Making Bad Decisions. Dat is de titel van de toepasselijke openingstrack van headliner The Strokes in Hilvarenbeek. Slechte beslissingen, die heeft dit vijftal uit New York City er wel een paar van gemaakt onderweg, tijdens een carrière die als een raket gelanceerd werd in 2001 met het debuut Is This It. Niet dat het meteen mee ophield, maar het succes én niveau evenaren, is de band nooit meer gelukt.
Makin Bad Decisions is een van de prijssongs van het laatste studioalbum The New Abnormal, uitgekomen in 2020, en loopt nu als een rode draad door dit Best Of-optreden in Hilvarenbeek, dat een kwartier te laat begint. ‘Sweet old Holland! Het voelt als een eeuwigheid geleden dat we bij jullie speelden’, aldus Julian Casablancas, de 43-jarige zanger in camouflage-outfit, met ook handschoentjes aan. Met zijn geheugen is weinig mis, want het is inderdaad voor het eerst sinds 2006 dat The Strokes in Nederland optreden. Op het geluid na is de start veelbelovend. Als tweede track volgt New York City Cops, van hun succesvolle debuut, en daarna Juicebox, van het derde album First Impressions Of Earth uit 2006.
Als dit optreden iets bewijst, dan is het de wens om weer gezien te willen worden als een heerlijk ontwapenend gitaarbandje. Heel sporadisch zijn er in een enkel liedje wat keyboards te horen, van moderne elektronica, waarmee in de studio toch regelmatig werd geëxperimenteerd is nergens sprake. Hoewel niet alle producties van hun studioalbums even geslaagd waren, bulkt hun catalogus wel degelijk van de klasse liedjes. Opvallend is dat de aanstekelijkheid van het baslijntje steeds de hitfactor bepaalt. Vreemd is het dan ook dat, ondanks dat surplus aan goede songs, halverwege het optreden de uitgelaten sfeer bij het publiek wegebt, simpelweg door een paar vreemde, verkeerde keuzes in het samenstellen van de setlist. Wel is het spel van gitarist Albert Hammond jr. voorbeeldig. Hij is overigens gehuld in een T-shirt van Mark Bolan van T. Rex, een tijdgenoot van zijn vader op wie junior overigens steeds meer gaat lijken.
Dan het geluid. Voornamelijk Julian Casablancas heeft te kampen met een grote mate van onverstaanbaarheid. Het geluid is mat, dof, waardoor vrijwel alle meezingende fans om me heen én beter zongen, én beter te verstaan waren. Het is dat ook de sound van de band die blikkerig klinkt, anders zou ik toch denken dat het aan de vreemde houding van Casablancas zelf zou liggen. Hij zoekt te pas, maar vooral te onpas contact met mensen in het publiek of zijn eigen bandleden, zonder dat het iets toevoegt, maar wel de zaak ophoudt. Het feit dat hij geen flauw benul heeft wat hij aanmoet met het verzoek om een ‘gigpic’ te maken (een foto van band met publiek, zonder dat er geslachtsdelen aan te pas komen, vermoed ik), kunnen we hem moeilijk kwalijk nemen.
Wel valt de man te verwijten dat hij er regelmatig een potje van maakt, soms een verward soort stand-upcomedian uithangt en de band de set vreemd opbouwt en een paar heel matige songs prefereert boven een aantal grote hits. Last night derhalve geen Last Night. Wel passeren van het klassieke debuut Someday, Hard To Explain en helemaal tegen het einde Take It Or Leave It, dat ook als zodanig gebracht wordt. Casablancas heeft er op zijn manier lol in, schiet blikjes drinken al vollerend het publiek in (als hij er niet overheen maait) en vraagt aan passerende mensen die het optreden verlaten: ‘Where the fuck they are going?’
Misschien konden ze ook niet zo heel goed tegen de grappen en grollen van de zanger, die naar aanleiding van de track Under Control, van het tweede album Room On Fire, tussendoor opbiecht eigenlijk zijn hele leven vergooid te hebben. Overdreven? Bedoeld met een knipoog? Vast wel. Maar het blijft doodzonde dat de groep, nadat ze ongeveer gelijktijdig met The White Stripes de garagerock nieuw leven inbliezen, nooit alle hoge verwachtingen wist waar te maken. Hoewel de fans in het publiek bij de juiste tracks uitbundig meezingen en klappen, blijft het gevoel hangen dat er veel meer in had gezeten. Want bij vlagen is er een geweldig bandje te horen met griezelig sterke liedjes. Jammer dat zowel Casablancas als de geluidsman een off-day hadden.
Gezien: Best Kept Secret 2022, Stage One, zaterdag (22.30 uur). Lees hier al onze recensie van Best Kept Secret.
