Bezoekers nemen maandag in Paradiso plaats aan ronde tafeltjes die keurig anderhalf meter van elkaar gescheiden staan met daarop een biertje en een nootje. Op de balkons zit nog een handjevol mensen met hun armen over de reling. Het gedimde licht en de huiselijkheid tovert de zaal om tot een soort comedyclub. Geen verassing dus dat Jett Rebel, echte naam Jelte Tuinstra, in de loop van de avond veel inzet op jolige interacties.
Fotografie Arend Jan Hermsen
Hij stapt alleen het podium op. Ondanks de enorme pilotenbril – denk Tom Cruise in Top Gun – voel je hoe zijn pretoogjes het publiek in turen met het aandoenlijke enthousiasme van een blij kind. Her en der staan verschillende instrumenten en effectbakjes over de Perzische tapijten verspreid en de multi-instrumentalist rommelt er blootsvoets langs, alsof je spontaan bij hem op bezoek bent voor een kopje thee. Hij kruipt als eerste achter de Rhodes piano voor It’s Real, waarmee hij meteen laat zien dat hij met gemak een ijzersterke performance uit de mouw schudt.
Zijn virtuositeit zorgt er mede voor dat hij prima zonder setlist kan. Zonder moeite speelt hij de verzoekjes uit het publiek, bouwt hij het gitaarzware Bleed Me An Ocean op de Rhodes om tot een zwoele jaren ’70 blues en herintroduceert hij On Top Of The World als bossanova. Het stuwende It’s Cruel werkt prima zonder drums, al kan hij het niet laten om à la Prince het publiek op speelse wijze een reprimande te geven als ze volledig uit de maat meeklappen. ‘Doe dat maar bij het volgende nummer, of beter gezegd, doe het klappen maar tussen de nummers door.’
‘Ik ga een grapje maken’, kondigt hij vervolgens aan. ‘Wij muzikanten hebben het moeilijk gehad het afgelopen halfjaar.’ De clue komt wanneer hij zijn lege gitaarkoffer aan de rand van het podium plaatst, zoals een straatartiest die vraagt om een kleine bijdrage. Iemand zo muzikaal begaafd en virtuoos als Jett Rebel zal zonder twijfel het podium gemist hebben tijdens deze crisis. ‘Het applaus en de mensen die roepen dat ik geweldig ben heb ik nodig als onzekere jongen’, bekent hij.
De onzekerheid vormt de rode draad van de show. Flauwe grappen, over woorden struikelen, en een jongensachtige verlegenheid worden gepresenteerd als het karakter van een briljante, sociaal ongemakkelijke kunstenaar. Ongetwijfeld voor een deel wie hij echt is, maar het oogt soms ook wat gespeeld. Er wordt evenveel geouwehoerd als muziek gemaakt en als hij dan zelfs melige grapjes maakt tijdens het spelen van nummers, wordt het toch echt te amicaal. Dit zal voor Jett Rebel lastig te polsen zijn, omdat bij elke grap, het publiek volledig in een deuk ligt.
We mogen blij zijn met een talent als Jett Rebel. Fan of geen fan: het is een genot om hem te zien spelen. Op muzikaal vlak komt hij er makkelijk mee weg dat sommige uitvoeringen de nonchalance hebben van een repetitie. Dat is ook de charme van zo’n ‘huiskamershow’. Als je alleen op het podium staat, moet je echter meer in je mars hebben dan alleen muzikaal vermogen. Jett Rebel laat vanavond nog eens zien dat hij een weergaloze muzikant is, maar een ondermaatse cabaretier.
Gezien: maandag 6 juli (Paradiso, Amsterdam). Kijk voor meer speeldata op jettrebel.nl.
