Een dezer dagen zal het OOR-mailtje weer binnenkomen bij de popjournalisten, met de vraag wat hun Platen Van Het Jaar zijn. Met daarbij altijd die opmerking: ‘De spelregels zijn bekend: geen heruitgaven, verzamelaars of andere releases die niet volledig uit dit jaar stammen.’ En natuurlijk is het goed dat die regel er is, het is al lastig genoeg om te kiezen uit alle dit jaar verschenen albums, als daarbij ook alle reissues zouden meedoen, zou het voltallige muziekjournaille van pure stress op de hartbewaking belanden.
Toch is het leuk om, zo aan het begin van het eind van het jaar, even te mijmeren over hoe de eindlijst eruit had gezien zonder die clausule. Want wie debuteerde sterker, The Last Dinner Party of David Bowie? Een van de mooiste folkplaten van het jaar was van Jessica Pratt, maar kan ze op tegen de onlangs heruitgebrachte parel Take A Picture van Margo Guryan? De mannen van Fontaines D.C. en Oasis rolden bekvechtend over straat, de Ieren noemden de reünie ‘annoying’, Liam voorheen-twitterde terug: ‘I’ve seen better dressed ROADIES.’ De eindlijst zou de winnaar van deze vete hebben aangewezen: het meesterlijke Romance of toch nog steeds Definitely Maybe?
Voor mij persoonlijk waren er drie platen met oude muziek die het huidige jaar kleur gaven. De Belgische troubadour Novastar maakte nooit een album dat in zijn geheel sterk genoeg was voor de eindlijst, maar tegen The Best Is Yet To Come, waarop hij zijn mooiste nummers in de Abbey Road-studio’s in een gloedvol nieuw jasje steekt, ben ik volkomen weerloos. In diezelfde studio nam Paul McCartney precies vijftig jaar eerder de docu One Hand Clapping op. De film is taaie kost, de net uitgekomen soundtrack is een feestje. Je hoort een McCartney die niet werkt, maar die plezier maakt. Die zijn composities viert, ervan geniet ze te spelen en dat scherp en gedreven doet.
En dan was er nog Talking Heads. Begin dit jaar zag ik in een klein bioscoopzaaltje voor het eerst in mijn leven de concertfilm Stop Making Sense. Hoe het in vredesnaam mogelijk is dat ik die nooit eerder zag, weet ik zelf eigenlijk ook niet. Sowieso moet ik bekennen dat ik de muziek van Byrne en zijn band maar mondjesmaat kende. Maar als ik mijn leven opnieuw zou moeten leven, zou ik mezelf opnieuw geheel onthouden, want deze avond was mijn mooiste muziekervaring van het jaar. Natuurlijk werd ik overrompeld door alles waar de film zo beroemd om is: de perfecte opbouw, de betoverende vormgeving en de intense performance. Maar mijn bonus was dat ik ook nog eens knock-out geslagen werd door de ene na de andere supersong en voor het eerst besefte hoe deze muziek een onmisbare schakel is geweest tussen, pak ’m beet, Memphis-soul en LCD Soundsystem.
En zoals dat gaat op magische avonden trok de vrouw die naast me zat mij op m’n voeten om te dansen in het gangpad, iets waar ik al de hele film zin in had, maar mijn Hollandse beschetenheid had me tegengehouden (dansen in de bioscoop, stel je toch eens voor zeg!). We bleken schapen over de dam, binnen een minuut zat er in het hele zaaltje niemand meer in zijn stoel. Toen na afloop van de film ook nog eens de stroom uitviel en het nagenieten in de foyer gebeurde bij kaarslicht, nestelde Stop Making Sense zich voorgoed in mijn core memory. De onlangs geremasterde concert-lp is voor mij persoonlijk de plaat van het jaar. Maar geen zorgen, de spelregels zijn bekend, in mijn eindlijst zal je ’m niet aantreffen.
