot dusver uitbracht. Dat alleen al is bijzonder in haar oeuvre en maakt het stiekem tot een van haar leukste albums. Lover is een lijst van ideeën waarvan de helft slecht is uitgevoerd of matig uitpakt. Het is tevens de plaat waarop Swift enerzijds maatschappijkritisch wordt, met songs als The Man (‘If I was a man, then I’d be the man’) en You Need To Calm Down (over onder andere LHBTI-haters), en zich anderzijds ook gewoon weer opstelt als het lieve vriendinnetje (in London Boy en de titeltrack). Alles kan, alles mag en dat is fijn.

3. 1989

(2014)

Mainstreampopplaten zijn vaak zeer beperkt houdbaar, omdat popartiesten meestal inspelen op muzikale trends. Probeer maar eens te luisteren naar de muziek van P!nk of Usher uit de jaren negentig: verschrikkelijk. Ook Swift zelf heeft liedjes die de tand des tijds niet hebben doorstaan. Neem bijvoorbeeld de dubstep in I Knew You Were Trouble van Red. Dat kan anno 2024 echt niet meer. Dat mainstreampop wel degelijk tijdloos kan zijn, ontdekken Swifties in 2014. Dan brengt de zangeres namelijk 1989 uit, een met eindeloos plezier ingezongen meisjespopplaat vol gilletjes, handklapjes en schaamteloos catchy refreintjes. Geen moeilijk gedoe. Girls just wanna have fun!

2. Midnights

(2022)

Midnights moet voor Swift zelf haar meest spannende plaat geweest zijn. Na het door de pers en ‘serieuze muziekliefhebbers’ bejubelde indiefolkavontuur dat begon met Folklore keert de zangeres namelijk weer terug naar een meer popgeoriënteerd geluid. Vergeleken met haar eerdere pure popplaten is Midnights echter veel meer gestroomlijnd. Dertien vlotte liedjes met ambient- en dance-invloeden, catchy refreinen en weer veel bekende Swift-songthema’s, die ditmaal beknopter, grappiger en charmanter de revue passeren. In de fantastische afsluiter Mastermind vat Swift haar groeiproces perfect samen: vroeger overkwam het leven haar, nu pakt ze van het leven wat ze hebben wil.

1. Folklore

(2020)

Mijn favoriete persoonlijke Swift-verhaal: in 2015 trad de zangeres op in de Ziggo Dome. Tegenwoordig ontvangen verslaggevers meestal een persticket voor de vloer, maar in die tijd werd er vaak nog een apart rijtje zitplaatsen voor de pers gereserveerd. Het concert van Swift viel in het weekend van de derde editie van Best Kept Secret. Zodoende bleef de persbank opvallend leeg, want zichzelf respecterende muziekcritici moesten niets hebben van Swift. Je kunt het je anno 2024 gewoon niet voorstellen. Dit veranderde dan ook drastisch na het uitkomen van Folklore, haar meest geprezen album tot nu toe. Op de plaat werkt de zangeres voor het eerst samen met Aaron Dessner van The National. Zijn melancholische productie past perfect bij de weemoedige liedjes die Swift heeft geschreven. In nummers als Betty, The Last Great American Dynasty en Cardigan klinkt die typische, verhalende Swift-benadering – die op al haar platen wel te vinden is – ineens veel volwassener. Hoewel ze stiekem hetzelfde doet als altijd, kunnen de ‘serieuze muziekliefhebbers’ na Folklore gewoon niet meer om Swift heen.