The War On Drugs heeft een bijzondere band met Down The Rabbit Hole. Het festival bood de band, als eerste ter wereld, een headlinerpositie aan. Ze waren daar vroeg bij in 2015, toen de band op het toppunt van een hypegolf vaarde. Zes jaar later zijn er twee goed ontvangen albums en een vriendschap met The Killers bijgekomen. De laatste platen hebben stadion-ambities, zonder in te leveren aan verfijning. The War On Drugs is beter geworden met de jaren en gepromoveerd tot Ziggo Dome-formaat, iets wat weinig nieuwe rockbands uit dit genre vergeven is. The War On Drugs kan eigenlijk maar één ding, maar dat kunnen ze dan ook wel bijzonder goed.
Fotografie Anne-Marie van Rijn
In 2005 werd de Amerikaanse band opgericht door Kurt Vile en Adam Granduciel. De twee groeiden rond 2011 uit elkaar en namen ieder een ander muzikaal pad. Vile ging solo voor de huiselijke lo-fi, terwijl Granduciel het verleden een moderne interpretatie gaf met The War On Drugs in een nieuw jasje. Het vroege werk, Wagonwheel Blues (2008) en Slave Ambient (2011), paste de band niet meer. Granduciel heeft een totalitaire opvatting over hoe de muziek moet klinken. Hoe het kan dat The War On Drugs het geluid altijd op orde heeft, terwijl zoveel andere bands hiermee worstelen, zeker op een festival? Vraag het Graduciel. Om tien uur in de ochtend, als de zon brakke bezoekers het tentje uit brandt, kun je hem al horen soundchecken. Stukje Red Eyes. Stukje Pain. Het geluid moet goed zijn. Het klinkt beter dan goed.
Dat is ook wel nodig want The War On Drugs heeft verder een sobere show, zeker als je het vergelijkt met het elke seconde vermakelijke Gorillaz. Een goede spreker is Granduciel ook niet. Er verlaten alleen clichés zijn mond. En die herhaalt hij om de zoveel nummers. Maar het optreden op Down The Rabbit Hole overweldigt in stijlvastheid. Er worden veel bezoekers door gegrepen, het brengt ze in een trance. De wereld van The War On Drugs betreden is ook echt een wereld betreden. De hele set past in die wereld, in dezelfde sfeer, dezelfde vibe. Lost in a dream. Als je de liedjes in een beeld zou moet vangen, dan zouden het vervagende foto’s zijn. Het heeft iets hopeloos nostalgisch. Dat Granduciels frasering hier en daar sterk doet denken aan Bob Dylan draagt daar ook aan bij. Voor die Dylan-liefde komt hij ook gewoon uit. Hij zingt op het podium hoe hij, met een voormalige geliefde, naar een concert van Dylan ging. Samen dansten ze op Desolation Row (hoe dan?).
Over de gehele linie is deze show zeldzaam ontspannen en goed. En in het majestueuze slot springen er nog wat momenten naar boven. Na een dampende uitvoering van Under The Pressure, komt I Don’t Live Here Anymore. Het is een euforisch lied, met akkoorden vol grote emoties, en tegelijk is het subtiel en smaakvol, met die twinkelende piano en optimistische saxofoon. The War On Drugs smeert het liedje uit en rekt het op, zoals ze dat eigenlijk met veel liedjes doen. Op de vrijdag of zaterdag zou het wellicht wat minder overweldigend hebben geklonken, maar deze zondag is het de uitsmijter, de perfecte band op de perfecte plek. Terwijl de zon ondergaat en de wolken roze en geel kleuren, terwijl vermoeidheid in de benen kruipt, blijft The War On Drugs een warm bad dat niet koud wordt.
Gezien: 3 juli 2022 op Down The Rabbit Hole (21.30 uur, Hotot). Lees hier al onze recensies van Down The Rabbit Hole.
De zomereditie van OOR is uit!
Bestel ‘m hier.
