In de festivalcategorie ‘buiten de lijnen krassen en blik op vooruit’ heeft Amsterdam bijvoorbeeld London Calling, Tilburg Here’s The Thing en Nijmegen Zeitgeist. Na een knaller van een eerste editie lijkt ook dit festival inmiddels een blijvertje aan het postpunk-slash-noise firmament. Het blokkenschema bestrijkt alle drie de zalen van Doornroosje dus we moeten kiezen.

Fotografie Kirsten Heskamp en Azumi Tchadjobo

Ook op Here’s The Thing was het gros van de aanwezigen 50+. Toch zien we op Zeitgeist relatief meer jongeren en die hebben bovendien flink werk gemaakt van hun outfit. We signaleren een genderneutrale mix van feeërieke gewaden en zelfs enkele onvervalste punkers. Ook opvallend: vaders met (hopelijk) dochters.

We trappen af met de stomste band van de avond en dat is met afstand Bumble B. Boy. Waar te beginnen? Bij de outfits dan maar. De ene helft draagt een imkerpak en de andere koddige feesthoeden in de vorm van taarten met kaarsjes. Overal ballonnen. Deze carnavaleske pret heeft te maken met een jarig kind, wat overigens goeddeels aan de verblufte zaal voorbij gaat. Ook aan de jarige zelf trouwens, die verveeld (of uit schaamte) strak naar zijn telefoon staart. De clown die halverwege de act wordt opgevoerd doet de deur dicht. Afgeserveerd.

Next! Vrouwelijke energie. Even een feesttoetertje van B. Boy lenen voor een serenade aan de programmeurs: er staan namelijk drie too hot to handle powervrouwen acts op de bill. Elk festival behoeft een verrassing en bij Zeitgeist is dat Dream Wife, een postpunkband uit indie-broedplaats Brighton. We zijn even in verwarring: is die waterstofperoxideblonde Amyl-lookalike frontvrouw Rakel Mjöll? Elke twijfel is weg als laatstgenoemde opkomt. ‘Are you feeling hot? I’m feeling hot!’ Met een verbluffend charisma, een verleidelijke podiumpresence en een stem als elastiek pakt de echte Mjöll ons in.

De meest verwarrende act is cumgirl8, waarbij fotografen zich al tijdens de soundcheck (verlekkerd?) posteren bij het podium. De verwarring zit vooral bij ons. Waarom denken we, als de borst van de drummer steeds uit haar bikinihesje floept, ‘meid, stop ‘m er weer terug in’ en hebben we er geen moeite mee als Charlie Steen later die avond zijn shirt uittrekt? Feit is dat iedereen – man, vrouw, hetero of iets anders – zich vanavond visueel verlustigt aan dit muzikale ‘kunstproject’,  los van die massieve sound met lekkere vette bas, want daar zou je bijna aan voorbij gaan.

Hekkensluiter Lambrini Girls, ook uit Brighton, is wat ongemakkelijk geprogrammeerd na De Klapper Van De Avond (waarover later meer). Voordeel is dat de wat vermoeide aanwezigen nog in een mosh-vibe verkeren en er al wat drank in zit. Phoebe Lunny lijkt het allemaal niks te kunnen schelen. Met een zekere top-down achteloosheid zoekt ze meteen interactie met de zaal. Centraal staat daarbij de terf-ideologie. Het voert te ver daar nu op in te gaan, maar Lunny verzoekt iedereen die een terf is de zaal terstond te verlaten: ‘Get the hell out of this gig!’. Als ze daarna opnieuw schreeuw-en-terugschreeuw acties vanuit het publiek verwacht besluiten wij – terf of niet – de zaal inderdaad vroegtijdig te verlaten.

Uit de categorie Totaal Verbluft voeren wij de Ierse noiserockers Gilla Band op. Vooraf even oorpluggen gescoord bij de bar. Op rechts spotten we het grootste pedalboard – ja, dat van Kevin Shields meegerekend – ooit. De band staat geprogrammeerd om half zeven en brengt iedereen met een set van twaalf loeiharde en explosieve nummers eigenhandig op stoom voor de rest van de avond. Hun laatste twee studioalbums staan centraal, maar ook de Blawan-cover Why They Hide Their Bodies Under My Garage? mist zijn uitwerking op het moshende publiek niet.

Oké, het was te verwachten maar Shame is De Klapper Van de Avond. Niks geen lieflijke zoen van een knappe prins: het is een shirtloze, bezweette Charlie Steen die het argeloze wicht ruw uit haar slaap schudt: ‘Wake up, beautiful motherfucker!’ Terwijl de bassist als een Simon Gallup over het podium stuitert, regisseert de frontman het gewillige publiek als ware zijn standaard een dirigeerstok: ‘I wanna see you circle, motherfuckers!’ Check! ‘Come closer motherfuckers, so I can jump.’ Check. ‘This is a new song. You, motherfuckers, are going to boost our ego.’ Check. Door bij het slotakkoord letterlijk over het publiek te lopen, bezegelt Steen vanavond zijn motherfucking Jezus-status.

Ook de tweede editie van Zeitgeist, met wederom een dijk van een line-up, mag een hit heten. Wel een hernieuwde oproep aan de festivalorganisatoren: wij hebben honger! Een bordje rendang met wortelen is an sich beter dan het culinaire vacuüm van Here’s The Thing, maar het is niet genoeg. Wij willen ongezond eten, in grote hoeveelheden. Patat met klodders mayo en ketchup, broodjes kroket, dat werk. Beloof dit en we zijn er volgend jaar weer.

Gezien: 2 december in Doornroosje, Nijmegen