‘Misschien kun je elke maand een band bespreken die wij bij OOR even gemist hebben?’ Ik baal, dit is precies de vraag die ik niet wilde horen. Zomer 2021, ik drentel nerveuzig door de keuken, mobiel aan m’n oor, hoofdredacteur Erik aan de lijn, samen proberen we te bedenken wat de invulling zou kunnen zijn van een maandelijkse bijdrage van mij.
M’n nervositeit heeft misschien een beetje te maken met het feit dat ik nog nooit in mijn leven een column heb geschreven, maar toch vooral met dat ik niet zou weten wat ik nog zou kunnen toevoegen aan een blad dat ik al zo lang met zoveel plezier lees. Maar één ding weet ik wel: het is níet ‘muziek die OOR gemist heeft’. Ik stamel terug dat ik alleen maar vaar op OOR, dat ik alles wat ik ken, ken door hen. ‘Wij missen ook weleens iets hoor’, hoor ik Erik mompelen. Ik bespeur een lichte teleurstelling.
Erik en ik zijn ooit aan de praat geraakt bij een concert van TV On The Radio. Jaren later kwam ie in functie bij me langs om me te ondervragen over mijn Platenkast. Maar scheepsrecht was het bij Kunststof Radio. Ik was daar te gast met OOR-mastodont Peter van Bruggen, tegenover wie ik mijn liefde voor het blad weer eens niet onder stoelen of banken stak.
Erik was daar niet bij, maar had wel geluisterd en verscheen de volgende ochtend in mijn mail: moest hier niet eens iets mee? Niet veel later drentelde ik met hem aan de lijn door de keuken. Uiteindelijk zijn we er prima uitgekomen: een vrolijk-positieve bespiegeling achter in het blad, als tegenwicht aan de kritische noten die elke maand in ruime mate gekraakt worden.
Het woordspelige Woe-Hoo! boven m’n stukje is niet door mijzelf bedacht, maar voelt goed: laat van mij uit maar elke maand een enthousiaste kreet klinken. En toch, dat ik geen nieuwe muziek kon aandragen, bleef een beetje knagen…
Fast forward naar vorige maand, een appje van Lili, lieve vriendin en als het op muziek aankomt zielsverwant. ‘Oké, ik heb me toch een band ontdekt, ben helemaal ZOOOOIIIINKED!’ Ik klik op de link die ze meestuurt, de song Modern Visions schalt uit mijn speakers en ik ben onmiddellijk verkocht. Het is van het Canadese Mock Media, dat eind vorig jaar een tweede album uitbracht. II heet die plaat, waarop ze klinken als The Clash die aan een tweede jeugd begint.
Als punkers die even zin hadden in pop, of andersom. Referenties te over, ik moet aan allerlei bands denken, maar gek genoeg vooral aan Erik. Vaak genoeg proberen we elkaar bands te tippen, maar dat gaat altijd op de egeltjesseksmanier, heel voorzichtig. Omdat ik weet dat mijn hart uiteindelijk meer bij pop ligt, zoals hij altijd bang is dat zijn aanraders te stekelig zijn voor mij. Maar Mock Media ligt denk ik precies in ons midden, als wij samen een lange autorit zouden maken, zouden we dit opzetten.
Op dezelfde dag als dat appje van Lili kwam de mail van Erik, dat hij stopt als hoofdredacteur. Niks ingrijpends verder, gewoon een klein stapje terug. Snel bladerde ik door de OOR-edities van afgelopen najaar; mijn nieuwe Canadese helden kwam ik gelukkig nergens tegen. Dus bij zijn afscheid, dat geen afscheid is, een kleinigheidje voor de man die mij tot mijn geluk bij mijn eigen lijfblad heeft betrokken: één bandje dat OOR even gemist had. Ze komen uit Canada, ze heten Mock Media.
