Als er een artiest naar Nederland komt die zo beroemd is dat reguliere media zich genoodzaakt voelen om er aandacht aan te besteden, dan bestaat die aandacht dikwijls uit een portret van een megafan die voor alle twee/drie/x concerten kaartjes heeft gekocht. Ik lees die artikelen altijd met stijgende verbazing. Waarom zou iemand zoiets doen? Je eet toch ook niet elke dag dezelfde pizza? Dus toen mijn favoriete band twee concerten in ons land aankondigde, besloot ik om ze alle twee te bezoeken. Een driedubbele pisstake moest het worden: op de reguliere media, op de megafan en op de participerende journalistiek.
Fan zijn van Blonde Redhead is een ondankbare taak. Sinds 2007 hebben ze geen echt goede plaat meer gemaakt en tussen de laatste en voorlaatste zat een duizelingwekkende negen jaar. Tijdens dat hiaat speelde de band wel geregeld in Nederland. Dat waren uitstekende concerten, al begon het me tegen te staan dat ze altijd min of meer dezelfde setlist afwerkten. De nadruk ligt op de twee albums die als hun beste worden beschouwd en die inmiddels respectievelijk zeventien en twintig jaar oud zijn.
(De enige keer dat ik de Rolling Stones zag, op Pinkpop 2014, stond ik naast OOR-collega Willem Bemboom. Hij had die band al een kleine duizend keer gezien. Alles wat Mick Jagger zei kon hij woordelijk meepraten. Ondanks die voorspelbaarheid was het een onvergetelijk optreden. Ik tip liever artiesten die ten onrechte onder de radar zijn gebleven, maar voor de Stones maak ik een uitzondering. Ook al was Jagger slechts een minipoppetje in de verte, zijn energie overbrugde met gemak de honderd meter die ons van elkaar scheidden. Zo voelt het dus om midden in de popgeschiedenis te staan. Mocht je ooit de kans krijgen om deze band te zien, grijp die dan. Dichter bij de oerknal van de westerse rock ga je niet komen.)
Het Patronaat in Haarlem was de eerste halte op mijn Blonde Redhead-tweedaagse. Genoeglijk constateerde ik dat zich tussen de grijze haren aardig wat jonge koppies bewogen. Je weet nooit hoe ze erbij komen, maar vermoedelijk heeft het ermee te maken dat een decennia-oud Blonde Redhead-nummer regelmatig voorbijkomt in de cartoonserie Rick And Morty en via die route op TikTok is beland. Er gebeurde die avond verder weinig opzienbarends, maar toen het concert was afgelopen voelde het anders dan normaal. De teleurstelling die doorgaans gepaard gaat met het besef dat al het moois achter de rug is ontbrak. Opgewekt toog ik huiswaarts.
De volgende dag in Breda was de setlist op een aantal punten gewijzigd, maar vooral de details sprongen in het oog. De band improviseerde meer dan ik vermoedde en outro’s bleken zelden vast te liggen. Dat lijken misschien geen grote conclusies, maar ze hebben mijn leven verrijkt. Twee dagen op rij naar hetzelfde concert? Ik kan het iedereen aanraden.