Shane MacGowan is op 65-jarige leeftijd overleden. Dat meldt zijn vrouw donderdag op social media. Als zanger, liedjesschrijver en tekstdichter van The Pogues loodste hij de Ierse muziektraditie eigenhandig richting 21ste eeuw. Recentelijk werd de zanger al opgenomen in het ziekenhuis, na een leven vol buitensporig alcoholgebruik en bijbehorende excessen.
Foto Anton Corbijn
Shane Patrick Lysaght MacGowan wordt geboren in Engeland, in Tunbridge Wells (25 december 1957). Tot zijn zesde woont hij in Ierland, daarna in Zuid-West Engeland. In 1976 staat hij op de voorpagina van de NME. Gefotografeerd bij een concert van The Clash, onder het bloed, omdat ene Jane Crockford (latere Mo-dettes-bassiste) in zijn oorlel heeft gebeten. ‘Cannibalism at Clash Gig’, luidde de kop.
Als ‘Shane O’Hooligan’ zingt hij in de door bassiste Shanne Bradley opgerichte punkband The Nipple Erectors. Zij heeft die naam bedacht. Ze hebben een knipperlichtrelatie. Ze is een tijdje zijn muze. Rainy Day In Soho is op haar geïnspireerd, net als het The Pogues-instrumentaaltje Shanne Bradley.
Shane ziet er in deze dagen uit als een Teddy Boy. Hun management heet Piss Artistes. Als The Nips maken ze demo’s, die worden geproduceerd door Paul Weller. Op Spotify kun je hun (enige) album beluisteren. Hun afscheidsshow spelen ze in 1981 in het voorprogramma van The Jam.Â
Stifttanden
Na het bezoeken van een show van The 101ers (Joe Strummer’s band vóór The Clash) geeft een vriend hem een lift achter op de fiets. Ze zijn dronken en Shane valt eraf. Daarbij breekt hij zijn voortanden. Stifttanden worden er vervolgens steeds bij hem uitgeslagen in het ruige Londense nachtleven.
Shane ontmoet Spider Stacy voor het eerst bij een optreden van The Ramones in het Londense Roundhouse in april 1977. Hij staat te urineren in een pisbak en vraagt: ‘Vermaak je je een beetje?’
Vlak voor hij het idee voor The Pogues bedenkt en met een tape komt met daarop veel van de songs die hen beroemd zullen maken, probeert Shane een band te beginnen die traditionele muziek uit Kreta speelt, waarbij de bandleden zijn verkleed als Romeinse gladiatoren.Â
Fairytale
The Pogues maken zeven albums. De eerste drie zijn in oplopende lijn de beste: Red Roses For Me (1984), Rum Sodomy & The Lash (1985) en If I Should Fall From Grace With God (1988). Op laatstgenoemde, alom beschouwd als hun meest evenwichtige en geslaagde, staat de kerstclassic Fairytale Of New York.
De vrouwelijke partij wordt gezongen door Kirsty MacColl, die in 2000 in Mexico om het leven komt bij een aanvaring met een motorboot. Zij is de ex-vrouw van Steve Lillywhite, die If I Should Fall From Grace With God produceerde. Haar vader Ewan MacColl is de schrijver van Dirty Old Town, die andere onverbiddelijke klassieker op het Pogues-repertoire.
Over Fairytale Of New York is geregeld – ook weer afgelopen jaar – controverse rond de kerstperiode vanwege de vermeende homo-onvriendelijke tekst: ‘You scumbag, you maggot, you cheap lousy faggot, Happy Christmas your arse’. Iemand schreef dat Shane’s ‘I could have been someone / Well so could anyone’ het beste stukje poptekst ooit is.Â
De andere vier albums zijn Peace And Love (1989), Hell’s Ditch (1990), Waiting For Herb (1993) en Pogue Mahone (1996). De laatste twee, zonder Shane en met Spider Stacy als vervangende zanger, draaien uit op een flop. Hell’s Ditch – geproduceerd door Joe Strummer – is best goed, maar ook wat wisselvallig. Hoogtepunten, waarin Shane de hand heeft, zijn o.a. Sunny Side Of The Street, Rain Street en 5 Green Queens & Jean. Net als bij Peace And Love is Shane’s schrijvende inbreng tanende en verwijdert de band zich meer en meer van haar Iers-traditionele basis.Â
Oud mannetje
In 1991 wordt Shane – wegens onbetrouwbaar – door de andere bandleden ‘ontslagen’ en tijdelijk vervangen door Joe Strummer. Daarna neemt Spider Stacy de plek achter de microfoon over.
In 1992 wordt Shane MacGowan And The Popes opgericht. Met The Popes maakt hij twee albums. Met hen zal hij in 1995 op Pinkpop een dieptepunt in zijn carrière beleven, wanneer hij dermate door drank en drugs is aangetast dat er tijdens ‘de show’ nauwelijks nog een woord uit hem komt en hij voor het oog van het verbijsterde festivalpubliek én televisiekijkend Nederland van het podium moet worden gehaald. Schuifelend als een oud mannetje. Geen schim meer van de legende die hij ooit was.
Reünieshows
Tussen 2001 en 2014 doen The Pogues – met Shane – verschillende reünie-optredens en zelfs tournees. Eind 2015 ontkent Shane in een gesprek met Vice Magazine dat de groep nog actief is. Sinds hij in 2001 terugkeerde bij The Pogues ‘begonnen we elkaar weer helemaal opnieuw te haten. Ik haat ze helemaal niet, het zijn vrienden, ik mag ze graag. We waren al jaren vrienden voor we bij de band kwamen. We werden alleen een beetje ziek van elkaar. We zijn vrienden zolang we niet samen toeren. Ik heb hels veel getoerd. Ik heb er genoeg van.’
Medio 2009 wordt zijn gebit, na intensieve tandheelkundige behandelingen in Spanje, geheel gerenoveerd.
In 2013 sterft gitarist Philip Chevron, schrijver van Thousands Are Sailing, een van de beste songs van The Pogues en dus nÃet van de hand van Shane, in Dublin op 56-jarige leeftijd aan slokdarmkanker.
In 2018 trouwt Shane in Kopenhagen met de journaliste Victoria Clarke. Ze zijn al 32 jaar samen, waarvan elf verloofd. Het echtpaar woonde de laatste jaren in Dublin.
— The Pogues (@poguesofficial) November 30, 2023
