Zwitserland is het focusland van Eurosonic. Wat komt er in hemelsnaam uit Zwitserland, denk je dan. Tussen woensdag en vrijdag zullen 22 Zwitserse acts desalniettemin het podium beklimmen op een van de daarvoor aangewezen locaties in Groningen. Onze ESNS-reporter Bas Disco duikt alvast in de line-up, in de hoop een bruisende, stomende popcultuur te ontdekken.
Culturele diversiteit, eclectische muziekstromingen en jonge artiesten die popelen om Europa te verkennen, aldus de boekers van ESNS over Zwitserland. Ik ben benieuwd. Ik kan weinig noemenswaardige internationale popsterren bedenken. Wat mij betreft is Zwitserland een meisje genaamd Heidi dat accordeon speelt, vier talen spreekt en dol is op kaasfondue. O ja, DJ Bobo is een internationale ster. Zullen ze daar trots op zijn?
Zwitserland bemoeit zich niet bijzonder veel met de popwereld. David Bowie verhuisde er in de jaren ’70 naartoe om met rust gelaten te worden. Dat zegt genoeg. Maar goed, Eurosonic wil zijn bezoekers blootstellen aan alles dat mooi en onontdekt is in Europa. Een nobel streven. Maar geven we nu het estafettestokje door totdat iedereen heeft mogen rennen, of kunnen ze daadwerkelijk de race winnen in Zwitserland? Laten we kijken.
Sophie Hunger heeft het meest in huis. Dat is duidelijk. De 36-jarige jazzpopzangeres heeft in Zwitserland drie nummer 1-albums gescoord en piekte nooit lager dan de tweede plek. Ze verhuisde naar Berlijn en werd in Duitsland redelijk populair. Minimalistische arrangementen, intieme zang en bijzondere akkoorden. Hier is niets mis mee.
Na Sophie moeten we graven. Asbest, misschien. Een postpunktrio met een lekker geproduceerd geluid. Dat kan live best wat worden, maar weinig origineel en zeker niet de moeite waard om in te laten vliegen als we in Nederland genoeg van dit soort bandjes hebben. La Colère dan? Mwa. Ook niets meer dan oké. Het mooie Frans is mooi, maar de retrogeluiden wat cliché. YouTube staat bomvol met artiesten die dit maken vanaf hun zolderkamertje en niet verder komen dan veertig views.
Als dromerige ukelele-pop jouw ding is, kun je terecht bij Black Sea Dahu. Op plaat klinkt het melancholisch en warm. Muziek waarbij je verliefd wordt en ergens in een grasveldje nadenkt over je kindertijd. Ze staan in platenwinkel Plato, ideaal voor dit soort kleine schoonheid. Maar, eerlijk: voor elke act die je goed vindt, kan je een internationale act aanwijzen die hetzelfde doet, maar beter.
Marketing is een hel voor Zwitserse acts. Het land bestaat uit Duits-, Frans- en Italiaanssprekende gebieden. De muziekmarkt is op dezelfde manier opgesplitst, waardoor succes in één regio ervoor zorgt dat je als Zwitserse artiest moeilijk aan de bak komt in een andere regio. Zing je Italiaans, dan hoeven de Franstaligen niets van je te weten. De Duitssprekende Zwitsers zijn met 65% in de meerderheid, maar hebben alsnog moeite om 35% van het land muzikaal te raken.
Andere landen die dezelfde taal spreken – Duitsland, Frankrijk, Italië – hebben al hun eigen muziekindustrie met eigen trends, regels en grote artiesten. Ook daar kom je als Zwitserse act dus moeilijk tussen. In andere woorden: muzikant zijn in Zwitserland is niet rendabel, want de kans is klein dat je ervan kunt leven.
Dat is ook de charme van Eurosonic. Het geeft de spotlight aan acts in Europa die zelfs door hun eigen land genegeerd worden. Er blijven altijd genoeg andere mooie dingen op het programma staan waardoor het een verantwoord risico is. Wat je dan hoopt is dat er op z’n minst een paar bijzondere acts komen. Heel misschien zelfs één die je echt van je sokken blaast. Dat lijkt dit jaar echter niet te gebeuren. En dat is jammer. Maar, misschien dat we live de magie zien die we op de plaat niet horen. Zo niet, dan drinken we ons biertje op en verplaatsen we ons naar een zaal met een artiest uit de traditionele poplanden. Het moet maar weer.
