Nee, heel verrassend is het allemaal niet natuurlijk. Robert Smith heeft de afgelopen jaren wel vaker een nieuw album van The Cure aangekondigd waarna de fans tevergeefs in een eindeloze wachtkamer konden plaatsnemen. Maar toch. Dit keer werd er zelfs een titel vrijgegeven, Songs From The Lost World, alsook de lengte van de plaat (67 minuten) én een tijdsbepaling wanneer ie uit zou komen (najaar 2022). Het is inmiddels eind november, maar een nieuwe Cure-plaat is in (nog) geen velden of wegen te bekennen. Zijn we er dan toch weer ingetuind? De nog altijd immense aanhang die vanavond de Ziggo Dome tot aan de nok zwart kleurt zal het worst wezen. Die worden getrakteerd op een afgepaste dwarsdoorsnede van het rijke oeuvre van The Cure en zijn allang blij dat hun helden drie jaar na Pinkpop weer op Nederlandse bodem te bewonderen zijn.
Fotografie Anne-Marie van Rijn
De eerder in een ronkend persbericht aangekondigde opzet van twee concertdelen van elk 67 minuten (het nieuwe album en de hits) ligt inmiddels in de prullenbak, weet de fanatieke fan die de concerten voorafgaand aan vanavond grondig heeft geanalyseerd. De The Lost World-setlijst leunt vooral op de hoogtijdagen in de jaren tachtig (19 van de 28 liedjes stammen uit dat decennium) en kan worden opgedeeld in een wat zwaarder eerste stuk en een met hits overladen eindschot. En ja, er is ook ruimte voor een handjevol nieuwe liedjes. Sterker, nadat we een half uur naar regen-geluid hebben geluisterd, het zaallicht is gedimd en Robert Smith – bij wijze van begroeting – over de hele breedte van het Ziggo-podium is gewandeld en zich uitgebreid heeft laten toejuichen, trapt The Cure meteen maar af met een song van het beoogde nieuwe album.
En dat belooft veel goeds. Alone is een statig voortslepend treursymfonietje zoals alleen Smith dat kan schrijven. ‘This is the end of every song that we sing. The fire burned out to ash and the stars grown dim with tears’, klinkt het even wanhopig als vertrouwd. Een zacht briesje vol weemoed waait over 17.000 koppen en weg zijn we. Betoverd door een stem en muziek uit een ver verleden die bovenal tijdloos en compleet uniek blijven.
Het is opmerkelijk hoe jongensachtig Smith op z’n 63e nog altijd klinkt. Doe je ogen dicht op Pictures Of You of het al even geweldige, bitterzoete liefdesliedje A Night Like This en je waant je weer in de jaren tachtig of negentig. Er zit geen enkele sleet op de stembanden van Polletje Piekhaar, ook al zijn niet alle uithalen even fel als vroeger. Indringend is het wel allemaal. The Figurehead van doemplaat Pornography gaat ondanks al z’n onbestemde minimalisme door merg en been en het op oosterse keyboards zwevende At Night heeft aan een zwaar vervormd basgeluid genoeg om de rillingen over je rug te laten lopen. Smith zelf acteert dan weer op de toppen van z’n kunnen tijdens de psychedelische rocktrip Shake Dog Shake dat de zaal volledig van de sokken blaast.
Naast Smith is bassist Simon Gallup de onbetwiste hoeksteen waar het geluid van The Cure op gestut is. Zwevend over het podium als een heks op een bezemsteel legt Gallup met zijn hoekige spel de fundamenten voor zowel een melancholiek miniatuurtje als A Strange Day als een meer uptempo gespeeld popliedje als Push. Gallup is de constante factor waaromheen Smith en meestergitarist Reeves Gabrels op gezette tijden kunnen freaken. Laatstgenoemde krijgt en pakt de hoofdrol onder meer op het nagelnieuwe Endsong, een tien minuten dreinende dodenmars waarop Gabrels steeds bezetener tekeergaat en even teruggrijpt naar de jaren dat hij David Bowie op onnavolgbare wijze begeleidde.
Endsong is de passende afsluiter van het eerste anderhalf uur waarin de Ziggo regelmatig in peilloze diepten wordt gesleurd, soms even in het drijfzand ten onder dreigt te gaan (de wat futloze nieuwkomer A Fragile Thing) maar uiteindelijk ook steeds net op tijd door een publieksfavoriet – een uitbundig meegezongen Play For Today of de monumentale evergreen A Forest – uit de put wordt getrokken.
In de toegiften volgen veel songs van Disintegration, het laatste, sterke album uit de jaren tachtig, én een ontroerende hommage (I Can Never Say Goodbye) aan Smiths overleden broer aan wie de zanger het liedje opdraagt. Het vormt de trieste opmaat voor een finale waarin het accent verschuift naar de uitbundigste hits uit het oeuvre. Close To Me, In Between Days, Just Like Heaven en de uiteindelijke wegwezer Boys Don’t Cry laten de Ziggo nog één keer massaal meebrullen en meespringen. Heel even dansen we weer op een schoolfeestje van dertig jaar geleden, tot het zaallicht na twee uur en drie kwartier aanfloept en keihard een einde maakt aan alle illusies.
Gezien: 25 november 2022 in Ziggo Dome, Amsterdam
