Onderweg naar mijn eerste grote klus voor OOR – op reportage met Triggerfinger – kwam ik vast te zitten in een stationstoilet van de NS. U weet wel, zo’n ruimtecapsule met een stalen deur die zich alleen laat openen met een druk op de groene knop. Maar die knop deed dus niets. Ook niet na vijftig keer drukken, ook niet toen de boemeltrein naar Antwerpen uit station Roosendaal vertrok en mij achterliet met de vraag hoe ik deze situatie aan het coolste rocktrio van België ging uitleggen (‘Ja echt, op het toilet. Nee, de noodknop doet ook niets.’).
Ik moest aan het voorval denken toen OOR-reporter Stijn Gruisen onlangs belde, op weg naar zijn interview met postpunksensatie Maruja in Rotterdam: ‘Het treinverkeer ligt plat’, ‘heel veel vertraging’, ‘fuck’. Terwijl we ons afvroegen of het begrip ‘kut NS’ ook door Britten begrepen zou worden, appte collega John Denekamp een foto van een leeg Word-document met alleen de titel ‘The Smile’. Want na een volle week wachten, talloze noodkreten van de onvermoeibare perspromotor en slechts één vage interviewtoezegging uit Engeland begon de tijd inderdaad wel erg te dringen voor het – toch hoogst exclusieve – coververhaal van deze OOR. Where’s Jonny?!
Ondertussen zat ook interviewer Maartje Hoofs met vraagtekens boven haar hoofd, toen het naar Nederland afgereisde soultrio Thee Sacred Souls last minute besloot de Nederlandse pers enkel vanaf een Zoomscherm toe te spreken, met het beeld op zwart, vanuit een Nederlands hotel…
U begrijpt, dit nummer kwam niet vanzelf tot stand. Muziekjournalistiek bedrijven is soms peentjes zweten. Meebuigen met de omstandigheden. ’Draaien in een rechte lijn’, zoals dat schitterend heet in ons interview met Touché Amoré. En vooral veel wachten. Op dat ene mailtje. Op de ene interviewkans die het magazine afmaakt. Of gewoon op een nietsvermoedende voorbijganger die de toiletdeur op station Roosendaal opentrekt, om daar een compleet verwilderde muziekjournalist aan te treffen.
Want net als alle verhalen in deze OOR kwam ook de reportage met Triggerfinger destijds gewoon van de grond. In Antwerpen vroeg bassist ‘Monsieur’ Paul van Bruystegem zich af waarom we eigenlijk naar Vlaanderen waren afgereisd om met hem te klappen. ‘Muzikanten zijn het minst interessante volkje dat je kunt spreken’, vond hij. We hadden toch zeker niet te veel moeite gedaan om hier te geraken? Ik heb hem de details maar bespaard.
De nieuwe OOR!
Exclusief! Voor het eerst was The Smile bereid om een beperkt aantal interviews te geven. OOR meldde zich bij Jonny Greenwood, die het succes en duizelingwekkende tempo van The Smile verklaart. Bestel ‘m hier.