Als je op YouTube zoekt op ‘Jesse Harris Don’t Know Why’ is de eerste hit die je krijgt – het zal je waarschijnlijk niet enorm verbazen – een filmpje van Jesse Harris die Don’t Know Why zingt. Zo hemeltergend mooi als Norah Jones het kan, doet Harris het bij lange na niet. Zijn zangstem is verre van denderend en zijn voordracht heeft iets lijzigs. Ook zijn gitaarbegeleiding blijft keurig binnen de lijntjes. Toch is het een filmpje dat ik graag bekijk, ontroerend vind zelfs.
Want deze verlegen lachende, wat slungelige jongen met een iets te grote bril op zijn neus is namelijk de schrijver van dit meesterwerkje. Hij zingt het op een klein podium in New York en er gaat een zindering door de zaal als hij de eerste noten speelt: holy shit, die instant evergreen, die Norah Jones in één klap een superster maakte, wordt hier nu uitgevoerd door de maker zelf, zoals het ooit bedacht is.
Het applaus na afloop is overweldigend. Als je het lied teruggebracht tot gitaargeraamte hoort, valt op dat Harris de mosterd toch gewoon bij The Beatles heeft gehaald. ‘You were only waiting for this moment to arise’, je kunt het prima meezingen over ‘Don’t know why I didn’t come’. Het is er niet minder prachtig door.
Toen het lied in 2003 de Grammy won voor Song Of The Year was het stiekem al vier jaar oud. Het stond in 1999 op het eerste soloplaatje van Harris, toen nog een gitaardocent uit New York City. Meer dan dat ene wapenfeitje heeft dat album niet om het lijf, het is een onopvallend EP’tje met een hoog zolderkamergehalte. Maar naarmate Harris meer naam maakte als songwriter voor anderen begon zijn eigen solowerk ook steeds serieuzere vormen aan te nemen. Inmiddels heeft ie meer dan tien platen op zijn naam staan, waarvan ik The Secret Sun uit 2003 de mooiste vind.
Het titelnummer en vooral ook If You Won’t zijn in al hun eenvoud meeslepend mooi. De rest van zijn oeuvre is wisselend van zowel stijl als kwaliteit. Hij flirt met van alles, van Braziliaanse jazz (Surpresa, 2021) tot indie (Aquarelle, 2018) en soms denk je: misschien had je dit beter niet kunnen doen. Echt onmisbare albums heeft ie misschien dan ook niet gemaakt, maar al zijn werk ademt een grote liefde voor het genre dat hij onderzoekt, gecombineerd met een groot vakmanschap.
Een Best Of van hem, dat zou ik nou een goed idee vinden, een staalkaart van zijn veelzijdigheid. En dat die dan ook maar in Nederland mag uitkomen, want zelfs Bol.com staat met de mond vol tanden als je naar hem vraagt.
Dit jaar is het twintig jaar geleden dat Norah Jones haar grandioze succesalbum Come Away With Me uitbracht. Zelf viert ze het met een uit de kluiten gewassen heruitgave, die eind deze maand verschijnt. Ik vier het liever met een klein monumentje voor Jesse Harris. Want zonder Jesse Harris geen Don’t Know Why. En zonder Don’t Know Why misschien wel geen Norah Jones.
